Νιώθω μέγα θύμα της μοδάτης εποχής μου όταν επιδίδομαι σε προσφιλή συνήθεια των παππούδων μου, με άλλοθι εκσυγχρονισμό που συνίσταται σε μια μοβ λάμπα για να φαίνονται καλύτερα οι (λίγοι πλέον) ατμοί και στη δυνατότητα να μπω στην στρογγυλή πισινούλα μέσα στη μαύρη νύχτα (χειροτερεύοντας τελικά το συνάχι μου).
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008
Αναρρωτική
Ευχαριστώ πολύ το συνάχι που με κρατάει μακριά από τη δουλειά και κοντά στο κρεβάτι.
Να είναι πάντα υγιές και να ξέρει ότι είναι καλοδεχούμενο στο σπίτι μου.
Να είναι πάντα υγιές και να ξέρει ότι είναι καλοδεχούμενο στο σπίτι μου.
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008
Κι άλλο πάλι.
Απλά πράγματα. Καθαρές κινήσεις, μεθοδικές, απαλές. Καμιά βία, κανένα άγχος. Μηδενικό ποσοστό λάθους. Ακόμα και τα ολισθήματα του χεριού δεν ήταν τέτοια που θα επιτρέπανε στο λάθος να συμβεί, κι αν συνέβαινε, γινόταν για να δώσει χρόνο στη λέξη να ολοκληρωθεί και να βρει τη σωστή της σειρά στην πρόταση.
Σαν να άνοιγε νέος κόσμος εμπρός του. Ναι, γίνεται κι έτσι τελικά.
Η αργοπορία καμιά φορά είναι σύνεση. Και κέρδος χρόνου. Κέρδος σκέψης. Καμιά φορά όλα κινούνται γρηγορότερα από τη σκέψη σου. Ίσως επειδή ήδη σκεπτόμενος γρήγορα, επιτρέπεις σε περισσότερα πράγματα να σχηματιστούν, να αποκτήσουν υπόσταση μέσα στο μυαλό σου και αναπόδραστα και στην πραγματικότητά σου.
Κάθε πρόταση και μια ρουφηξιά από το τσιγάρο. Ένα τίναγμα στο τσιγάρο στο μεσοδιάστημα. Απαραίτητο, για να μη λερώσεις με στάχτη το γραφείο πριν καπνίσεις. Λετπομέρειες. Καθοριστικές, συστατικές. Στο σύνολό τους η ζωή. Μικρά πράγματα, φαινομενικά ασήμαντα, αθροιστικά όμως ικανά να αλλάξουν το σύνολο της καθημερινότητάς και τέλος, της ζωής ολόκληρης.
Τρίτο ποτό κι απόψε. Δεν πειράζει. Έχει καιρό να γίνει έτσι και μου έλειψε. Θα έπρεπε να γίνεται κάθε βράδυ όμως (όχι το ποτό ρε). Τόσο συχνά, που να είναι μέρος της ζωής και όχι χαρωπή εξαίρεση. Η καθημερινότητα δεν πρέπει να δομείται σε εξαιρέσεις αλλά σε επιλεγμένες επαναλήψεις.
Σαν αυτόματο επαναλάμβανε τις ίδιες κινήσεις στο πληκτρολόγιο. Όλες σχημάτιζαν την ίδια λέξη. Κεφαλαία, Arial. ΠΑΛΙ ΠΑΛΙ ΠΑΛΙ. Γύρισε λίγο πίσω στο χρόνο και θυμήθηκε: τρεμάμενο χέρι, μηδενικός έλεγχος, αναγραμματισμοί, ανορθογραφίες και άνισα διαστήματα ανάμεσα στις λέξεις. ΚΙ ΑΛΛΟΟ ΚΙΑΛΟαο ΚΙαΛΑΟΚΙΑΛΟ ΚΙαλλΟ. Αυτή είναι η διαφορά. Ή τουλάχιστον αυτή ελπίζω να είναι.
Σαν να άνοιγε νέος κόσμος εμπρός του. Ναι, γίνεται κι έτσι τελικά.
Η αργοπορία καμιά φορά είναι σύνεση. Και κέρδος χρόνου. Κέρδος σκέψης. Καμιά φορά όλα κινούνται γρηγορότερα από τη σκέψη σου. Ίσως επειδή ήδη σκεπτόμενος γρήγορα, επιτρέπεις σε περισσότερα πράγματα να σχηματιστούν, να αποκτήσουν υπόσταση μέσα στο μυαλό σου και αναπόδραστα και στην πραγματικότητά σου.
Κάθε πρόταση και μια ρουφηξιά από το τσιγάρο. Ένα τίναγμα στο τσιγάρο στο μεσοδιάστημα. Απαραίτητο, για να μη λερώσεις με στάχτη το γραφείο πριν καπνίσεις. Λετπομέρειες. Καθοριστικές, συστατικές. Στο σύνολό τους η ζωή. Μικρά πράγματα, φαινομενικά ασήμαντα, αθροιστικά όμως ικανά να αλλάξουν το σύνολο της καθημερινότητάς και τέλος, της ζωής ολόκληρης.
Τρίτο ποτό κι απόψε. Δεν πειράζει. Έχει καιρό να γίνει έτσι και μου έλειψε. Θα έπρεπε να γίνεται κάθε βράδυ όμως (όχι το ποτό ρε). Τόσο συχνά, που να είναι μέρος της ζωής και όχι χαρωπή εξαίρεση. Η καθημερινότητα δεν πρέπει να δομείται σε εξαιρέσεις αλλά σε επιλεγμένες επαναλήψεις.
Σαν αυτόματο επαναλάμβανε τις ίδιες κινήσεις στο πληκτρολόγιο. Όλες σχημάτιζαν την ίδια λέξη. Κεφαλαία, Arial. ΠΑΛΙ ΠΑΛΙ ΠΑΛΙ. Γύρισε λίγο πίσω στο χρόνο και θυμήθηκε: τρεμάμενο χέρι, μηδενικός έλεγχος, αναγραμματισμοί, ανορθογραφίες και άνισα διαστήματα ανάμεσα στις λέξεις. ΚΙ ΑΛΛΟΟ ΚΙΑΛΟαο ΚΙαΛΑΟΚΙΑΛΟ ΚΙαλλΟ. Αυτή είναι η διαφορά. Ή τουλάχιστον αυτή ελπίζω να είναι.
Σάββατο 30 Αυγούστου 2008
Σάββατο 23 Αυγούστου 2008
μικρό update
Για τη δουλειά που μου καίει όλη σχεδόν τη μέρα (και το μυαλό), δεν θέλω να γράψω τίποτα.
Για το καλοκαίρι δεν έχω να γράψω τίποτα γιατί ήμουνα συνήθως στη δουλειά (επίσης στις δυο μέρες άδειας έβρεχε).
Για το χρόνο που δεν ήμουνα στη δουλειά δεν έχω να πω και πολλά γιατί ή με έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ (δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει κανέναν η ψύξη από τον ανεμιστήρα) ή εφεύρισκα αντιδραστικά χρόνο και όρεξη για να βρεθώ με φίλους, επιβαρύνοντας την επόμενη μέρα (που ήταν απόλυτα βέβαιο ότι θα κοιμηθώ σον καναπέ).
Για αυτό που ονομάζουμε ποιοτικό προσωπικό χρόνο δεν έχω να πω τίποτα παρά ότι το χρειάζομαι επειγόντως. Οι αηδίες ότι άμα θες να βρεις χρόνο βρίσκεις κομμένες. Αυτά ισχύουν μόνο στη δουλειά ($&$*#$#$%##%!@#@!$)
Για το γάμο που θα πάω σήμερα το απόγευμα, εύχομαι στον Βασίλη και τη Σοφία να ζήσουν ευτυχισμένοι, χαμογελαστοί και να κάνουν και ένα από κείνα τα περίεργα ζαρωμένα ολόχαζα μικρά που σε κοιτάνε σαν χάνοι αλλά άμα σου χαμογελάσουν αισθάνεσαι πάρα πολύ περήφανος που σε συμπάθησαν (τι σου είναι τα μωρά ε; άλλο να σε διαλέγει ο αθώος και άλλο ο ένοχος). Επίσης συστήνω στον Γαμπρό να γίνουμε κώλος όταν φύγουν οι γηραιότεροι και όταν δεν μας βλέπει η Νύφη. Και να φοράει εσώρουχο κάτω από το γαμπριάτικο γιατί θα τον πετάξουμε στη θάλασσα για νυχτερινό μπάνιο. Στη Νύφη συστήνω να προσέχει να μην εκτεθούμε ανεπανόρθωτα με τα παραπάνω (άμεση έναρξη συζυγικών υποχρεώσεων).
Για την γκαντεμιά που με κυνηγάει εσχάτως έχω να πω ότι δεν καταφέρνει και πολλά (τα πράγματα φτιάχνονται, εκτός κι αν σου καεί το σπίτι βέβαια, οπότε σοβαρεύει το πράγμα), την παρακαλώ όμως πολύ να με αφήσει και λίγο στην ησυχία μου γιατί παραπήγε το κακό. Σε λίγο θα κοιτάω δυο φορές το δρόμο πριν βγω από το σπίτι μην πέσει κανένας μετεωρίτης στο κεφάλι μου. Ψέματα. Μάλλον θα πέσει πάνω στο αυτοκίνητό μου. Ή μπορεί να πέσει πάνω στα κλειδιά του αυτοκινήτου μου. Τελοσπάντων.
Αυτά τα λίγα για την ώρα.
Θα ξαναγράψω προφανώς.
Την επόμενη φορά που θα με έχει πάρει ο ύπνος στις 10 το βράδυ και θα ξυπνήσω στις 4 το πρωί λες και είμαι γαλατάς.
Για το καλοκαίρι δεν έχω να γράψω τίποτα γιατί ήμουνα συνήθως στη δουλειά (επίσης στις δυο μέρες άδειας έβρεχε).
Για το χρόνο που δεν ήμουνα στη δουλειά δεν έχω να πω και πολλά γιατί ή με έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ (δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει κανέναν η ψύξη από τον ανεμιστήρα) ή εφεύρισκα αντιδραστικά χρόνο και όρεξη για να βρεθώ με φίλους, επιβαρύνοντας την επόμενη μέρα (που ήταν απόλυτα βέβαιο ότι θα κοιμηθώ σον καναπέ).
Για αυτό που ονομάζουμε ποιοτικό προσωπικό χρόνο δεν έχω να πω τίποτα παρά ότι το χρειάζομαι επειγόντως. Οι αηδίες ότι άμα θες να βρεις χρόνο βρίσκεις κομμένες. Αυτά ισχύουν μόνο στη δουλειά ($&$*#$#$%##%!@#@!$)
Για το γάμο που θα πάω σήμερα το απόγευμα, εύχομαι στον Βασίλη και τη Σοφία να ζήσουν ευτυχισμένοι, χαμογελαστοί και να κάνουν και ένα από κείνα τα περίεργα ζαρωμένα ολόχαζα μικρά που σε κοιτάνε σαν χάνοι αλλά άμα σου χαμογελάσουν αισθάνεσαι πάρα πολύ περήφανος που σε συμπάθησαν (τι σου είναι τα μωρά ε; άλλο να σε διαλέγει ο αθώος και άλλο ο ένοχος). Επίσης συστήνω στον Γαμπρό να γίνουμε κώλος όταν φύγουν οι γηραιότεροι και όταν δεν μας βλέπει η Νύφη. Και να φοράει εσώρουχο κάτω από το γαμπριάτικο γιατί θα τον πετάξουμε στη θάλασσα για νυχτερινό μπάνιο. Στη Νύφη συστήνω να προσέχει να μην εκτεθούμε ανεπανόρθωτα με τα παραπάνω (άμεση έναρξη συζυγικών υποχρεώσεων).
Για την γκαντεμιά που με κυνηγάει εσχάτως έχω να πω ότι δεν καταφέρνει και πολλά (τα πράγματα φτιάχνονται, εκτός κι αν σου καεί το σπίτι βέβαια, οπότε σοβαρεύει το πράγμα), την παρακαλώ όμως πολύ να με αφήσει και λίγο στην ησυχία μου γιατί παραπήγε το κακό. Σε λίγο θα κοιτάω δυο φορές το δρόμο πριν βγω από το σπίτι μην πέσει κανένας μετεωρίτης στο κεφάλι μου. Ψέματα. Μάλλον θα πέσει πάνω στο αυτοκίνητό μου. Ή μπορεί να πέσει πάνω στα κλειδιά του αυτοκινήτου μου. Τελοσπάντων.
Αυτά τα λίγα για την ώρα.
Θα ξαναγράψω προφανώς.
Την επόμενη φορά που θα με έχει πάρει ο ύπνος στις 10 το βράδυ και θα ξυπνήσω στις 4 το πρωί λες και είμαι γαλατάς.
Δευτέρα 7 Ιουλίου 2008
The greek dream and the greedy dream
Βρήκα το βίντεο στο μπλογκ του Μπαμπάκη. Όμορφη μουσική και ένας απίθανος τύπος που χωρίς να το επιδιώξει ιδιαίτερα (στο site του περιγράφεται αναλυτικά το Αμέρικαν ντριμ, εγώ που δεν πείθομαι μάλλον είμαι ο δύσπιστος Έλληνας), βρέθηκε χρηματοδοτούμενος από εταιρία να χορεύει τον χορό του σε προσβάσιμα και μη προσβάσιμα μέρη ανά τον κόσμο.
Σκέφτομαι να σηκώσω ένα βίντεο στο youtube όπου θα τρώω ένα τρίγωνο Πανοράματος δίπλα στο Λευκό Πύργο, μια χαλβαδόπιτα στη Σύρο, μετά ένα μαντολάτο στη Ζάκυνθο. Κάπου εκεί το budget μου θα εξαντληθεί και θα έχω ήδη πάρει δυο-τρία κιλά (μέχρι να πετύχει το κοντινό στο τρίγωνο, θα χρειαστεί να φάω καμιά δεκαριά). Μια τεράστια διαφημιστική θα δει στα μπουκωμένα μου μάγουλα το νέο της διαδικτυακό αστέρι. Ο επόμενος χρόνος θα με βρει να πλακώνομαι στα παραδοσιακά γλυκά κάθε χώρας, μασουλώντας με χάρη σε όλο τον κόσμο, έξω από μνημεία, μέσα σε ζαχαροπλαστεία, πάνω στα δέντρα, στο βυθό της θάλασσας κλπ. Στο τέλος του ταξιδιού θα είμαι ένας ευτυχισμένος μπουλούκος, πασαλειμένος με κρέμες και μέλι all over, ενώ εσείς θα με ζηλεύετε στο www.thegreedydream.com...
Σκέφτομαι να σηκώσω ένα βίντεο στο youtube όπου θα τρώω ένα τρίγωνο Πανοράματος δίπλα στο Λευκό Πύργο, μια χαλβαδόπιτα στη Σύρο, μετά ένα μαντολάτο στη Ζάκυνθο. Κάπου εκεί το budget μου θα εξαντληθεί και θα έχω ήδη πάρει δυο-τρία κιλά (μέχρι να πετύχει το κοντινό στο τρίγωνο, θα χρειαστεί να φάω καμιά δεκαριά). Μια τεράστια διαφημιστική θα δει στα μπουκωμένα μου μάγουλα το νέο της διαδικτυακό αστέρι. Ο επόμενος χρόνος θα με βρει να πλακώνομαι στα παραδοσιακά γλυκά κάθε χώρας, μασουλώντας με χάρη σε όλο τον κόσμο, έξω από μνημεία, μέσα σε ζαχαροπλαστεία, πάνω στα δέντρα, στο βυθό της θάλασσας κλπ. Στο τέλος του ταξιδιού θα είμαι ένας ευτυχισμένος μπουλούκος, πασαλειμένος με κρέμες και μέλι all over, ενώ εσείς θα με ζηλεύετε στο www.thegreedydream.com...
Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008
Σαν και σένα, σαν και μένα
Ο άνθρωπος που έλιωνε σαν το κερί, στάθηκε αποκαμωμένος στη σκιά ενός ξεφτισμένου δέντρου της πόλης ελπίζοντας η δροσιά και η διαφορά θερμοκρασίας σε σχέση με το πυρωμένο μπετόν να ανακουφίσει λιγάκι τη ζέστη που ένιωθε. Ψευδαίσθηση. Έτσι κι αλλιώς, ήξερε ότι το πρόβλημά του δεν ήταν ο καυτός ήλιος, ούτε και η υγρασία που έκανε την ατμόσφαιρα πνιγηρή, αλλά ότι η εντός του ανυπόφορη κάψα ήταν αυτή που αποδομούσε κομμάτι κομμάτι το σώμα του, μέχρι να το σκορπίσει στα βασικά του συστατικά.
Ο καθιστός άνθρωπος, μετά από χρόνια ακινησίας, έκανε να μετα-κινήσει το σώμα του σε άλλη στάση, όχι γιατί ήταν πιο βολική, ούτε για να αλλάξει θέα, αλλά γιατί κάτι τον ενοχλούσε στον πισινό του. Ανασηκώθηκε, και ευθύς ένιωσε κάτι να τρίζει και να σπάει κάτω του. Κοίταξε απαθώς. Ένα στρώμα από ανθρώπινα κόκκαλα, άσαρκα, ήταν πια το μαξιλάρι του.
Ο άνθρωπος που έτρεχε πιο γρήγορα και από τον άνεμο, έκανε το λάθος για πρώτη φορά να κοιτάξει πίσω από τον ώμο του. Σε μια γρήγορη ματιά το μόνο που πρόλαβε να δει ήταν τα οργισμένα βλέμματα των διαβατών που κουνούσαν το χέρι τους απειλητικά εναντίον του. Πριν καλά καλά στρέψει το κεφάλι του μπροστά, ένιωσε το πόδι του να κολλάει στο έδαφος, σκαλώνοντας σε κάτι που φυσικά δεν πρόλαβε να κοιτάξει - την επόμενη στιγμή ήταν καρφωμένος πάνω σε μια διαφημιστική πινακίδα, βογγώντας απορημένος.
Ο καθιστός άνθρωπος, μετά από χρόνια ακινησίας, έκανε να μετα-κινήσει το σώμα του σε άλλη στάση, όχι γιατί ήταν πιο βολική, ούτε για να αλλάξει θέα, αλλά γιατί κάτι τον ενοχλούσε στον πισινό του. Ανασηκώθηκε, και ευθύς ένιωσε κάτι να τρίζει και να σπάει κάτω του. Κοίταξε απαθώς. Ένα στρώμα από ανθρώπινα κόκκαλα, άσαρκα, ήταν πια το μαξιλάρι του.
Ο άνθρωπος που έτρεχε πιο γρήγορα και από τον άνεμο, έκανε το λάθος για πρώτη φορά να κοιτάξει πίσω από τον ώμο του. Σε μια γρήγορη ματιά το μόνο που πρόλαβε να δει ήταν τα οργισμένα βλέμματα των διαβατών που κουνούσαν το χέρι τους απειλητικά εναντίον του. Πριν καλά καλά στρέψει το κεφάλι του μπροστά, ένιωσε το πόδι του να κολλάει στο έδαφος, σκαλώνοντας σε κάτι που φυσικά δεν πρόλαβε να κοιτάξει - την επόμενη στιγμή ήταν καρφωμένος πάνω σε μια διαφημιστική πινακίδα, βογγώντας απορημένος.
Ο άνθρωπος που μάζευε ψυχές, συμπλήρωσε τη συλλογή του με μια ακόμη. "Τώρα έχω κάτι από σένα, και θα το κρατήσω για πάντα", της είπε κλείνοντας την πόρτα πίσω του, ικανοποιημένος από τον εαυτό του που τα έβγαλε πέρα για μια ακόμα φορά, μένοντας αλώβητος και αποχωρώντας σοφότερος και ισχυρότερος, όπως έμαθε να πιστεύει.
Αυτός που μάζευε ψυχές, κάποτε έπεσε στο δρόμο του καθιστού ανθρώπου, έκατσε απέναντί του και περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία. Που και που τους δρόσιζε ένα αεράκι - ευτυχώς, γιατί η αναμονή ήταν μακριά και η ζέστη αφόρητη. Ο άνθρωπος που έτρεχε σαν τον άνεμο άφηνε πάντα πίσω του ένα κύμα από αέρα, τόσο γρήγορος ήταν. Όταν σταμάτησε να δροσίζει βάλανε ειδήσεις και διαπιστώσανε ότι είχε ξεψυχήσει πάνω στη διαφημιστική πινακίδα μιας πολυεθνικής εταιρίας, αφού πρώτα σκόνταψε σε ένα κομμάτι ανθρώπινο κρέας. Κανείς από τους δυό τους δε νοιάστηκε ιδιαίτερα - καθένας για τους δικούς του λόγους. Αυτός που μάζευε τις ψυχές θεώρησε ότι είχε έρθει η ώρα να δράσει - αυτό που δεν είχε υπολογίσει είναι ότι ο καθιστός άνθρωπος δεν είχε ψυχή για να του πάρει. Βυθισμένος στην απελπισία, αυτοκτόνησε απελευθερώνοντας τις ψυχές που είχε μαζέψει όλον αυτόν τον καιρό. Ο καθιστός άνθρωπος, αποσβολωμένος από το αφύσικο και τρομακτικό θέαμα των ιπτάμενων ψυχών, πέθανε μ' έναν υπόκωφο ρόγχο. Ο άνθρωπος που έλιωνε σαν το κερί δεν κατάλαβε τίποτα απ' όλα αυτά. Δεν είχε δει ειδήσεις, δεν είχε μιλήσει με κανέναν εδώ και πολύ καιρό. Απέμεινε να ασθμαίνει κάτω από τη ισχνή σκιά του δέντρου της πόλης, συμμαζεύοντας ό,τι είχε απομείνει από το σώμα του.
Ο Θόδωρος Ρουσσόπουλος προέβη σήμερα στη δήλωση Τύπου, η οποία εκτός ότι πρέπει να χαραχτεί εσαεί στην πολιτική συνείδηση των Ελλήνων, οφείλει να κάνει μια για πάντα τους Έλληνες είτε αιμοσταγείς επαναστάτες, είτε πλήρως απολιτικούς, είτε πολιτικούς πρόσφυγες, κάπου αλλού, μακριά από εδώ.
"Ο Μιχάλης Λιάπης είναι τριάντα χρόνια στην πολιτική. Τον εμπιστευόμαστε."
Τέικ ιτ ορ λιβ ιτ.
"Ο Μιχάλης Λιάπης είναι τριάντα χρόνια στην πολιτική. Τον εμπιστευόμαστε."
Τέικ ιτ ορ λιβ ιτ.
Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008
Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008
Σκατά στον τάφο του ή στον δικό τους..?
Ο νεκρός δεδικαίωται. Μια ρήση με την οποία δεν συμφωνώ καθόλου γενικά, καθώς στον κόσμο αυτόν για μένα δεν υπάρχουν αφέσεις αμαρτιών, ακόμα περισσότερο επειδή θεωρώ ότι δεν υπάρχουν καν αμαρτίες.
Οπωσδήποτε όμως υπάρχουν πράξεις, που πρακαλούν αντι-πράξεις (κατά το δράσεις και αντιδράσεις φυσικά). Η αντίδραση σε μια δράση είναι αρνητική ή θετική, αναλόγως της προσωπικής σχέσης του πράξαντος με τον αντιπράττοντα, του διακυβευόμενου συμφέροντος του καθενός σε άλλες περιπτώσεις, ή της επίδρασης μιας πράξης στο ευρύ κοινό κατά θετικό ή αρνητικό τρόπο. Εν πάσει περιπτώσει κάθε κρίση ή πράξη που ακολουθεί μια άλλη σηματοδοτεί μια υγιή διαδικασία, απόλυτα άνθρώπινη για έλλογα και λογικά όντα.
Εν προκειμένω, εδώ και δύο μέρες όποτε ανοίγω την τηλεόραση (και το κάνω συχνά καθώς τον καιρό αυτό περνάω αρκετές ώρες την ημέρα στο σπίτι, καθώς και στην τηλεόραση), βλέπω σε όλο φάσμα των ειδησεογραφικών, κοινωνικού περιεχομένου (πρωινομεσημεριανά) και άλλων εκπομπών ένα πανηγύρι στημένο γύρω από το πτώμα του δολοφονηθέντος Νίκου Σεργιανόπουλου, που απαρτίζεται από δεκάδες μασκαράδες της ελληνικής τηλεόρασης (ραδιόφωνο δεν άκουσα αλλά υποθέτω ότι εκεί πρέπει να είναι λίγο καλύτερη η κατάσταση, για άλλους λόγους όμως), παρουσιαστές, καλεσμένους, συγχωριανούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους, συγκροτημένους σε σώμα γελοίων και αναίσχυντων ανθρωπάριων να κλαίνε, να χασκολογούν, να αυτοπροβάλλονται (πιθανότατα), να κάνουν ασκήσεις λεκτικής γλαφυρότητας αιωρούμενες στο απόλυτο κενό, ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ και ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ως προς την ενημέρωση για ένα εξαρχής πολύ συγκεκριμένο ειδησεογραφικό θέμα: τη δολοφονία ενός γνωστού ηθοποιού από άγνωστο δράστη. Αυτό είναι το θέμα. Κανένα άλλο πέρα από αυτό. Τουλάχιστον μέχρι η προανάκριση να οδηγήσει σε πραγματικά περιστατικά που αποτελούν αυθύπαρκτα είδηση.
Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια στον θανόντα, δεν παρακολουθώ φανατικά την καλλιτεχνική του πορεία, ούτε το παίζω σωστός δημοσιογράφος - άλλωστε δεν είμαι δημοσιογράφος. Χαζή παρατήρηση η παραπάνω, απαραίτητη ίσως όμως για να τονίσω ότι το ποστ ουδεμιά σχέση έχει με τον Σεργιανόπουλο.
Ο νεκρός δεν δικαιώνεται ούτε και σταυρώνεται, ο νεκρός είναι η συνολική πορεία ενός ανθρώπου στον κόσμο μας, που κομμάτι κομμάτι χτίστηκε, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, όποια κι αν είναι, σε άλλους αρέσει και σε άλλους δεν αρέσει, και σίγουρα οι πράξεις του προκάλεσαν αντιδράσεις, όπως και οι δικές μου, όπως και οι δικές σου αναγνώστη. Και ξέρουμε όλοι μας τόσο καλά τις αντιδράσεις στις πράξεις μας, το πόσο αυτές ταρακούνησαν τον κόσμο μας και τον κόσμο όλο. Με τη ζωή καθενός δεν μπορούν να ασχολούνται όλοι. Μπορούνε κάποιοι. Και όταν λόγω θέσης (καλή ώρα) ασχολούνται όλοι, πρέπει πριν απ' όλα να διακρίνουν ΠΟΙΟ είναι το θέμα της είδησης και ΓΙΑΤΙ αυτό είναι είδηση. Γιατί οτιδήποτε άλλο είναι περιττό, από τις κολακείες στην αυλή των νεκρών, από τις υπονοούμενες πιπεράτες λεπτομέρειες που βήχοντας λέγονται και σαν σφαίρα καρφώνονται στα αδηφάγα αυτιά, μέχρι τους ξυλευάμενους την όποια προσωπική επαφή για αθεμέλιωτη και πρόσκαιρη προβολή του αξιοθρήνητου εαυτού τους.
Εν πάσει περιπτώσει, R.I.P. και φρόντισε εκεί που είσαι να μη δεις ΤιΒι για κανένα πενθήμερο ακόμα. Άσε να σε φάνε τα λιοντάρια και μετά.
Οπωσδήποτε όμως υπάρχουν πράξεις, που πρακαλούν αντι-πράξεις (κατά το δράσεις και αντιδράσεις φυσικά). Η αντίδραση σε μια δράση είναι αρνητική ή θετική, αναλόγως της προσωπικής σχέσης του πράξαντος με τον αντιπράττοντα, του διακυβευόμενου συμφέροντος του καθενός σε άλλες περιπτώσεις, ή της επίδρασης μιας πράξης στο ευρύ κοινό κατά θετικό ή αρνητικό τρόπο. Εν πάσει περιπτώσει κάθε κρίση ή πράξη που ακολουθεί μια άλλη σηματοδοτεί μια υγιή διαδικασία, απόλυτα άνθρώπινη για έλλογα και λογικά όντα.
Εν προκειμένω, εδώ και δύο μέρες όποτε ανοίγω την τηλεόραση (και το κάνω συχνά καθώς τον καιρό αυτό περνάω αρκετές ώρες την ημέρα στο σπίτι, καθώς και στην τηλεόραση), βλέπω σε όλο φάσμα των ειδησεογραφικών, κοινωνικού περιεχομένου (πρωινομεσημεριανά) και άλλων εκπομπών ένα πανηγύρι στημένο γύρω από το πτώμα του δολοφονηθέντος Νίκου Σεργιανόπουλου, που απαρτίζεται από δεκάδες μασκαράδες της ελληνικής τηλεόρασης (ραδιόφωνο δεν άκουσα αλλά υποθέτω ότι εκεί πρέπει να είναι λίγο καλύτερη η κατάσταση, για άλλους λόγους όμως), παρουσιαστές, καλεσμένους, συγχωριανούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους, συγκροτημένους σε σώμα γελοίων και αναίσχυντων ανθρωπάριων να κλαίνε, να χασκολογούν, να αυτοπροβάλλονται (πιθανότατα), να κάνουν ασκήσεις λεκτικής γλαφυρότητας αιωρούμενες στο απόλυτο κενό, ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ και ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ως προς την ενημέρωση για ένα εξαρχής πολύ συγκεκριμένο ειδησεογραφικό θέμα: τη δολοφονία ενός γνωστού ηθοποιού από άγνωστο δράστη. Αυτό είναι το θέμα. Κανένα άλλο πέρα από αυτό. Τουλάχιστον μέχρι η προανάκριση να οδηγήσει σε πραγματικά περιστατικά που αποτελούν αυθύπαρκτα είδηση.
Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια στον θανόντα, δεν παρακολουθώ φανατικά την καλλιτεχνική του πορεία, ούτε το παίζω σωστός δημοσιογράφος - άλλωστε δεν είμαι δημοσιογράφος. Χαζή παρατήρηση η παραπάνω, απαραίτητη ίσως όμως για να τονίσω ότι το ποστ ουδεμιά σχέση έχει με τον Σεργιανόπουλο.
Ο νεκρός δεν δικαιώνεται ούτε και σταυρώνεται, ο νεκρός είναι η συνολική πορεία ενός ανθρώπου στον κόσμο μας, που κομμάτι κομμάτι χτίστηκε, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, όποια κι αν είναι, σε άλλους αρέσει και σε άλλους δεν αρέσει, και σίγουρα οι πράξεις του προκάλεσαν αντιδράσεις, όπως και οι δικές μου, όπως και οι δικές σου αναγνώστη. Και ξέρουμε όλοι μας τόσο καλά τις αντιδράσεις στις πράξεις μας, το πόσο αυτές ταρακούνησαν τον κόσμο μας και τον κόσμο όλο. Με τη ζωή καθενός δεν μπορούν να ασχολούνται όλοι. Μπορούνε κάποιοι. Και όταν λόγω θέσης (καλή ώρα) ασχολούνται όλοι, πρέπει πριν απ' όλα να διακρίνουν ΠΟΙΟ είναι το θέμα της είδησης και ΓΙΑΤΙ αυτό είναι είδηση. Γιατί οτιδήποτε άλλο είναι περιττό, από τις κολακείες στην αυλή των νεκρών, από τις υπονοούμενες πιπεράτες λεπτομέρειες που βήχοντας λέγονται και σαν σφαίρα καρφώνονται στα αδηφάγα αυτιά, μέχρι τους ξυλευάμενους την όποια προσωπική επαφή για αθεμέλιωτη και πρόσκαιρη προβολή του αξιοθρήνητου εαυτού τους.
Εν πάσει περιπτώσει, R.I.P. και φρόντισε εκεί που είσαι να μη δεις ΤιΒι για κανένα πενθήμερο ακόμα. Άσε να σε φάνε τα λιοντάρια και μετά.
Παρασκευή 30 Μαΐου 2008
Περιστεράς
Σαν παιδιά του τα έχει. Τον παρατηρώ εδώ και καιρό. Τα γυμνάζει, τους μιλάει, περνάει αρκετές ώρες μαζί τους στην ταράτσα όταν έχει καλό καιρό. Και αυτά ακούν τα παραγγέλματά του, σχίζουν στα δυο τον ουρανό μέχρι να τα χάσει το μάτι σου, πετούν σε σχηματισμούς ή εφορμούν κάθετα ανάλογα με τα προστάγματα που τους δίνει με το ραβδί του. Καρφώνει το βλέμμα του πάνω τους, και μετά το ξεκουράζει στην πόλη που κρέμεται κάτω του. Ώρες ώρες τον ζηλεύω. Κάτι ξέρει που δεν ξέρουμε οι υπόλοιποι.
Πέμπτη 29 Μαΐου 2008
Η διαπερατή οθόνη του υπολογιστή της.
Ξημέρωσε. Ο ήλιος χτυπά ενοχλητικά προς τη μεριά του κρεβατιού της. Η ώρα έχει περάσει από 10:00 αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Μηχανικές κινήσεις. Σηκώθηκε αργά, στο πέρασμά της προς την τουαλέτα άνοιξε τον υπολογιστή, έκανε καφέ. Λάμπει η μέρα, άδεια και νωθρή από το πρωί. Η χθεσινή εφημερίδα δεν έχει ενδιαφέροντα νέα γι' αυτήν - μένει να διαβάζει αφηρημένα τα άρθρα που αποκάλυπταν νέα σκάνδαλα και τα άλλα που ανέλυαν τα παλιότερα, διαφωτίζοντας ή αποπροσανατολίζοντας την. "Κανείς δεν ξέρει, ούτε και γω". Πλησίασε τον υπολογιστή - ο καφές ανανεώθηκε. Ήταν η αγαπημένη στιγμή της μέρας. Το είχε ονομάει ανθρώπινο update. Χοροπηδώντας από μπλογκ σε μπλογκ, και όχι μόνο, χάζεψε πάλι τα όνειρα των διαδικτυακών της "φίλων", έγραψε τα δικά της, έριξε μια ματιά έξω απ' το μπαλκόνι και ήταν σα να είχε αποχωριστεί το σπίτι από το έδαφος και αρμένιζε. "Δεν είμαστε καλά", σκέφτηκε, "πρέπει να κοιμάμαι καλύτερα στο εξής". Ανοιγόκλεισε με δύναμη τα μάτια. Όλα ήταν εκεί. Και το μπαλκόνι, και η πόλη, και το pc... Συνέχισε το διάβασμα των "φίλων". Ψυχική ανάταση ένιωθε καμιά φορά όταν επιβεβαίωνε τις σκέψεις της με αυτές που διάβαζε, σε ένωση με κάποιες ελεύθερες φωνές που τις ένιωθε να ουρλιάζουν σιωπηλά μες το μυαλό της. Παρέα γίναμε, σκέφτηκε. Εκεί, πάνω στην κορύφωση αισθημάτων δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που την κατέκλυζαν, ξαφνικά ταρακουνήθηκε. "Σεισμός", σκέφτηκε, αλλά αμέσως πρόσεξε ότι οι τοίχοι δεν κουνιόντουσαν. Το σπίτι βούλιαζε αργά μέσα στο έδαφος. Όροφος όροφος χανόταν μέσα στη γη. Ο πέμπτος όροφος που έμενε ήταν ήδη πρώτος. Έκλεισε τα μάτια περιμένοντας πανικόβλητη το τέλος. Ησυχία. Μισανοίγοντας το δεξί μάτι, διαπίστωσε ότι όλα, για μια ακόμα φορά ήταν στη θέση τους. "Στο γιατρό γρήγορα, δεν είμαι καλά..". Πριν προλάβει να σηκωθεί, ο υπολογιστής τρελάθηκε, άρχισε να ανοίγει ασταμάτητα καρτέλες, η οθόνη γέμισε λέξεις και σκέψεις, οι καρτέλες ξεχύνονται και απλώνονται στους τοίχους. Φωνάζει τρομαγμένη, αλλά βλέπει να βγαίνουν από το στόμα της λέξεις γραμμένες αντί για φωνή. Φως και νερό πλημμυρίζουν το δωμάτιο, όλα γίνονται διαπερατά, όλα γίνονται λαμπερά, μια ακατανίκητη έλξη την τραβάει στο φως της οθόνης του υπολογιστή, το χέρι της εισχωρεί μέσα της δάχτυλο δάχτυλο. Φωνάζει Alt Control Delete αλλά δε γίνεται τίποτε. Στριμώχνεται στην οθόνη και τελικά πέφτει μέσα. Και ήταν όλοι εκεί.
Τρίτη 27 Μαΐου 2008
Δευτέρα 26 Μαΐου 2008
Eurovision 2008 - δυο μέρες μετά και εκατό μεσημεριανά πριν
Σε ένα δεκάλεπτο φτιάχνεις ένα γρήγορο φαγητό - σε ένα δεκάλεπτο το απολαμβάνεις - σε ένα δεκάλεπτο ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι - σε ένα δεκάλεπτο δίνεις μια σωτήρια φιάλη αίμα για κάποιον άγνωστο ή γνωστό σου - σε ένα δεκάλεπτο απολαμβάνεις ένα ανοιξιάτικο σούρουπο ή μια καλοκαιρινή αυγή. Σε ένα δεκάλεπτο μπορείς να γράψεις ένα σύντομο ποστ στο μπλογκ σου (καλή ώρα) ή να διαβάσεις ένα άλλο, τυχαία - σε ένα δεκάλεπτο λες τα πιο σημαντικά σου νέα με έναν φίλο σου ή έναν συγγενή - σε άλλο ένα ξεκαθαρίζεις τη θέση σου σε μια διαφωνία - σε ένα δεκάλεπτο μπορείς να λάβεις στοιχειώδη ενημέρωση για το τι συμβαίνει στον κόσμο.
Για ένα δεκάλεπτο μπορείς να σφουγγαρίζεις με μανία το πάτωμα του σπιτιού σου - ή να πλύνεις τα πιάτα που στοιβάζονται απωθητικά στο νεροχύτη - και το επόμενο δεκάλεπτο να τον ξεβουλώσεις από σαπισμένα λίπη - για ένα δεκάλεπτο μπορείς να κάτσεις κοιτάζοντας το ταβάνι ξύνοντας αφηρημένος τη μύτη σου. Για άλλο ένα μπορείς να ακούς τις φλυαρίες του ενοχλητικού αδιάκριτου γείτονα - για ένα δεκάλεπτο περιμένεις το αστικό ανυπόμονα, φορτωμένος σαν γαιδούρι - για ένα δεκάλεπτο ακόμα κι ένας ισχυρός πονοκέφαλος είναι ανεκτός.
Αδυνατώ να βρώ έναν λόγο για να αφιερώσει κανείς έστω και ένα δεκάλεπτο στη Eurovision.
Έπεσε το μάτι μου σε ένα μεσημεριανό.
Πάω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Για ένα δεκάλεπτο.
Πέμπτη 22 Μαΐου 2008
Χοντροκομμένη οικοκυρική σημειολογία
Η ζωή είναι ένα πουκάμισο, που όσο καλά κι αν το σιδερώσεις, θα γεμίσει ζάρες μόλις το φορέσεις. Λύση δεν υπάρχει - το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να φοράς βαμβακερά ή να αγοράσεις μια πανίσχυρη ατμοπρέσσα.
Κυριακή 18 Μαΐου 2008
Kopsidia & cigarettes
"Τη γενική απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους χώρους, από την 1η Ιανουαρίου του
2010, προβλέπει νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας. Σε αυτούς περιλαμβάνονται οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, τα εστιατόρια, ακόμη και τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης.
Σύμφωνα με το Βήμα της Κυριακής, που παρουσιάζει το νομοσχέδιο, οι ιδιοκτήτες των κέντρων που δεν θα συμμορφώνονται, θα πληρώνουν πρόστιμο 3.000 ευρώ. Επίσης, πρόστιμο 300 ευρώ θα επιβάλλεται και σε όλους όσοι θα «συλλαμβάνονται» να καπνίζουν στις «απαγορευμένες ζώνες».
Οι χώροι στους οποίους θα απαγορεύεται οποιαδήποτε χρήση καπνού και των προϊόντων του είναι όλοι οι δημόσιοι και ιδιωτικοί κλειστοί ή στεγασμένοι χώροι εργασίας, τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, παρασκευής και προσφοράς φαγητών, ποτών, γλυκισμάτων και κάθε είδους παρασκευασμάτων γάλακτος, τα κέντρα διασκέδασης εξαιρουμένων των εξωτερικών τους χώρων, οι κλειστοί χώροι αναμονής, οι χώροι των αεροδρομίων, των σταθμών μεταφορικών μέσων και των επιβατικών σταθμών λιμένων, τα κυλικεία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα ταξί.
Το νομοσχέδιο προβλέπει επίσης την απαγόρευση της πώλησης προϊόντων καπνού σε ανηλίκους, καθώς και της εισόδου σε μπαρ παιδιών και εφήβων ηλικίας ως 18 ετών."
Το παραπάνω άρθρο αντιγράφω αυτούσιο από τον Flash.gr (http://greece.flash.gr//soon/2008/5/18/38922id/).
Απ'ότι φαίνεται τελικά αυτή η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μην αφήσει τίποτα όρθιο στη Ελλάδα. Μετά τα οικονομικά σκάνδαλα που ακολουθούν το ένα το άλλο, τις ερωτικές περιπέτειες στελεχών που κατέληξαν σε απόπειρες συνδιαλλαγής και αυτοκτονίας, μετά το Εθνικό Ξεπούλημα του ΟΤΕ, μετά τα ρήμαγμα των ταμείων που καταλήγει σε αφαίμαξη όσων υγιών έμειναν (μέχρι να τα πηδήξουν κι αυτά) και μετά από πάμπολλα άλλα τα οποία δεν αναφέρω επειδή βεριέμαι να γράφω, η ΝΔ αποφάσισε ότι πρέπει να είμαστε μια αγέλη βρωμερών ζώων που καπνίζουμε και πρέπει επιτέλους να βάλουμε λίγο μυαλό - εξού και οι παραπάνω ανακοινωθείσες απαγορεύσεις.
Ακολουθεί στιγμιότυπο από την Ελλάδα του Αύριο. Πρωταγωνιστεί παρέα, δεν ξέρω τι παρέα, θα δούμε στην πορεία.
-Πάμε για φαγητό σήμερα; Καιρό έχουμε να βγούμε...
-Άκουσα για ένα καλό χορταράδικο κάπου στην Τούμπα. Κάνουνε καταπληκτικά φασόλια φούρνου. Και τα μανιτάρια τους στη σούβλα είναι μοναδικά!
-Δεν είναι κακή ιδέα, αλλά είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου...
-Έλα μην αρχίζεις πάλι τα ίδια - την άλλη φορά μας είχαν πιάσει Παρασκευή και περάσαμε το τριήμερο στο κρατητήριο εξαιτίας της λαιμαργίας σου. Ό,τι έχεις στο μυαλό σου να το βγάλεις αμέσως, για πες!!!
-Άνοιξε πάλι η ταβέρνα του Θωμά στην Περαία. Ο τύπος είναι αληθινός επαναστάτης μιλάμε. Αφιλοκερδώς δουλεύει. Πληρώνεις μόνο το κρέας και αφήνεις ότι έχεις ευχαρίστηση. Προτιμά βέβαια να του αφήνεις τσιγάρα.
-ΤΣΙΓΑΡΑ;;! Μα καλά έχεις τρελαθεί τελείως; Δέκα χρόνια θα φάμε με τις βλακείες σου! Δεν άκουσες τα νέα μέτρα που εξήγγειλε ο Καραμανλής; Το πρόγραμμα "Ζήσε ως τα βαθιά γεράματα - η εργασία είναι χαρά και απελευθερώνει" είναι αδυσώπητο. Ένας ξαδερφός μου έφαγε τρία χρόνια εκτόπιση στον Αι-Στράτη επειδή κέρασε τσιγάρο κάποιον στα ΚΤΕΛ. Τον είδαν με τις κάμερες και τον μαγκώσανε. Αφού το μέτρο είναι σαφές "Απαγορεύεται η χρήση, μεταφορά και η διακίνηση ειδών καπνιστού δημοσίως. Επιτρέπεται μόνο στα από τις κατά τόπους Νομαρχίες οριζόμενα σημεία και υπό την εποπτεία Επιτροπής Ιατρών και Αστυνομικών".
-Αυτά είναι μαλακίες. Εγώ είδα τον Ψωμιάδη να καπνίζει προχθές στο δρόμο.
-Τώρα γιατί κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις; Αφού ξέρεις ότι ο Δήμαρχος μας χαίρει ασυλίας. Από τότε που έλυσε το Σκοπιανό (http://myalamethea.blogspot.com/2008/03/i-need-hero.html) υπόκειται σε ειδικό νομοθετικό καθεστώς!
-Στα αρχίδια μου. Πρέπει να αντισταθούμε, δεν το καταλαβαίνεις; Αυτή η πολιτική δεν πρέπει να περάσει. Δεν βλέπεις τον κόσμο στους δρόμους; Είναι όλοι δυστυχισμένοι. Τι τους είχε μείνει; Ένα τσιγάρο να πνίγουν τον πόνο τους σ'αυτό και ένα καλό φαγητό την Κυριακή το μεσημέρι. Όχι, όχι δεν ξέρω για σένα, εγώ θα βρώ παρέα και θα πάω στου Θωμά - θα μου παίξουν και μπαγλαμά.
-Έστω. Πως θα πάμε όμως ως εκεί;
-Κοίτα, μια λύση είναι να ξεκινήσουμε τώρα, ποδαράτο. Θα μας πάρει κανένα πεντάωρο, αλλά τουλάχιστον θα φάμε με όρεξη όταν φτάσουμε. Από την άλλη πλευρά, μπορούμε να πάμε δικάβαλο με το ποδήλατό μου από την υποθαλάσσια - έτσι κι αλλιώς είναι μονίμως άδεια από τότε που η βενζίνη πήγε στα 8,5 ευρώ το λίτρο. Φοβάμαι μόνο μην κινήσουμε υποψίες στα διόδια της εξόδου. Αυτοί οι Γερμανοί που τα εκμεταλλεύονται είναι μεγάλες κουφάλες. Βέβαια αν πληρώσουμε με τον τέταρτο τρόπο μπορεί και να τη γλιτώσουμε...Θύμισέ μου, σειρά σου ή σειρά μου είναι...;
-Ναι καλά, κάνε ότι δε θυμάσαι τώρα.
-Εντάξει, εντάξει, αλλά στο λέω αν είναι πάλι εκείνος ο Χανς εγώ θα γυρίσω πίσω ορθοπεταλιά και συ κάνε ό,τι θες!
-Ωραίος επαναστάτης είσαι...
-Εντάξει είπαμε να μας πηδήξουνε, όχι να μας σουβλίσουνε κιόλας.
-Αφού δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το.
-Να το απολαύσεις εσυ.
-Συγνώμη, εσύ δεν μ'έπρηξες να πάμε για κοψίδια στου Θωμά;
-Δίκιο έχεις. Τουλάχιστον θα κάνω και τσιγάρο μετά, κάτι είναι κι αυτό.
-Θα πούμε σε κανέναν άλλο;
-Δεν γίνεται να πάρουμε τηλέφωνο, η Telecom παρακολουθεί τις γραμμές και τα τηλεφωνήματα που προκαλούν σε παράνομες ενέργειες ελέγχονται και καταγράφονται.
-Μίλα με κωδικούς.
-Και τι να τους πώ; "Ψήνεστε" για καμιά βόλτα στην Περαία; Ελάτε, κι αν δεν είναι καλά, θα γίνουμε "καπνός";
-Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, εγώ πάντως πάω να ετοιμαστώ.
(to be continued..., αλλά δεν ξέρω πότε)
2010, προβλέπει νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας. Σε αυτούς περιλαμβάνονται οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, τα εστιατόρια, ακόμη και τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης.
Σύμφωνα με το Βήμα της Κυριακής, που παρουσιάζει το νομοσχέδιο, οι ιδιοκτήτες των κέντρων που δεν θα συμμορφώνονται, θα πληρώνουν πρόστιμο 3.000 ευρώ. Επίσης, πρόστιμο 300 ευρώ θα επιβάλλεται και σε όλους όσοι θα «συλλαμβάνονται» να καπνίζουν στις «απαγορευμένες ζώνες».
Οι χώροι στους οποίους θα απαγορεύεται οποιαδήποτε χρήση καπνού και των προϊόντων του είναι όλοι οι δημόσιοι και ιδιωτικοί κλειστοί ή στεγασμένοι χώροι εργασίας, τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, παρασκευής και προσφοράς φαγητών, ποτών, γλυκισμάτων και κάθε είδους παρασκευασμάτων γάλακτος, τα κέντρα διασκέδασης εξαιρουμένων των εξωτερικών τους χώρων, οι κλειστοί χώροι αναμονής, οι χώροι των αεροδρομίων, των σταθμών μεταφορικών μέσων και των επιβατικών σταθμών λιμένων, τα κυλικεία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα ταξί.
Το νομοσχέδιο προβλέπει επίσης την απαγόρευση της πώλησης προϊόντων καπνού σε ανηλίκους, καθώς και της εισόδου σε μπαρ παιδιών και εφήβων ηλικίας ως 18 ετών."
Το παραπάνω άρθρο αντιγράφω αυτούσιο από τον Flash.gr (http://greece.flash.gr//soon/2008/5/18/38922id/).
Απ'ότι φαίνεται τελικά αυτή η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μην αφήσει τίποτα όρθιο στη Ελλάδα. Μετά τα οικονομικά σκάνδαλα που ακολουθούν το ένα το άλλο, τις ερωτικές περιπέτειες στελεχών που κατέληξαν σε απόπειρες συνδιαλλαγής και αυτοκτονίας, μετά το Εθνικό Ξεπούλημα του ΟΤΕ, μετά τα ρήμαγμα των ταμείων που καταλήγει σε αφαίμαξη όσων υγιών έμειναν (μέχρι να τα πηδήξουν κι αυτά) και μετά από πάμπολλα άλλα τα οποία δεν αναφέρω επειδή βεριέμαι να γράφω, η ΝΔ αποφάσισε ότι πρέπει να είμαστε μια αγέλη βρωμερών ζώων που καπνίζουμε και πρέπει επιτέλους να βάλουμε λίγο μυαλό - εξού και οι παραπάνω ανακοινωθείσες απαγορεύσεις.
Ακολουθεί στιγμιότυπο από την Ελλάδα του Αύριο. Πρωταγωνιστεί παρέα, δεν ξέρω τι παρέα, θα δούμε στην πορεία.
-Πάμε για φαγητό σήμερα; Καιρό έχουμε να βγούμε...
-Άκουσα για ένα καλό χορταράδικο κάπου στην Τούμπα. Κάνουνε καταπληκτικά φασόλια φούρνου. Και τα μανιτάρια τους στη σούβλα είναι μοναδικά!
-Δεν είναι κακή ιδέα, αλλά είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου...
-Έλα μην αρχίζεις πάλι τα ίδια - την άλλη φορά μας είχαν πιάσει Παρασκευή και περάσαμε το τριήμερο στο κρατητήριο εξαιτίας της λαιμαργίας σου. Ό,τι έχεις στο μυαλό σου να το βγάλεις αμέσως, για πες!!!
-Άνοιξε πάλι η ταβέρνα του Θωμά στην Περαία. Ο τύπος είναι αληθινός επαναστάτης μιλάμε. Αφιλοκερδώς δουλεύει. Πληρώνεις μόνο το κρέας και αφήνεις ότι έχεις ευχαρίστηση. Προτιμά βέβαια να του αφήνεις τσιγάρα.
-ΤΣΙΓΑΡΑ;;! Μα καλά έχεις τρελαθεί τελείως; Δέκα χρόνια θα φάμε με τις βλακείες σου! Δεν άκουσες τα νέα μέτρα που εξήγγειλε ο Καραμανλής; Το πρόγραμμα "Ζήσε ως τα βαθιά γεράματα - η εργασία είναι χαρά και απελευθερώνει" είναι αδυσώπητο. Ένας ξαδερφός μου έφαγε τρία χρόνια εκτόπιση στον Αι-Στράτη επειδή κέρασε τσιγάρο κάποιον στα ΚΤΕΛ. Τον είδαν με τις κάμερες και τον μαγκώσανε. Αφού το μέτρο είναι σαφές "Απαγορεύεται η χρήση, μεταφορά και η διακίνηση ειδών καπνιστού δημοσίως. Επιτρέπεται μόνο στα από τις κατά τόπους Νομαρχίες οριζόμενα σημεία και υπό την εποπτεία Επιτροπής Ιατρών και Αστυνομικών".
-Αυτά είναι μαλακίες. Εγώ είδα τον Ψωμιάδη να καπνίζει προχθές στο δρόμο.
-Τώρα γιατί κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις; Αφού ξέρεις ότι ο Δήμαρχος μας χαίρει ασυλίας. Από τότε που έλυσε το Σκοπιανό (http://myalamethea.blogspot.com/2008/03/i-need-hero.html) υπόκειται σε ειδικό νομοθετικό καθεστώς!
-Στα αρχίδια μου. Πρέπει να αντισταθούμε, δεν το καταλαβαίνεις; Αυτή η πολιτική δεν πρέπει να περάσει. Δεν βλέπεις τον κόσμο στους δρόμους; Είναι όλοι δυστυχισμένοι. Τι τους είχε μείνει; Ένα τσιγάρο να πνίγουν τον πόνο τους σ'αυτό και ένα καλό φαγητό την Κυριακή το μεσημέρι. Όχι, όχι δεν ξέρω για σένα, εγώ θα βρώ παρέα και θα πάω στου Θωμά - θα μου παίξουν και μπαγλαμά.
-Έστω. Πως θα πάμε όμως ως εκεί;
-Κοίτα, μια λύση είναι να ξεκινήσουμε τώρα, ποδαράτο. Θα μας πάρει κανένα πεντάωρο, αλλά τουλάχιστον θα φάμε με όρεξη όταν φτάσουμε. Από την άλλη πλευρά, μπορούμε να πάμε δικάβαλο με το ποδήλατό μου από την υποθαλάσσια - έτσι κι αλλιώς είναι μονίμως άδεια από τότε που η βενζίνη πήγε στα 8,5 ευρώ το λίτρο. Φοβάμαι μόνο μην κινήσουμε υποψίες στα διόδια της εξόδου. Αυτοί οι Γερμανοί που τα εκμεταλλεύονται είναι μεγάλες κουφάλες. Βέβαια αν πληρώσουμε με τον τέταρτο τρόπο μπορεί και να τη γλιτώσουμε...Θύμισέ μου, σειρά σου ή σειρά μου είναι...;
-Ναι καλά, κάνε ότι δε θυμάσαι τώρα.
-Εντάξει, εντάξει, αλλά στο λέω αν είναι πάλι εκείνος ο Χανς εγώ θα γυρίσω πίσω ορθοπεταλιά και συ κάνε ό,τι θες!
-Ωραίος επαναστάτης είσαι...
-Εντάξει είπαμε να μας πηδήξουνε, όχι να μας σουβλίσουνε κιόλας.
-Αφού δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσέ το.
-Να το απολαύσεις εσυ.
-Συγνώμη, εσύ δεν μ'έπρηξες να πάμε για κοψίδια στου Θωμά;
-Δίκιο έχεις. Τουλάχιστον θα κάνω και τσιγάρο μετά, κάτι είναι κι αυτό.
-Θα πούμε σε κανέναν άλλο;
-Δεν γίνεται να πάρουμε τηλέφωνο, η Telecom παρακολουθεί τις γραμμές και τα τηλεφωνήματα που προκαλούν σε παράνομες ενέργειες ελέγχονται και καταγράφονται.
-Μίλα με κωδικούς.
-Και τι να τους πώ; "Ψήνεστε" για καμιά βόλτα στην Περαία; Ελάτε, κι αν δεν είναι καλά, θα γίνουμε "καπνός";
-Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, εγώ πάντως πάω να ετοιμαστώ.
(to be continued..., αλλά δεν ξέρω πότε)
Σάββατο 17 Μαΐου 2008
ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ !!!!!!!!!
ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΟΥ ΧΟΥ ΧΟΥ ΧΟΥ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΟΥ ΧΟΥ ΧΑ ΧΑ ΧΕ ΧΕ ΧΕ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ!!!!!!!!!
Ααααααχχχ.....!!! Ωραίο ήτανε αυτό....
Παρασκευή 16 Μαΐου 2008
Τα Μυαλά με Θέα...
...επικηρύσσουν - με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς - τουλάχιστον 4 Δημόσιες Υπηρεσίες για κακή εξυπηρέτηση του πολίτη, σταρχιδισμό και αλαζονεία. Για αδιαφορία, βλαχοσυμπεριφορά και κοινή βλακεία. Για βαρεμάρα, ασυνεννοησία και κουφαμάρα. Για ξυνίλα, κενό βλέμμα και παράλληλο με την "εξυπηρέτηση" τηλεφώνημα στην κολλητή. Για ασυνέπεια, έλλειψη διάθεσης για διόρθωση λάθους της Υπηρεσίας και αφηρημάδα. Για αμπελοφιλοσοφίες της οκάς που σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν τον μη-εξυπηρετούμενο πολίτη. Για ψεύτικα χαμόγελα (δε θα γίνουμε και κολλητοί, αλλά δε χρειάζεται να χαμογελάμε με προσποιητό ενδιαφέρον όταν ευγενικά μας ενημερώνουνε ότι από δικό μας λάθος ο πολίτης ταλαιπωρείται). Για ειρωνία και απόπειρα εκβιασμού του πολίτη που εξαρτάται από τη δική τους καλή θέληση για την διακπαραίωση της υπόθεσής του. Για απόλυτη βλακεία (εδώ απευθύνομαι αποκλειστικά στην Αστυνομία που στην ίδια ουρά έπαιρνε καταθέσεις και έκανε θεώρηση γνήσιου υπογραφής αδυνατώντας να συμμορφωθεί με υπόδειξη πολίτη ότι καλό θα ήταν να υπάρχουν δύο χωριστές ουρές). Για αγένεια, τεμπελιά και προσποιητή αδυναμία να εργαστούν. Για λάδωμα (δεν είναι πρόσφατη περίπτωση, αλλά είναι πολύ συχνή σε συγκεκριμένες περιπτώσεις).
Το κακό είναι ότι είμαι από αυτούς που εσχάτως υπερασπιζόμουνα - έως ένα βαθμό, μην το παρακάνουμε κιόλας - τις Δημόσιες Υπηρεσίες για προοδευτικά και με την πάροδο του χρόνου καλύτερη εξυπηρέτηση, ειδικότερα αναλογιζόμενος ότι έχει μπει νέος κόσμος με μεγαλύτερο κέφι για δουλειά στο Δημόσιο τελευταία. Λάθος. Το Δημόσιο είναι ένας αδηφάγος οργανισμός που τρέφεται από - και θρέφει - τον υπάλληλο. Εϊναι ένας απίστευτος μηχανισμός αλλοτρίωσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο Δημόσιος υπάλληλος σταδιακά αρχίζει να διαδρά με την Υπηρεσία και τον πολίτη, επιλέγοντας τελικά (μάλλον νομοτελειακά) να ταχθεί στο πλευρό της πρώτης, αφού τελικά αναγνωρίζει ότι το συμφέρον του είναι να τα έχει καλά με την Υπηρεσία (η οποία θα έπρεπε να αναρτά υποχρεωτικά σε εμφανές σημείο τον δεκάλογο της ξάπλας και της ανείπωτης βλακώδους γραφειοκρατίας) και όχι με τον πολίτη. Όταν πέσει στα νύχια του Δημοσίου ο υπάλληλος, μαθαίνει όλα τα παραπάνω και σταδιακά τελειοποιείται. Όταν είναι πια έτοιμος το Δημόσιο τον απελευθερώνει, τοποθετώντας τον σε θέσεις που απαιτούν επαφή με το κοινό, έτσι για να απαλλάξει τον προηγούμενο για λίγο καιρό, τροφοδοτώντας με φρέσκο αίμα την κωλυσιεργία και ισχυροποιώντας τον αρνητικό φανατισμό του πολίτη.
(4η μέρα ταλαιπωρίας ή είμαι απλώς πολύ γκαντέμης)
Υ.Γ. Α ναι, ξέχασα να πω ότι υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις!!!
Το κακό είναι ότι είμαι από αυτούς που εσχάτως υπερασπιζόμουνα - έως ένα βαθμό, μην το παρακάνουμε κιόλας - τις Δημόσιες Υπηρεσίες για προοδευτικά και με την πάροδο του χρόνου καλύτερη εξυπηρέτηση, ειδικότερα αναλογιζόμενος ότι έχει μπει νέος κόσμος με μεγαλύτερο κέφι για δουλειά στο Δημόσιο τελευταία. Λάθος. Το Δημόσιο είναι ένας αδηφάγος οργανισμός που τρέφεται από - και θρέφει - τον υπάλληλο. Εϊναι ένας απίστευτος μηχανισμός αλλοτρίωσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο Δημόσιος υπάλληλος σταδιακά αρχίζει να διαδρά με την Υπηρεσία και τον πολίτη, επιλέγοντας τελικά (μάλλον νομοτελειακά) να ταχθεί στο πλευρό της πρώτης, αφού τελικά αναγνωρίζει ότι το συμφέρον του είναι να τα έχει καλά με την Υπηρεσία (η οποία θα έπρεπε να αναρτά υποχρεωτικά σε εμφανές σημείο τον δεκάλογο της ξάπλας και της ανείπωτης βλακώδους γραφειοκρατίας) και όχι με τον πολίτη. Όταν πέσει στα νύχια του Δημοσίου ο υπάλληλος, μαθαίνει όλα τα παραπάνω και σταδιακά τελειοποιείται. Όταν είναι πια έτοιμος το Δημόσιο τον απελευθερώνει, τοποθετώντας τον σε θέσεις που απαιτούν επαφή με το κοινό, έτσι για να απαλλάξει τον προηγούμενο για λίγο καιρό, τροφοδοτώντας με φρέσκο αίμα την κωλυσιεργία και ισχυροποιώντας τον αρνητικό φανατισμό του πολίτη.
(4η μέρα ταλαιπωρίας ή είμαι απλώς πολύ γκαντέμης)
Υ.Γ. Α ναι, ξέχασα να πω ότι υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις!!!
Τετάρτη 14 Μαΐου 2008
Τρίτη 13 Μαΐου 2008
ΡΧΣ
Κλείστε όλα τα παράθυρα, σφαλίστε όλες τις πόρτες, φιμώστε τα στόματά σας και πάμε όλοι μαζί να τραγουδήσουμε στο ρυθμό της Γιουροβίζιον υπνωτισμένοι από τα μπουτάκια της Αμερικανίδας μετανάστριας που ζει το Γκρικ Ντριμ, να χορέψουμε με το So you think you can dance, να ονειρευτούμε λαμπερές καριέρες στο μουσικοχορευτικό στερέωμα, εμείς, οι υπέρβαροι ΝεοΈλληνες του καναπέ, και όταν απορημένοι αποτύχουμε, ας ψάξουμε πλάγιους τρόπους για βγάλουμε εύκολα χρήματα πατώντας στέρεα στη δικαιολογία των καθημερινών ρεπορτάζ για την ακρίβεια, κατηγορώντας την οικονομική ολιγαρχία της χώρας που κατευθύνει τα νήματα της πολιτικής και τους δημοσιογραφικούς κολοσσούς, οδηγώντας μας σε ανήθικους τρόπους, σε έκπτωση των αξιών με τις οποίες ενδεχομένως μεγαλώσαμε τις οποίες, όχι, δεν προδίδουμε, απλώς προσαρμοζόμαστε στην πραγματικότητα της εποχής.
Κλείστε τα παράθυρα στις μπουρζουά αριστερίστικες εκπομπές (έτσι χαρακτηρίζονται εσχάτως από πολλούς και είναι μεγάλη νίκη της κρατούσας πολιτικής στην Ελλάδα επί των πολιτών της αυτό - άλλο θέμα όμως αυτό) που η ΕΡΤ ακόμα κακώς ανεχόταν. Γιατί πρέπει να είσαι ρεαλιστής σήμερα και να μην κοιτάς αυτό που θα ήθελες να είναι, αυτό που θέλεις θα στο μάθω εγώ με μια νέα, ιδιότυπη μορφή παιδείας που μπορεί να μοιάζει με πλύση εγκεφάλου, αλλά δεν είναι γιατί θα σου εξηγήσει η ΤιΒι γιατί δεν είναι, κι αν δεν το καταλάβεις μερικά ακόμα οικονομικά χαστουκάκια στο κωλαράκι σου θα σε συνετίσουν (επίσης άλλο θέμα). Δεν υπάρχει καμιά περίεργη σύνδεση όλων αυτών, ούτε καμιά γενικότερη πολιτική, γιατί είσαι βλάκας; Σταμάτα να είσαι και βλάκας και τεμπέλης και επιτέλους συγκεντρώσου στον εαυτό σου και τους στόχους σου και πέτυχέ τους.
Υ.Γ. Τα παραπάνω είναι ειρωνικές ασυναρτησίες που κακώς γράφτηκαν. Η αλήθεια είναι μια και μοναδική και αποκαλύπτεται τώρα: Γύρω από την Ελλάδα έχει στηθεί ένας τεράστιος θόλος(ακριβώς όπως στο The Truman Show), και είμαστε όλοι πρωταγωνιστές σε ένα παγκόσμιο τηλεπαιχνίδι που ονομάζεται Surviving in Greece. Σταματάω τώρα γιατί είμαι προτεινόμενος. Πάντως ο Κούλογλου (που ήταν προτεινόμενος και ήδη αποχώρησε) την πάτησε γιατί δεν τα πήγαινε καλά με την παραγωγή. Ας πρόσεχε.
http://www.rwf.gr/newanak-new.php?anakinosis_id=75
Κλείστε τα παράθυρα στις μπουρζουά αριστερίστικες εκπομπές (έτσι χαρακτηρίζονται εσχάτως από πολλούς και είναι μεγάλη νίκη της κρατούσας πολιτικής στην Ελλάδα επί των πολιτών της αυτό - άλλο θέμα όμως αυτό) που η ΕΡΤ ακόμα κακώς ανεχόταν. Γιατί πρέπει να είσαι ρεαλιστής σήμερα και να μην κοιτάς αυτό που θα ήθελες να είναι, αυτό που θέλεις θα στο μάθω εγώ με μια νέα, ιδιότυπη μορφή παιδείας που μπορεί να μοιάζει με πλύση εγκεφάλου, αλλά δεν είναι γιατί θα σου εξηγήσει η ΤιΒι γιατί δεν είναι, κι αν δεν το καταλάβεις μερικά ακόμα οικονομικά χαστουκάκια στο κωλαράκι σου θα σε συνετίσουν (επίσης άλλο θέμα). Δεν υπάρχει καμιά περίεργη σύνδεση όλων αυτών, ούτε καμιά γενικότερη πολιτική, γιατί είσαι βλάκας; Σταμάτα να είσαι και βλάκας και τεμπέλης και επιτέλους συγκεντρώσου στον εαυτό σου και τους στόχους σου και πέτυχέ τους.
Υ.Γ. Τα παραπάνω είναι ειρωνικές ασυναρτησίες που κακώς γράφτηκαν. Η αλήθεια είναι μια και μοναδική και αποκαλύπτεται τώρα: Γύρω από την Ελλάδα έχει στηθεί ένας τεράστιος θόλος(ακριβώς όπως στο The Truman Show), και είμαστε όλοι πρωταγωνιστές σε ένα παγκόσμιο τηλεπαιχνίδι που ονομάζεται Surviving in Greece. Σταματάω τώρα γιατί είμαι προτεινόμενος. Πάντως ο Κούλογλου (που ήταν προτεινόμενος και ήδη αποχώρησε) την πάτησε γιατί δεν τα πήγαινε καλά με την παραγωγή. Ας πρόσεχε.
http://www.rwf.gr/newanak-new.php?anakinosis_id=75
Παρασκευή 9 Μαΐου 2008
Ο Γιάννης και ο Γιώργος
Ο Γιάννης σηκώνεται κάθε μέρα στις 7 το πρωί. Παραλαμβάνει το ταξί από τον Γιώργο. Μες την τσατίλα σήμερα ο Γιώργος, μόλις βλέπει τον Γιάννη άρχίζει την γκρίνια πως το κωλάμαξο πρέπει να αλλαχτεί, πατινάρει ο συμπλέκτης, καίει αβέρτα λάδι, χτυπάει η κρεμαγιέρα. Τον ακούει σιωπηλός. Τον αφήνει να ολοκληρώσει την πρωινή του παρόλα. Τώρα θα τον μάθει, μια ζωή τον ξέρει...
Χρόνια συνοδοιπόροι, παλιοί φίλοι από το Δημοτικό, νεότεροι στο Λύκειο, αργότερα καμάκια δεκαετίας '80, συνιδιοκτήτες στο ταξί που αγόρασαν με δύο δάνεια - ευτυχώς τα ξεπληρώσανε, και σαν μην έλειπαν όλα αυτά, και μπατζανάκηδες. Όμορφες κοπέλες και οι δυο. Αφού στην αρχή μαλώνανε ποιος θα πάρει πια, για πλάκα. Τελικά, διαλέξανε - Γιάννης την Κατερίνα και ο Γιώργος την Ειρήνη. Ους η ζωή συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω..
Ο Γιάννης μπαίνει στο ταξί σκεπτικός, αφήνει τον καφέ στη θήκη και ανάβει τσιγάρο. Η μυρωδιά όμως δεν κρύβεται. "τον μαλάκα, πάλι έπινε στη βάρδια του;;;". Το ταξί είχε μια αδιόρατη γλύκα από ούζο στον αέρα, και το καινούριο ελατάκι που έβαλε ο Γιώργος πριν του φέρει το ταξί δεν καταφέρνει να την καλύψει - ίσα ίσα που την κάνει πιο πνιγηρή, σαν τη ζωή του Γιώργου. Δεν θα του πει τίποτα, θα του πει μόνο να προσέχει τον εαυτό του, να μην τον βλάπτει.
Οδηγεί σαν υπνωτισμένος στη Μοναστηρίου, κόβει στη Λαγκαδά, μπαίνει Αγίου Δημητρίου, περνάει μπροστά από το μαγαζί που τις γνωρίσανε, τότε πριν από δέκα χρόνια, θυμάται πάλι τα γέλια και τα ατελείωτα βράδια που περάσανε μαζί στα ταβερνάκια της Άνω Πόλης κουτσοπίνοντας μέχρι το πρωί, τα καλύτερά τους χρόνια ήτανε, θυμάται το γάμο του Γιώργου, παντρεύτηκε την Ειρήνη έξι μήνες μετά από αυτόν, θυμάται να του λέει, "κολλητέ, έτσι που τα κάναμε, θα είμαστε για πάντα μαζί, το΄χεις πάρει χαμπάρι;"¨, θυμάται να αγοράζουν το ταξί, το φθηνότερο μεταχειρισμένο που μπόρεσαν να βρουν γιατί η τσέπη δε σήκωνε παραπάνω, θυμάται και τον Γιώργο να του λέει "μπαγάσα την πρόλαβες την Κατερίνα, αλλά δεν πειράζει ρε, η Ειρήνη είναι γαμώ τα παιδιά, φίλοι για πάντα", θυμάται τη μέρα που γύρισε νωρίτερα το βράδυ του για να πάρει κάτι και τον είδε να χουφτώνει τη Κατερίνα, πως πρόλαβε και έκλεισε την πόρτα του σπιτιού χωρίς να τον πάρουνε χαμπάρι, θυμάται τον Γιώργο να αρχίζει το ποτό, τον αγαπάει ρε γαμώτο, είναι αδερφός του, έχει βγει πια στον περιφερειακό, γκαζώνει το ταξί και χτυπά με 180 χιλιόμετρα στις μπαριέρες, καρφώνοντας εκεί το παρελθόν και τις χριστιανικές ρήσεις με τις οποίες μεγάλωσε από παιδί και αφήνοντας το παρόν στο αλκοόλ και τα ένοχα ελατάκια.
Χρόνια συνοδοιπόροι, παλιοί φίλοι από το Δημοτικό, νεότεροι στο Λύκειο, αργότερα καμάκια δεκαετίας '80, συνιδιοκτήτες στο ταξί που αγόρασαν με δύο δάνεια - ευτυχώς τα ξεπληρώσανε, και σαν μην έλειπαν όλα αυτά, και μπατζανάκηδες. Όμορφες κοπέλες και οι δυο. Αφού στην αρχή μαλώνανε ποιος θα πάρει πια, για πλάκα. Τελικά, διαλέξανε - Γιάννης την Κατερίνα και ο Γιώργος την Ειρήνη. Ους η ζωή συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω..
Ο Γιάννης μπαίνει στο ταξί σκεπτικός, αφήνει τον καφέ στη θήκη και ανάβει τσιγάρο. Η μυρωδιά όμως δεν κρύβεται. "τον μαλάκα, πάλι έπινε στη βάρδια του;;;". Το ταξί είχε μια αδιόρατη γλύκα από ούζο στον αέρα, και το καινούριο ελατάκι που έβαλε ο Γιώργος πριν του φέρει το ταξί δεν καταφέρνει να την καλύψει - ίσα ίσα που την κάνει πιο πνιγηρή, σαν τη ζωή του Γιώργου. Δεν θα του πει τίποτα, θα του πει μόνο να προσέχει τον εαυτό του, να μην τον βλάπτει.
Οδηγεί σαν υπνωτισμένος στη Μοναστηρίου, κόβει στη Λαγκαδά, μπαίνει Αγίου Δημητρίου, περνάει μπροστά από το μαγαζί που τις γνωρίσανε, τότε πριν από δέκα χρόνια, θυμάται πάλι τα γέλια και τα ατελείωτα βράδια που περάσανε μαζί στα ταβερνάκια της Άνω Πόλης κουτσοπίνοντας μέχρι το πρωί, τα καλύτερά τους χρόνια ήτανε, θυμάται το γάμο του Γιώργου, παντρεύτηκε την Ειρήνη έξι μήνες μετά από αυτόν, θυμάται να του λέει, "κολλητέ, έτσι που τα κάναμε, θα είμαστε για πάντα μαζί, το΄χεις πάρει χαμπάρι;"¨, θυμάται να αγοράζουν το ταξί, το φθηνότερο μεταχειρισμένο που μπόρεσαν να βρουν γιατί η τσέπη δε σήκωνε παραπάνω, θυμάται και τον Γιώργο να του λέει "μπαγάσα την πρόλαβες την Κατερίνα, αλλά δεν πειράζει ρε, η Ειρήνη είναι γαμώ τα παιδιά, φίλοι για πάντα", θυμάται τη μέρα που γύρισε νωρίτερα το βράδυ του για να πάρει κάτι και τον είδε να χουφτώνει τη Κατερίνα, πως πρόλαβε και έκλεισε την πόρτα του σπιτιού χωρίς να τον πάρουνε χαμπάρι, θυμάται τον Γιώργο να αρχίζει το ποτό, τον αγαπάει ρε γαμώτο, είναι αδερφός του, έχει βγει πια στον περιφερειακό, γκαζώνει το ταξί και χτυπά με 180 χιλιόμετρα στις μπαριέρες, καρφώνοντας εκεί το παρελθόν και τις χριστιανικές ρήσεις με τις οποίες μεγάλωσε από παιδί και αφήνοντας το παρόν στο αλκοόλ και τα ένοχα ελατάκια.
Τετάρτη 7 Μαΐου 2008
Ακριβολογώντας...
..υπάρχουν Δημόσιες Υπηρεσίες που τα "δικαιολογητικά" θα έπρεπε να λέγονται "απολογητικά".
Δευτέρα 5 Μαΐου 2008
Σίνδος (τι άλλο;)
Η πρόσφατη ιστορία της Σίνδου αποδεικνύει, πέρα από το πολλάκις αποδεδειγμένο ότι οι μπάτσοι είναι ένα μάτσο αποτυχημένα τεμπελόσκυλα, ότι είναι προφανώς τυπικό προσόν για την εισαγωγή στις Αστυνομικές Σχολές η περισσή αφέλεια και η απεριόριστη εμπιστοσύνη στον πολίτη. Πραγματικά, δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η έλλειψη χειροπέδων στον σεσημασμένο χρήστη ναρκωτικών και ενδεχομένως παραβάτη άλλων ποινικών διατάξεων - ήταν γνωστός θα μου πεις! Βέβαια, χειροπέδες θα βάλουμε στο κολλητάρι μας; Άσε που μπορεί να τον χάσουμε και από πελάτη, όπως χαρακτηριστικά λέει και ο Πιτσιρίκος στο http://pitsirikos.blogspot.com/2008/05/blog-post_04.html! Αμ το άλλο, τράπηκαν λέει σε φυγή και άφησαν το περιπολικό με τα κλειδιά στη μηχανή - μαλακία τους. Έπρεπε πρώτα να το ζεστάνουν και να τσεκάρουν λάδια, μηχανή και αέρα στα λάστιχα μην μείνει και πουθενά ο δραπέτης και που να περιμένεις τώρα την ΕΛΠΑ στις έρημες επαρχιακές οδούς και τα κορφοβούνια! Ούτε για τηλεφωνήτριες δεν κάνουν τα κοπρόσκυλα - η κοπέλα στης οποίας το κατάστημα μπούκαρε ο τύπος και άρχισε το πιστολίδι αλα Φαρ Ουέστ, πήρε τηλέφωνο και της έκαναν και παρατήρηση: "πρέπει να πάρετε τον αυτόματο της περιοχής σας και μετά το 100"
ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΠΑΠΑΡΑ??!!! ΣΟΥ ΛΕΕΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΤΙ ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝΕ ΚΑΙ ΣΥ ΤΗΣ ΔΙΝΕΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ? ΠΑΛΙ SUDOKU ΕΛΥΝΕΣ??? (αν και κάνα σταυρόλεξο θα έλυνε, το sudoku θέλει και μυαλό)
Αποτέλεσμα? Ένας ακόμα αθώος άνθρωπος νεκρός, ίσως μάλιστα επειδή δεν είχε τόσο καλό ένστικτο επιβίωσης όσο οι μπάτσοι που τρέχανε να σωθούνε. Ίσως να είναι νεκρός επειδή θέλησε πριν την κοπανήσει από το λεωφορείο να ενημερώσει την Αστυνομία ή τον προιστάμενό του για το πρόβλημα. Ίσως απλώς να μην πρόλαβε να σκεφτεί και πολλά - ίσως λειτούργησε αντανακλαστικά κάνοντας ό,τι θεώρησε σκόπιμο εκείνη τη στιγμή. Δεν έχει πια μεγάλη σημασία.
Ο οδηγός του λεωφορείου έκανε τη δουλειά του. Και γω σήμερα τη δουλειά μου έκανα. Και μπορεί δουλειά μου να είναι να χτυπάω σφραγίδες, να οδηγώ αεροπλάνο ή να ξύνω τ' αρχίδια μου. Η δουλειά του αστυνομικού δεν απαιτεί Υπερήρωες. Δεν το θέλουμε άλλωστε αυτό. Όποτε νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν θαύματα μαλακίες κάνουν (Νιόβης κλπ). Αυτό που θέλουμε είναι να κάνουν τη δουλειά τους. Αν δεν είναι εκπαιδευμένοι σαν τον Τζον Ράμπο στο Βιετνάμ θα το σεβαστώ και δε απαιτήσω ούτε ταρζανιές ούτε και ηρωισμούς. Καθένας άλλωστε θα πάγωνε στη θέα ενός όπλου, και ο αστυνομικός ακόμα. Αυτό όμως που μπορώ να απαιτήσω, ΑΚΡΙΒΩΣ λόγω της ιδιόρρυθμης φύσης του επαγγέλματός του να συναναστρέφονται από τον καλύτερο μέχρι τον χειρότερο - με έμφαση στον χειρότερο - από εμάς, είναι να ΤΗΡΟΥΝ ΑΠΑΡΕΓΚΛΙΤΑ τους γαμημένους νόμους και τους κανόνες στους οποίους υπάγονται. Να μην αυθαιρετούν. Να μην τολμάνε να παραβούν διαταγή. Να μην κρίνουν τι είναι καλό και τι όχι, να μην επιτρέπεται ΚΑΜΙΑ ελαστικότητα στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Να μη συναλλάσσονται (δε συνναλάχθηκε ο μπάτσος όταν παρέλειψε να δέσει τον γνωστό του πορτοφολά; Επειδή δεν πήρε λεφτά στο χέρι δηλαδή; Η συναλλαγή έχει πάμπολλα πρόσωπα, και αυτό ακόμα είναι ένα, με πολύ ευρεία έννοια φυσικά. Μην πούμε για άλλες συναλλαγές φυσικά...).
Τελοσπάντων - δε βγάζεις άκρη.. Αυτό το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι, την ουρά, τα λέπια.
Σημ.
Περιμένω να δω τι θα γίνει πάντως με την διαθεσιμότητα στην οποία τέθηκαν - πόσο σύντομα και σιωπηρά θα τελειώσει. Περιμένω τις εις βάρος τους κυρώσεις. Άντε να δούμε - αφού δεν έχουμε που δεν έχουμε πρόληψη, ας έχουμε καταστολή.
ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΠΑΠΑΡΑ??!!! ΣΟΥ ΛΕΕΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΤΙ ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝΕ ΚΑΙ ΣΥ ΤΗΣ ΔΙΝΕΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ? ΠΑΛΙ SUDOKU ΕΛΥΝΕΣ??? (αν και κάνα σταυρόλεξο θα έλυνε, το sudoku θέλει και μυαλό)
Αποτέλεσμα? Ένας ακόμα αθώος άνθρωπος νεκρός, ίσως μάλιστα επειδή δεν είχε τόσο καλό ένστικτο επιβίωσης όσο οι μπάτσοι που τρέχανε να σωθούνε. Ίσως να είναι νεκρός επειδή θέλησε πριν την κοπανήσει από το λεωφορείο να ενημερώσει την Αστυνομία ή τον προιστάμενό του για το πρόβλημα. Ίσως απλώς να μην πρόλαβε να σκεφτεί και πολλά - ίσως λειτούργησε αντανακλαστικά κάνοντας ό,τι θεώρησε σκόπιμο εκείνη τη στιγμή. Δεν έχει πια μεγάλη σημασία.
Ο οδηγός του λεωφορείου έκανε τη δουλειά του. Και γω σήμερα τη δουλειά μου έκανα. Και μπορεί δουλειά μου να είναι να χτυπάω σφραγίδες, να οδηγώ αεροπλάνο ή να ξύνω τ' αρχίδια μου. Η δουλειά του αστυνομικού δεν απαιτεί Υπερήρωες. Δεν το θέλουμε άλλωστε αυτό. Όποτε νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν θαύματα μαλακίες κάνουν (Νιόβης κλπ). Αυτό που θέλουμε είναι να κάνουν τη δουλειά τους. Αν δεν είναι εκπαιδευμένοι σαν τον Τζον Ράμπο στο Βιετνάμ θα το σεβαστώ και δε απαιτήσω ούτε ταρζανιές ούτε και ηρωισμούς. Καθένας άλλωστε θα πάγωνε στη θέα ενός όπλου, και ο αστυνομικός ακόμα. Αυτό όμως που μπορώ να απαιτήσω, ΑΚΡΙΒΩΣ λόγω της ιδιόρρυθμης φύσης του επαγγέλματός του να συναναστρέφονται από τον καλύτερο μέχρι τον χειρότερο - με έμφαση στον χειρότερο - από εμάς, είναι να ΤΗΡΟΥΝ ΑΠΑΡΕΓΚΛΙΤΑ τους γαμημένους νόμους και τους κανόνες στους οποίους υπάγονται. Να μην αυθαιρετούν. Να μην τολμάνε να παραβούν διαταγή. Να μην κρίνουν τι είναι καλό και τι όχι, να μην επιτρέπεται ΚΑΜΙΑ ελαστικότητα στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Να μη συναλλάσσονται (δε συνναλάχθηκε ο μπάτσος όταν παρέλειψε να δέσει τον γνωστό του πορτοφολά; Επειδή δεν πήρε λεφτά στο χέρι δηλαδή; Η συναλλαγή έχει πάμπολλα πρόσωπα, και αυτό ακόμα είναι ένα, με πολύ ευρεία έννοια φυσικά. Μην πούμε για άλλες συναλλαγές φυσικά...).
Τελοσπάντων - δε βγάζεις άκρη.. Αυτό το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι, την ουρά, τα λέπια.
Σημ.
Περιμένω να δω τι θα γίνει πάντως με την διαθεσιμότητα στην οποία τέθηκαν - πόσο σύντομα και σιωπηρά θα τελειώσει. Περιμένω τις εις βάρος τους κυρώσεις. Άντε να δούμε - αφού δεν έχουμε που δεν έχουμε πρόληψη, ας έχουμε καταστολή.
Κυριακή 4 Μαΐου 2008
Άρση βαρών
Θα κάνω ένα μπάνιο, θα ντυθώ, θα σηκώσω το αβάσταχτο βάρος και θα κατηφορίσω. Ο καιρός θα είναι δροσερός και μόνο ο λαμπερός ήλιος θα προοιωνίζει το ζεστό μεσημέρι που θα ακολουθήσει. Μόλις φτάσω εκεί, θα αφήσω το αβάσταχτο βάρος μου σε μια γωνιά, και πιο ανάλαφρος πια, θα κάνω μια μεγάλη βόλτα, τόσο μεγάλη που το βάρος μου θα με εκδικηθεί, και θα γίνει πιο ασήκωτο από ποτέ. Δε θα το σκέφτομαι όμως. Έτσι κι αλλιώς, αβάσταχτο είναι και τώρα. Όσο θα είμαι ανάλαφρος, θα σκεφτώ πως θα δολοφονήσω το βάρος μου. Θα βρω τον καλύτερο τρόπο - ίσως να είναι αυτός που θα κάνει την εις βάρος του πράξη λιγότερο αντιληπτή ή αυτός που θα το πονέσει λιγότερο. Δεν ξέρω. Μπορεί απλώς να το κόψω κομματάκια και να το ρίξω στα σκουπίδια ή να του προτείνω καποια συμβιβαστική λύση, όπως για παράδειγμα να βαραίνει εμένα τρείς μέρες την εβδομάδα και τις υπόλοιπες κάποιον άλλο. Αυτό το τελευταίο μπορεί να μην το δεχτεί - τα βάρη είναι συνήθως πολύ ευαίσθητα και δένονται με το πρόσωπό σου, δεν δέχονται με τίποτε να τα μοιράζεσαι με κάποιον άλλο. Θα δω τι θα κάνω. Το βάρος μου είναι στο απόγειο της δόξας του και έχει γίνει πια αλαζονικό - νομίζει πως σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχει μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Δε φταίει κανείς άλλος όμως, εγώ φταίω που του έδωσα τέτοια δικαιώματα. Και γω που νόμιζα ο βλάκας ότι στην αρχή κάναμε απλώς παρέα. Άσε που με κορόιδεψε - δεν είχε συστηθεί ως βάρος όταν γνωριστήκαμε, αλλά καλύτερα να μην το θυμάμαι αυτό, γιατί σίγουρα θα το σφάξω στο γόνατο το άτιμο. Θα μου πεις βέβαια και γω δεν ήμουν καλύτερος μαζί του. Πόσες φορές του έλεγα άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε... δεν απεμπολίζω τις ευθύνες μου, τις αναλαμβάνω, αλλά κι αυτό πρέπει να καταλάβει ότι πολλές φορές επιτρέπουμε να γίνει κάτι για να ωφεληθούμε από κάτι άλλο. Whatever... ίσως τελικά πρέπει να το πάω σε κάποιο ινστιτούτο αδυνατίσματος - δεν ξέρω όμως αν αναλαμβάνουν τέτοια βάρη. Και οι τεχνικές μέθοδοι έχουν τα όρια τους. Νομίζω πως μόνο μηχάνημα που μπορεί να το αντιμετωπίσει είναι αυτό που το φιλοξένησε- γι' αυτό καλύτερα να πάω εκείνη τη μεγάλη βόλτα που έλεγα πριν...
(μόλις διαπίστωσα μια σατανική ομοιότητα με ένα προηγούμενο post, αλλά τι να κάνουμε συμβαίνουν κι αυτά...)
(μόλις διαπίστωσα μια σατανική ομοιότητα με ένα προηγούμενο post, αλλά τι να κάνουμε συμβαίνουν κι αυτά...)
Σάββατο 3 Μαΐου 2008
Ουκ εν τω αργώ το ευ!
Σκέφτόμενος την ημερομηνία και κοιτώντας το ρολόι συνειδητοποιώ ότι η επανάληψη των ίδιων κινήσεων επί μακρώ κάνει το πέρασμα του χρόνου να φαντάζει πιο αργό, τόσο όμως, που δεν καταφέρνει να "γεμίσει" μια μέρα σε διάρκεια ενός ολόκληρου μήνα.
Ίσως πρέπει να αρχίσουμε να μετράμε το χρόνο όχι με μέρες και μήνες, αλλά με γεγονότα, σημαντικές ημερομηνίες στη ζωή μας, χαρές και λύπες, ξεκαρδισμένα γέλια ή καταθλίψεις.
Έτσι δε θα γκρινιάζουμε για "χαμένα χρόνια", ούτε θα απορούμε "πως πέρασε η ώρα" - αντίθετα, ίσως θα επιδιώκουμε λίγο περισσότερο να ζήσουμε με τη νέα αυτή έννοια του χρόνου...
Ίσως πρέπει να αρχίσουμε να μετράμε το χρόνο όχι με μέρες και μήνες, αλλά με γεγονότα, σημαντικές ημερομηνίες στη ζωή μας, χαρές και λύπες, ξεκαρδισμένα γέλια ή καταθλίψεις.
Έτσι δε θα γκρινιάζουμε για "χαμένα χρόνια", ούτε θα απορούμε "πως πέρασε η ώρα" - αντίθετα, ίσως θα επιδιώκουμε λίγο περισσότερο να ζήσουμε με τη νέα αυτή έννοια του χρόνου...
Παρασκευή 2 Μαΐου 2008
Ολιγάρκεια
Πειραιάς stop. κόσμος πολύς stop. τυρόπιτα αμφίβολης προελεύσεως stop. αναζήτηση σκιάς stop. ζέστη και υγρασία stop. περιορισμός ευθύνης μέχρι την έκδοση των εισιτηρίων stop. τηλέφωνο κλειστό stop. τρίωρη αναμονή (καθυστέρηση) stop. τάβλι, κι ας μην παίζω ποτέ stop. θαλασσινή μπόχα ανακατεμένη με ντίζελ stop. πλατιά χαμόγελα stop.
Διακοπές - τώρα stop.
Διακοπές - τώρα stop.
Τρίτη 29 Απριλίου 2008
Πάσχα
Το Μυαλά με Θέα για μια ακόμα φορά τέμνει την παράδοση και παραλλάσσει τα έθιμα. Αναλυτικότερα:
Δεν έχω θρησκευτικά συναισθήματα και δεν ακολουθώ κανένα δόγμα τα τελευταία πολλά χρόνια, κρυφά ή φανερά.
Παρόλα αυτά η θρησκεία είναι μια χωριστή και ενίοτε πολύ συγκεκριμενοποιημένη μορφή της ανθρώπινης έκφρασης, η οποία, ακολουθούσα κανόνες, τυπικό και σχηματοποιημένη εφαρμογή, υποβοηθά στην σχετικά εύκολη τήρηση του δόγματός της και την επίκληση των ουράνιων εκπροσώπων της και την εναπόθεση της ελπίδας σ' αυτούς, ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι (τουλάχιστον) η επικρατούσα στην Ελλάδα θρησκεία διατηρεί - και έτσι πρέπει - μεγάλη ελαστικότητα αναφορικά με την τήρηση των επιταγών της και τη συνέπεια του πιστού απέναντι στις απαγορεύσεις ή προτροπές της.
Θα μου πεις, γιατί τα γράφεις αυτά.
Εμπνευσμένος από το φετινό Πάσχα και αναλογιζόμενος την Σαρακοστή, τη νηστεία, την Εβδομάδα των Παθών, τις κατανυκτικές λειτουργίες των μικρών εκκλησιών, την θλίψη των πασχαλινών ύμνων και την υποβλητικότητα της αναμονής μέχρι την Ανάσταση, την εναλλαγή συναισθημάτων με το χαρμόσυνο, άρρυθμο και άγριο επαναλαμβανόμενο χτύπημα της καμπάνας, συμβολικό της επιβεβαίωσης της πίστης, της αφοσίωσης και της ελπίδας μας, ταυτόχρονα με τον απίστευτα δυνατό μουσικά αναστάσιμο ύμνο (Χριστός Ανέστη), μοναδικά ικανό να εξυψώσει το ηθικό σου και να γεμίσει τις μπαταρίες των ψυχικών σου αποθεμάτων (πολύ πλατείασα αλλά έτσι έχουν τα πράγματα) αποφάσισα το εξής:
Κηρύσσω τη δική μου Σαρακοστή (όχι όμως και τη νηστεία),το δικό μου Πάσχα, τη δική μου Σταύρωση και την επιγενόμενη Ανάσταση μου, και τις δικές μου καμπάνες που θα σημάνουν το τέλος της επίπονης διαδικασίας. Μπορεί να έχω και Ιούδα, μπορεί και τριάντα αργύρια (αναλόγως τα λεφτά της παραγωγής). Δεν υπόσχομαι υπερθέαμα, εγώ πάντως τελικά θα περάσω καλά...
Δεν έχω θρησκευτικά συναισθήματα και δεν ακολουθώ κανένα δόγμα τα τελευταία πολλά χρόνια, κρυφά ή φανερά.
Παρόλα αυτά η θρησκεία είναι μια χωριστή και ενίοτε πολύ συγκεκριμενοποιημένη μορφή της ανθρώπινης έκφρασης, η οποία, ακολουθούσα κανόνες, τυπικό και σχηματοποιημένη εφαρμογή, υποβοηθά στην σχετικά εύκολη τήρηση του δόγματός της και την επίκληση των ουράνιων εκπροσώπων της και την εναπόθεση της ελπίδας σ' αυτούς, ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι (τουλάχιστον) η επικρατούσα στην Ελλάδα θρησκεία διατηρεί - και έτσι πρέπει - μεγάλη ελαστικότητα αναφορικά με την τήρηση των επιταγών της και τη συνέπεια του πιστού απέναντι στις απαγορεύσεις ή προτροπές της.
Θα μου πεις, γιατί τα γράφεις αυτά.
Εμπνευσμένος από το φετινό Πάσχα και αναλογιζόμενος την Σαρακοστή, τη νηστεία, την Εβδομάδα των Παθών, τις κατανυκτικές λειτουργίες των μικρών εκκλησιών, την θλίψη των πασχαλινών ύμνων και την υποβλητικότητα της αναμονής μέχρι την Ανάσταση, την εναλλαγή συναισθημάτων με το χαρμόσυνο, άρρυθμο και άγριο επαναλαμβανόμενο χτύπημα της καμπάνας, συμβολικό της επιβεβαίωσης της πίστης, της αφοσίωσης και της ελπίδας μας, ταυτόχρονα με τον απίστευτα δυνατό μουσικά αναστάσιμο ύμνο (Χριστός Ανέστη), μοναδικά ικανό να εξυψώσει το ηθικό σου και να γεμίσει τις μπαταρίες των ψυχικών σου αποθεμάτων (πολύ πλατείασα αλλά έτσι έχουν τα πράγματα) αποφάσισα το εξής:
Κηρύσσω τη δική μου Σαρακοστή (όχι όμως και τη νηστεία),το δικό μου Πάσχα, τη δική μου Σταύρωση και την επιγενόμενη Ανάσταση μου, και τις δικές μου καμπάνες που θα σημάνουν το τέλος της επίπονης διαδικασίας. Μπορεί να έχω και Ιούδα, μπορεί και τριάντα αργύρια (αναλόγως τα λεφτά της παραγωγής). Δεν υπόσχομαι υπερθέαμα, εγώ πάντως τελικά θα περάσω καλά...
Σάββατο 26 Απριλίου 2008
Άργησα, αλλά το βρήκα.
Σαλάτα εποχής. Το link δεύτερο στη σειρά (βλ. παρακάτω). Απολαύστε το! (μαζί με το αρνί, το κοκορέτσι, το απεριόριστο κρασί και τα λοιπά πασχαλινά έθιμα)
Τετάρτη 23 Απριλίου 2008
Το πρωτόκολλο του Κιότο και η κυρά-Μαρία
Όπως προσφάτως έγινε γνωστό, η Ελλαδάρα μας παραπέμπεται στο Ευρωπαικό Δικαστήριο για (μια ακόμα) παραβίαση κοινοτικού Δικαίου, ήτοι τη μη δημιουργία αξιόπιστων μηχανισμού παρακολούθησης των εκπομπών ρύπων από τις ελληνικές βιομηχανίες, όπως προβλέπεται από το πρωτόκολλο του Κιότο, το οποίο με χαρά υπέγραψε πριν από κάποια χρόνια, σε ένα μάλλον οικολογικό κρεσέντο (ή επειδή απλώς έπρεπε, ή νομίζαμε ότι δε ασχοληθεί κανείς μαζί μας, αφού δεν παράγουμε και τιποτα τρομερό σε επίπεδο βαριάς βιομηχανίας).
Φυσικά υπάρχει ακόμα καιρός, καθώς ακόμα βρισκόμαστε στο στάδιο της παραπομπής και έχουμε ένα ολόκληρο τρίμηνο περιθώριο για να γλιτώσουμε τις καμπάνες. Ήδη συνεστήθησαν ομάδες επιστημόνων (πάντα είχαμε ταχύτατη επί χάρτου ανταπόκριση), οι οποίες εργάζονται νυχθημερόν για να αναπτύξουν και να παρουσιάσουν συστήματα ελέγχου αερίων θερμοκηπίου.
Προκρίνονται οι παρακάτω ιδέες λόγω του υλοποιήσιμού τους και του χαμηλού τους κόστους.
α) Μέθοδος "Μπουγάδα της κυρα-Μαρίας": Μετακομίζουμε την κυρα-Μαρία (χήρα προ δεκαετίας - τον πέθανε τον άνθρωπο - νευρική και γλωσσοκοπάνα), από την Πέρα Παναγιά Άρτας στο φουγάρο επίμαχης επιχείρησης, και στήνουμε το νοικοκυριό της εκεί. Με το αζημίωτο φυσικά - της δίνουμε κουπόνια για δωρεάν ντομάτες στη Λαική και δύο συμμετοχές στην τηλεόραση, μια στη Στεφανίδου και ένα τηλέφωνο στον Αυτιά. Λεφτά δε θέλει, παίρνει ήδη 350 Ευρώ σύνταξη, και άλλωστε τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία (την φέρνουν τα πολλά λεφτά). Η κυρά-Μαρία καθημερινά απλώνει την μπουγάδα της, ρουχαλάκια καθαρά πλυμένα με ΡΟΛ και λουλάκι. Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε αν της τα μαυρίσεις - αν παρελπίδα συμβεί αυτό, η κυρα-Μαρία βάζει τις φωνές στον Διευθύνοντα Σύμβουλο, κατεβάζει καντήλια σε όλο το Δ.Σ. και παίρνει φυσικά τηλέφωνο τον Αυτιά, που είναι μυστικός πράκτωρ και τα σφυρίζει όλα στην κυβέρνηση που πιάνει τους κακούς επιχειρηματίες και τους τραβάει τ'αυτί και τις φαβορίτες ανάποδα μέχρι να συνετιστούν και να μην ξαναεκπέμψουν ρύπους και άλλα συναφή.
β) Κοινωνικός αποκλεισμός: Κλιμάκια της κυβέρνησης μεταμφιεσμένα σε τρέντυ πλουσιόπαιδα παρεισφρύουν σε παρέες υιών και κορασίδων επιχειρηματιών και αφού γίνουνε φίλοι όλοι μεταξύ τους, τους ρωτάνε αθώα: "Από ρύπους πως πάει η επιχειρησούλα σας, και αν ναι, εκπέμπετε πολλούς;". Εδώ σημαντικό ρόλο θα παίξει το γυναικείο στοιχείο, αφού οι μαλακοπίτουρες γιοι θα απαντήσουν σε όλες τις απαγορευμένες ερωτήσεις για να φάνε το βράδυ κοκό στο κότερο του μπαμπά. Μετά την ομολογία, τα εκπαιδευμένα κλιμάκια της κυβέρνησης θα εκβιάσουν τα καλόπαιδα να πείσουν τους γονείς τους να περιορίσουν τις εκπομπές ρύπων διαφορετικά θα φροντίσουν να μην μπορέσουν να μπουν ούτε με σφαίρες (sic) στα κυριλέ clubs της παραλιακής, ούτε να κλείσουν ξανά πρώτο τραπέζι πίστα στην Κοκκίνου και τη Βανδή, ενώ σαν παρεπόμενο μέτρο θα επιβληθεί η αφαίρεση όλων των Louis Vouitton από τις κοπέλες και των Armani από τους άντρες.
γ) Δημόσια εξύβριση: Θα στέλλεται στις παραβιάζουσες το κοινοτικό δίκαιο επιχειρήσεις η κ. Ελένη Λουκά που θα ακολουθεί τα μεγαλοστελέχη παντού (ακόμα και στο χέσιμο) επαναλαμβάνοντας την παρακάτω φράση: "Αλήτες, σατανάδες, six six six, εσείς παραβιάζετε την κοινοτική νομοθεσία και πήζουμε στη βρώμα και το δηλητήριο, να ψοφήσετε από τα αέρια που σκορπάτε και να συγκαείτε παντού, να πάτε στην κόλαση και να'στε τα τσογλανάκια το Βελζεβούλ και γω γυναίκα σας"
. Λογικά θα υπάρξουν άμεσα αποτελέσματα και ανταπόκριση.
δ) Δειγματοληψία, έρευνα, δημοσιότητα, καταστολή: Εξειδικευμένοι επιστήμονες αποστέλλονται απο Α.Δ.Α. που συστήνεται για το σκοπό αυτό, σε όλες τις ύποπτες και όχι μόνο επιχειρήσεις και πραγματοποιούν ενδελεχείς ελέγχους σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Τα αποτελέσματα δημοσιοποιούνται και οι επιχειρήσεις απειλούνται και τελικά τρώνε πρόστιμα εκατομμυρίων ευρώ, ενώ υποχρεούνται να προσαρμόσουν τα φουγάρα και τους ρύπους τους στα πλαίσια των οριζομένων από το πρωτόκολλο του Κιότο. Τώρα που ξυπνήσατε, μην ξεχάσετε να πλύνετε τα δόντια σας.
ε) Όπως πάντα, δεν έχει γιατί δεν προλαβαίνω, καίγομαι.
Φυσικά υπάρχει ακόμα καιρός, καθώς ακόμα βρισκόμαστε στο στάδιο της παραπομπής και έχουμε ένα ολόκληρο τρίμηνο περιθώριο για να γλιτώσουμε τις καμπάνες. Ήδη συνεστήθησαν ομάδες επιστημόνων (πάντα είχαμε ταχύτατη επί χάρτου ανταπόκριση), οι οποίες εργάζονται νυχθημερόν για να αναπτύξουν και να παρουσιάσουν συστήματα ελέγχου αερίων θερμοκηπίου.
Προκρίνονται οι παρακάτω ιδέες λόγω του υλοποιήσιμού τους και του χαμηλού τους κόστους.
α) Μέθοδος "Μπουγάδα της κυρα-Μαρίας": Μετακομίζουμε την κυρα-Μαρία (χήρα προ δεκαετίας - τον πέθανε τον άνθρωπο - νευρική και γλωσσοκοπάνα), από την Πέρα Παναγιά Άρτας στο φουγάρο επίμαχης επιχείρησης, και στήνουμε το νοικοκυριό της εκεί. Με το αζημίωτο φυσικά - της δίνουμε κουπόνια για δωρεάν ντομάτες στη Λαική και δύο συμμετοχές στην τηλεόραση, μια στη Στεφανίδου και ένα τηλέφωνο στον Αυτιά. Λεφτά δε θέλει, παίρνει ήδη 350 Ευρώ σύνταξη, και άλλωστε τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία (την φέρνουν τα πολλά λεφτά). Η κυρά-Μαρία καθημερινά απλώνει την μπουγάδα της, ρουχαλάκια καθαρά πλυμένα με ΡΟΛ και λουλάκι. Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε αν της τα μαυρίσεις - αν παρελπίδα συμβεί αυτό, η κυρα-Μαρία βάζει τις φωνές στον Διευθύνοντα Σύμβουλο, κατεβάζει καντήλια σε όλο το Δ.Σ. και παίρνει φυσικά τηλέφωνο τον Αυτιά, που είναι μυστικός πράκτωρ και τα σφυρίζει όλα στην κυβέρνηση που πιάνει τους κακούς επιχειρηματίες και τους τραβάει τ'αυτί και τις φαβορίτες ανάποδα μέχρι να συνετιστούν και να μην ξαναεκπέμψουν ρύπους και άλλα συναφή.
β) Κοινωνικός αποκλεισμός: Κλιμάκια της κυβέρνησης μεταμφιεσμένα σε τρέντυ πλουσιόπαιδα παρεισφρύουν σε παρέες υιών και κορασίδων επιχειρηματιών και αφού γίνουνε φίλοι όλοι μεταξύ τους, τους ρωτάνε αθώα: "Από ρύπους πως πάει η επιχειρησούλα σας, και αν ναι, εκπέμπετε πολλούς;". Εδώ σημαντικό ρόλο θα παίξει το γυναικείο στοιχείο, αφού οι μαλακοπίτουρες γιοι θα απαντήσουν σε όλες τις απαγορευμένες ερωτήσεις για να φάνε το βράδυ κοκό στο κότερο του μπαμπά. Μετά την ομολογία, τα εκπαιδευμένα κλιμάκια της κυβέρνησης θα εκβιάσουν τα καλόπαιδα να πείσουν τους γονείς τους να περιορίσουν τις εκπομπές ρύπων διαφορετικά θα φροντίσουν να μην μπορέσουν να μπουν ούτε με σφαίρες (sic) στα κυριλέ clubs της παραλιακής, ούτε να κλείσουν ξανά πρώτο τραπέζι πίστα στην Κοκκίνου και τη Βανδή, ενώ σαν παρεπόμενο μέτρο θα επιβληθεί η αφαίρεση όλων των Louis Vouitton από τις κοπέλες και των Armani από τους άντρες.
γ) Δημόσια εξύβριση: Θα στέλλεται στις παραβιάζουσες το κοινοτικό δίκαιο επιχειρήσεις η κ. Ελένη Λουκά που θα ακολουθεί τα μεγαλοστελέχη παντού (ακόμα και στο χέσιμο) επαναλαμβάνοντας την παρακάτω φράση: "Αλήτες, σατανάδες, six six six, εσείς παραβιάζετε την κοινοτική νομοθεσία και πήζουμε στη βρώμα και το δηλητήριο, να ψοφήσετε από τα αέρια που σκορπάτε και να συγκαείτε παντού, να πάτε στην κόλαση και να'στε τα τσογλανάκια το Βελζεβούλ και γω γυναίκα σας"
. Λογικά θα υπάρξουν άμεσα αποτελέσματα και ανταπόκριση.
δ) Δειγματοληψία, έρευνα, δημοσιότητα, καταστολή: Εξειδικευμένοι επιστήμονες αποστέλλονται απο Α.Δ.Α. που συστήνεται για το σκοπό αυτό, σε όλες τις ύποπτες και όχι μόνο επιχειρήσεις και πραγματοποιούν ενδελεχείς ελέγχους σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Τα αποτελέσματα δημοσιοποιούνται και οι επιχειρήσεις απειλούνται και τελικά τρώνε πρόστιμα εκατομμυρίων ευρώ, ενώ υποχρεούνται να προσαρμόσουν τα φουγάρα και τους ρύπους τους στα πλαίσια των οριζομένων από το πρωτόκολλο του Κιότο. Τώρα που ξυπνήσατε, μην ξεχάσετε να πλύνετε τα δόντια σας.
ε) Όπως πάντα, δεν έχει γιατί δεν προλαβαίνω, καίγομαι.
Τρίτη 22 Απριλίου 2008
Το χρονικό της μεγάλης πτώσης
Ιδανική μέρα για ποδήλατο! Θα πάω τόσο μακριά που δε θα πιάνει ούτε το κινητό μου!!!
ΑΜΑΝ! Τι μωρό είναι αυτό..????
C'mon George, think fast... prepei kati na kanw gia na thn entypwsiasw... ki ayto to magazaki tipota kalo den exei gia na ths agorasw gamwto...
Για κάτσε...Τι κάνουν αυτοί εδώ?! Τι κόλπα είναι αυτά..? Δες πόσα μωράκια είναι γύρω τους.. I can do that too! Baby, i'm coming for you, hold your breath and check this out!
ΥΙΙΙΙΙΙΙΙΙΗΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! KING OF THE WOOOORLD!!! (thn exw thn gomena - xalara)
Ωχ, ωχ...ouch... ti soupa itan ayti...καλύτερα στην Τρικούπη μου φαίνεται.. που πήγε το μωρό...? Αααααχ, bodyguard call 911 immediately! Πάμε για πασχαλινές διακοπές στο ΚΑΤ.
Τέρμα οι ταρζανιές - αυτό θα αγοράσω μόλις βγω. Ασφαλές και σίγουρο. Ίσως του βάλω και δυο ακόμα βοηθητικές. Χωράει και το μωρό στο πίσω κάθισμα...
Παρασκευή 18 Απριλίου 2008
Τηλεοπτικές προβολές
Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο από τον www.flash.gr:
"H ταινία ΄΄Closer΄΄ βγήκε τελικά πρώτη στις προτιμήσεις των τηλεθεατών του Mega, που για δύο βδομάδες κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε τρεις ταινίες (εκτός από το Closer, διαγωνίζονταν το Secret Window και το Layer Cake), για το ποια θα είναι αυτή που θα προβάλλει το Μεγάλο Κανάλι το Σάββατο, 19 Απριλίου, στις 24:00.
Κάνοντας κλικ στο www.megatv.com/mymegacinema περισσότεροι από 47.000 τηλεθεατές ψήφισαν και επέλεξαν την ταινία CLOSER, με ποσοστό επιλογής 39% έναντι του SECRET WINDOW που έλαβε ποσοστό 36% και του LAYER CAKE με 25%.
Η ψηφοφορία διήρκεσε από τις 30 Μαρτίου έως και 15 Απριλίου με μεγάλη συμμετοχή από το τηλεοπτικό κοινό, ενώ ελάχιστες μέρες πριν από το τελικό αποτέλεσμα, οι ταινίες CLOSER και SECRET WINDOW σημείωσαν σχεδόν ισοψηφία."
Η άμεση δημοκρατία εφαρμόζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά από χιλιάδες χρόνια. Εμείς έχουμε τη δύναμη, εμείς μπορούμε και εμείς θα αποφασίσουμε τι θα βλέπουμε τρώγοντας τη πίτσα του Σαββατόβραδου. ΔΕ ΘΕΛΩ κύριε να δω το SECRET WINDOW, καταλαβαίνεις; ΔΕ ΓΟΥΣΤΆΡΩ, ΠΑΡΤΑ, ΘΑ ΜΠΩ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΩ ΤΡΙΑΝΤΑ ΦΟΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΟ CLOSER.
ΝΙΚΗΣΑΜΕ. ΒΓΗΚΕ. ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΠΑΣΧΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Φοβάμαι για τις αντιδράσεις των αντιφρονούντων. Κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να τους κλείσουμε τα στόματα. Κάτι άκουσα ότι οπαδοί του ανεξάρτητου αμερικανικού συναντήθηκαν με φίλους των μη επιδοτηθέντων σκηνοθετών του Ε.Κ.Κ και ετοιμάζουν αντίποινα. Στη επόμενη ψηφοφορία θα βάλουν λέει πέντε ζαβλακωμένους από την τηλεόραση χοντρούς τύπους να ψηφίζουν την χειρότερη επιλογή για να καταδείξουν την αδυναμία του συστήματος. Αν δεν έχει αποτελέσματα, θα καταλάβουν το mega το επόμενο Σάββατο και θα προβάλλουν ταινία επιλογής τους. Αληθινό coup d'etat στην τηλεοπτική δημοκρατία.
Ίσως και να'μαι υπερβολικός. Μπορεί και να τους αρέσει η ιδέα τελικά. Ιδίως αν βάλουμε και δυο-τρεις επιλογές ακόμα στις ταινίες τα πράγματα θα ηρεμήσουνε.
ΔΕ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ. ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΛΛΟ. Θέλω να έχω λόγο στην τηλεόρασή μου. Το υπόσχομαι, αν με αφήσετε να βλέπω ό,τι θέλω δεν πρόκειται να κουνηθώ από το σπίτι. Κόψτε μου το μισθό, μειώστε μου τη σύνταξη, δώστε μου όμως τη δύναμη να καθορίζω εγώ την απεικόνιση του τέλματός μου. Και θα'μαι καλός, θα δείτε. Θα βλέπω όλες τις διαφημίσεις χωρίς να αλλάζω κανάλι (άλλωστε όλοι μαζί τις βάζετε), θα βλέπω τις ειδήσεις σας και δε θα ψάχνω να βρω την αλήθεια. Θα δω όμως τη EUROVISION όπως την επέλεξα, τη συνταγή του Μαμαλάκη που θέλω εγώ να ετοιμάσω την Κυριακή το μεσημέρι για να εντυπωσιάσω την κοπέλα μου, το μεσημέρι θα δω το προσωπικό δράμα που αντικατοπτρίζει τη δική μου ζωή - όχι, δε με ενδιαφέρει η 33χρονη που τα έφτιαξε με τη συννυφάδα της και παράτησε τα παιδιά και τον άντρα της επειδή την επισκέφτηκε στον ύπνο η νεκρή μάνα της πεθερά της και της αποκάλυψε ότι ο άντρας της παίρνεται με τον αδερφό του.
Εγώ θα καθορίζω και τα διαμάντια και τα σκουπίδια του σπιτιού μου.
Έτσι θα είμαι δυνατός - σαν τον Caotonic.
"H ταινία ΄΄Closer΄΄ βγήκε τελικά πρώτη στις προτιμήσεις των τηλεθεατών του Mega, που για δύο βδομάδες κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε τρεις ταινίες (εκτός από το Closer, διαγωνίζονταν το Secret Window και το Layer Cake), για το ποια θα είναι αυτή που θα προβάλλει το Μεγάλο Κανάλι το Σάββατο, 19 Απριλίου, στις 24:00.
Κάνοντας κλικ στο www.megatv.com/mymegacinema περισσότεροι από 47.000 τηλεθεατές ψήφισαν και επέλεξαν την ταινία CLOSER, με ποσοστό επιλογής 39% έναντι του SECRET WINDOW που έλαβε ποσοστό 36% και του LAYER CAKE με 25%.
Η ψηφοφορία διήρκεσε από τις 30 Μαρτίου έως και 15 Απριλίου με μεγάλη συμμετοχή από το τηλεοπτικό κοινό, ενώ ελάχιστες μέρες πριν από το τελικό αποτέλεσμα, οι ταινίες CLOSER και SECRET WINDOW σημείωσαν σχεδόν ισοψηφία."
Η άμεση δημοκρατία εφαρμόζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά από χιλιάδες χρόνια. Εμείς έχουμε τη δύναμη, εμείς μπορούμε και εμείς θα αποφασίσουμε τι θα βλέπουμε τρώγοντας τη πίτσα του Σαββατόβραδου. ΔΕ ΘΕΛΩ κύριε να δω το SECRET WINDOW, καταλαβαίνεις; ΔΕ ΓΟΥΣΤΆΡΩ, ΠΑΡΤΑ, ΘΑ ΜΠΩ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΩ ΤΡΙΑΝΤΑ ΦΟΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΟ CLOSER.
ΝΙΚΗΣΑΜΕ. ΒΓΗΚΕ. ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΠΑΣΧΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Φοβάμαι για τις αντιδράσεις των αντιφρονούντων. Κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να τους κλείσουμε τα στόματα. Κάτι άκουσα ότι οπαδοί του ανεξάρτητου αμερικανικού συναντήθηκαν με φίλους των μη επιδοτηθέντων σκηνοθετών του Ε.Κ.Κ και ετοιμάζουν αντίποινα. Στη επόμενη ψηφοφορία θα βάλουν λέει πέντε ζαβλακωμένους από την τηλεόραση χοντρούς τύπους να ψηφίζουν την χειρότερη επιλογή για να καταδείξουν την αδυναμία του συστήματος. Αν δεν έχει αποτελέσματα, θα καταλάβουν το mega το επόμενο Σάββατο και θα προβάλλουν ταινία επιλογής τους. Αληθινό coup d'etat στην τηλεοπτική δημοκρατία.
Ίσως και να'μαι υπερβολικός. Μπορεί και να τους αρέσει η ιδέα τελικά. Ιδίως αν βάλουμε και δυο-τρεις επιλογές ακόμα στις ταινίες τα πράγματα θα ηρεμήσουνε.
ΔΕ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ. ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΛΛΟ. Θέλω να έχω λόγο στην τηλεόρασή μου. Το υπόσχομαι, αν με αφήσετε να βλέπω ό,τι θέλω δεν πρόκειται να κουνηθώ από το σπίτι. Κόψτε μου το μισθό, μειώστε μου τη σύνταξη, δώστε μου όμως τη δύναμη να καθορίζω εγώ την απεικόνιση του τέλματός μου. Και θα'μαι καλός, θα δείτε. Θα βλέπω όλες τις διαφημίσεις χωρίς να αλλάζω κανάλι (άλλωστε όλοι μαζί τις βάζετε), θα βλέπω τις ειδήσεις σας και δε θα ψάχνω να βρω την αλήθεια. Θα δω όμως τη EUROVISION όπως την επέλεξα, τη συνταγή του Μαμαλάκη που θέλω εγώ να ετοιμάσω την Κυριακή το μεσημέρι για να εντυπωσιάσω την κοπέλα μου, το μεσημέρι θα δω το προσωπικό δράμα που αντικατοπτρίζει τη δική μου ζωή - όχι, δε με ενδιαφέρει η 33χρονη που τα έφτιαξε με τη συννυφάδα της και παράτησε τα παιδιά και τον άντρα της επειδή την επισκέφτηκε στον ύπνο η νεκρή μάνα της πεθερά της και της αποκάλυψε ότι ο άντρας της παίρνεται με τον αδερφό του.
Εγώ θα καθορίζω και τα διαμάντια και τα σκουπίδια του σπιτιού μου.
Έτσι θα είμαι δυνατός - σαν τον Caotonic.
Τετάρτη 16 Απριλίου 2008
Δεν προλαβαίνω παρά για δυο γραμμές
Κραταιοί τηλεορασάνθρωποι, κυρίως της Τρίτης βράδυ:
Τα βλέμματα συμπάθειας, ενδιαφέροντος και συμπόνιας, στα μάτια της απορίας στριμώχνονται αληθινά και στης ευπορίας περισσεύουν εμπορικά.
Τα βλέμματα συμπάθειας, ενδιαφέροντος και συμπόνιας, στα μάτια της απορίας στριμώχνονται αληθινά και στης ευπορίας περισσεύουν εμπορικά.
Σάββατο 12 Απριλίου 2008
11 ώρες (Σάββατο πρωί ως το βράδυ)
Ή αλλιώς εξακόσια εξήντα λεπτά ή τριάντα εννιά χιλιάδες εξακόσια δευτερόλεπτα (γουάου).
Κλασική εισαγωγή για να τονίσεις, τι άλλο, το μέγεθος του χρόνου, την πάροδό του και την τερατώδη υποδιαίρεση του σε δευτερόλεπτα που στην νοητική της προβολή πολλαπλασιάζει περισσότερο παρά υποδιαιρεί τελικά.
Είναι προφανές ότι δεν έχω τίποτα να γράψω αυτή τη στιγμή. Πως μπορείς όμως να μην έχεις θέμα όταν τα πάντα είναι θέματα από την ίδια τους την ύπαρξη; Δε θέλω να γράψω ούτε για το Ασφαλιστικό, ούτε για ντοπαρισμένους πρωταθλητές, ούτε για την ονομασία των Σκοπίων - προτιμώ τα μικρά σχόλια στα μεγάλα θέματα (βλέπε παλαιότερα posts). Άλλωστε υπάρχουν πολύ πιο αξιόλογα, ενημερωμένα και δραστήρια blogs για να το κάνουν αυτό. Και το κάνουν άλλωστε με πανέξυπνα κείμενα, και γω τους διαβάζω (βλέπε links).
Στο μη-θέμα μας όμως. Οι 11 ώρες είναι οι ώρες που είμαι σήμερα ξύπνιος. Πολλές δεν είναι; Σε μια καθημερινή μέρα ισοδυναμούν με το νόμιμο ωράριο εργασίας συν την επιστροφή στο σπίτι συν το μεσημεριανό μαζί με το μαγείρεμα και τα ψώνια (είμαι μια νοικοκυρά εγώ...). Σε άλλη περίπτωση, εξίσου συνηθισμένη, είναι το πρώτο οκτάωρο στη δουλειά, ενώ έπονται άλλες δύο, τρεις, ίσως και περισσότερες ώρες.
Στο δικό μου Σάββατο δε συνέβη το ίδιο.
Αν έχει λοιπόν κανένα ενδιαφέρον, παραθέτω την δραστηριότητα της ημέρας:
α) 10:30 πρωινή.
Εγερτήριο αθέλητο, χωρίς ξυπνητήρι και λοιπά τεχνικά μέσα. Το βιολογικό μου ρολόι (μια ακόμα ηλίθια έκφραση της καθομιλουμένης) χτυπά πάντα από τις 8:00 μέχρι τις 11:00 (11:00 σε περιόδους μεγάλου κοπροσκυλιάσματος).
Ακολουθεί χλιαρό βουβό ανακοινωθέν ότι σήμερα θα μελετήσω ως σοβαρός επιστήμων επί οκτάωρο, ξεπερνώντας τις χθεσινές συνταρακτικές επιδόσεις μου (έχω σύντομα κάτι πολύ περίεργες εξετάσεις να δώσω, ο νοών νοείτω)
β) 10:45 πρωινή.
Αδιάφορη φάση, μη ελεγχόμενη, καθώς εντελώς μηχανικά κάνω μισοκοιμισμένος την καθημερινή κούρα ομορφιάς (30 δευτερόλεπτα, άρα μάλλον δεν μιλάμε για κανένα μοντέλο) και ετοιμάζω καφέ (πιο στιγμιαίος δε γίνεται, άλλα 30 δευτερόλεπτα).
γ) 10:46 - 13:00 μεσημεριανή.
Ελέγχω τα mail μου, ετοιμάζω το πλάνο της ημέρας, ετοιμάζω τις δουλειές της ερχόμενης εβδομάδας, ποτίζω τα λουλούδια, ζωγραφίζω ένα τοπίο σε λάδι, κάνω μοντελισμό, πιλάτες και αεροβική γυμναστική και μισή ώρα βάρη. ΣΙΓΑ!
Καναπές στα φόρτε του, καθιερωμένο βρισίδι στην ΤιΒι και την ξεφτίλα της, μουσική, ΚΑΦΕΣ.
δ) 13:01 μεσημεριανή.
Συμπαθής κοπρόσκυλος τηλεφωνεί (μπορεί και γω να τηλεφώνησα,δε θυμάμαι) και κλείνεται ραντεβού για έρευνα αγοράς μετ΄αυτοκινήτου, προς αγοράν αυτοκινήτου. Πετάω τη σκούφια μου για κάτι τέτοια, κι απ' τη χαρά μου μαλακίζομαι μιάμιση ώρα στο Facebook μέχρι να περάσει να με πάρει, με μοναδικό αποτέλεσμα να γίνω λίγο πιο έξυπνος στο who has the biggest brain (τεστάκια για να επιβεβαιώνεσαι είναι αυτά).
ε) 15:00 μεσημεριανή.
Αποδεικνύεται ότι οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων δεν είναι διημερεύοντα φαρμακεία και γυρνάμε άπραγοι σπίτι μου, όπου παραγγέλνουμε πίτσα και πίνουμε καφέ για μια ακόμα φορά σήμερα. Κουτσομπολιό με ολίγη από μελλοντικές στρατηγικές (ή το ανάποδο).
στ) 16:30 μεσημεριανή.
Μόνος πια, αποφασίζω ότι το πανηγύρι έχει τελειώσει για σήμερα. Ετοιμάζω - μάντεψε - καφέ, και στρώνομαι με έναν τόμο του ΕρμΑΚ στο χέρι (κάποιοι ξέρουν τι είναι, οι υπόλοιποι δε χρειάζεται να τα ξέρουν όλα), με σκοπό να ξεπαστρέψω μέχρι το βράδυ τουλάχιστον 160 σελίδες. Τα γράμματα τρεμοπαίζουν, η γραμματοσειρά μικραίνει, τα χέρια μου τρέμουν και ο ΕρμΑΚ σωριάζεται στο πόδι μου. Σωματικό και ψυχολογικό ερείπιο πια, αποφασίζω να σερφάρω λίγο στο δίκτυο για να χαλαρώσω (!!!) μέχρι να μου έρθει η όρεξη να διαβάσω κάτι πιο ελαφρύ, όπως τη συλλογή από Μπλεκ της παιδικής μου ηλικίας.
ζ) 22:00 βραδυνή.
Είναι προφανές ότι είμαι ακόμα μπροστά στο πισί, αποφάσισα να φάω κάτι ελαφρύ αντί να το διαβάσω και μάλιστα νομίζω έριξα λίγο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο στο πληκτρολόγιο (ποτέ μην τρώτε λαδερές σαλάτες ενώ γράφετε post, εγώ φάνηκα τυχερός), και τα πλήκτρα για καλή μου τύχη γράφουν σχεδόν μόνα τους πλέον - άρα δε φέρω σχεδόν καμιά ευθύνη για το σημερινό ποστ.
Θα μου πεις τι νόημα έχουν όλα αυτά; Απολύτως κανένα.
Η ώρα πήγε 23:00, οι καφέδες θα με κρατήσουν για κανένα τετράωρο ακόμα ξύπνιο, έχω κατεβάσει και κάτι ωραίες ταινίες πρόσφατα, ας τελειώσει η μέρα όπως άρχισε...
Κλασική εισαγωγή για να τονίσεις, τι άλλο, το μέγεθος του χρόνου, την πάροδό του και την τερατώδη υποδιαίρεση του σε δευτερόλεπτα που στην νοητική της προβολή πολλαπλασιάζει περισσότερο παρά υποδιαιρεί τελικά.
Είναι προφανές ότι δεν έχω τίποτα να γράψω αυτή τη στιγμή. Πως μπορείς όμως να μην έχεις θέμα όταν τα πάντα είναι θέματα από την ίδια τους την ύπαρξη; Δε θέλω να γράψω ούτε για το Ασφαλιστικό, ούτε για ντοπαρισμένους πρωταθλητές, ούτε για την ονομασία των Σκοπίων - προτιμώ τα μικρά σχόλια στα μεγάλα θέματα (βλέπε παλαιότερα posts). Άλλωστε υπάρχουν πολύ πιο αξιόλογα, ενημερωμένα και δραστήρια blogs για να το κάνουν αυτό. Και το κάνουν άλλωστε με πανέξυπνα κείμενα, και γω τους διαβάζω (βλέπε links).
Στο μη-θέμα μας όμως. Οι 11 ώρες είναι οι ώρες που είμαι σήμερα ξύπνιος. Πολλές δεν είναι; Σε μια καθημερινή μέρα ισοδυναμούν με το νόμιμο ωράριο εργασίας συν την επιστροφή στο σπίτι συν το μεσημεριανό μαζί με το μαγείρεμα και τα ψώνια (είμαι μια νοικοκυρά εγώ...). Σε άλλη περίπτωση, εξίσου συνηθισμένη, είναι το πρώτο οκτάωρο στη δουλειά, ενώ έπονται άλλες δύο, τρεις, ίσως και περισσότερες ώρες.
Στο δικό μου Σάββατο δε συνέβη το ίδιο.
Αν έχει λοιπόν κανένα ενδιαφέρον, παραθέτω την δραστηριότητα της ημέρας:
α) 10:30 πρωινή.
Εγερτήριο αθέλητο, χωρίς ξυπνητήρι και λοιπά τεχνικά μέσα. Το βιολογικό μου ρολόι (μια ακόμα ηλίθια έκφραση της καθομιλουμένης) χτυπά πάντα από τις 8:00 μέχρι τις 11:00 (11:00 σε περιόδους μεγάλου κοπροσκυλιάσματος).
Ακολουθεί χλιαρό βουβό ανακοινωθέν ότι σήμερα θα μελετήσω ως σοβαρός επιστήμων επί οκτάωρο, ξεπερνώντας τις χθεσινές συνταρακτικές επιδόσεις μου (έχω σύντομα κάτι πολύ περίεργες εξετάσεις να δώσω, ο νοών νοείτω)
β) 10:45 πρωινή.
Αδιάφορη φάση, μη ελεγχόμενη, καθώς εντελώς μηχανικά κάνω μισοκοιμισμένος την καθημερινή κούρα ομορφιάς (30 δευτερόλεπτα, άρα μάλλον δεν μιλάμε για κανένα μοντέλο) και ετοιμάζω καφέ (πιο στιγμιαίος δε γίνεται, άλλα 30 δευτερόλεπτα).
γ) 10:46 - 13:00 μεσημεριανή.
Ελέγχω τα mail μου, ετοιμάζω το πλάνο της ημέρας, ετοιμάζω τις δουλειές της ερχόμενης εβδομάδας, ποτίζω τα λουλούδια, ζωγραφίζω ένα τοπίο σε λάδι, κάνω μοντελισμό, πιλάτες και αεροβική γυμναστική και μισή ώρα βάρη. ΣΙΓΑ!
Καναπές στα φόρτε του, καθιερωμένο βρισίδι στην ΤιΒι και την ξεφτίλα της, μουσική, ΚΑΦΕΣ.
δ) 13:01 μεσημεριανή.
Συμπαθής κοπρόσκυλος τηλεφωνεί (μπορεί και γω να τηλεφώνησα,δε θυμάμαι) και κλείνεται ραντεβού για έρευνα αγοράς μετ΄αυτοκινήτου, προς αγοράν αυτοκινήτου. Πετάω τη σκούφια μου για κάτι τέτοια, κι απ' τη χαρά μου μαλακίζομαι μιάμιση ώρα στο Facebook μέχρι να περάσει να με πάρει, με μοναδικό αποτέλεσμα να γίνω λίγο πιο έξυπνος στο who has the biggest brain (τεστάκια για να επιβεβαιώνεσαι είναι αυτά).
ε) 15:00 μεσημεριανή.
Αποδεικνύεται ότι οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων δεν είναι διημερεύοντα φαρμακεία και γυρνάμε άπραγοι σπίτι μου, όπου παραγγέλνουμε πίτσα και πίνουμε καφέ για μια ακόμα φορά σήμερα. Κουτσομπολιό με ολίγη από μελλοντικές στρατηγικές (ή το ανάποδο).
στ) 16:30 μεσημεριανή.
Μόνος πια, αποφασίζω ότι το πανηγύρι έχει τελειώσει για σήμερα. Ετοιμάζω - μάντεψε - καφέ, και στρώνομαι με έναν τόμο του ΕρμΑΚ στο χέρι (κάποιοι ξέρουν τι είναι, οι υπόλοιποι δε χρειάζεται να τα ξέρουν όλα), με σκοπό να ξεπαστρέψω μέχρι το βράδυ τουλάχιστον 160 σελίδες. Τα γράμματα τρεμοπαίζουν, η γραμματοσειρά μικραίνει, τα χέρια μου τρέμουν και ο ΕρμΑΚ σωριάζεται στο πόδι μου. Σωματικό και ψυχολογικό ερείπιο πια, αποφασίζω να σερφάρω λίγο στο δίκτυο για να χαλαρώσω (!!!) μέχρι να μου έρθει η όρεξη να διαβάσω κάτι πιο ελαφρύ, όπως τη συλλογή από Μπλεκ της παιδικής μου ηλικίας.
ζ) 22:00 βραδυνή.
Είναι προφανές ότι είμαι ακόμα μπροστά στο πισί, αποφάσισα να φάω κάτι ελαφρύ αντί να το διαβάσω και μάλιστα νομίζω έριξα λίγο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο στο πληκτρολόγιο (ποτέ μην τρώτε λαδερές σαλάτες ενώ γράφετε post, εγώ φάνηκα τυχερός), και τα πλήκτρα για καλή μου τύχη γράφουν σχεδόν μόνα τους πλέον - άρα δε φέρω σχεδόν καμιά ευθύνη για το σημερινό ποστ.
Θα μου πεις τι νόημα έχουν όλα αυτά; Απολύτως κανένα.
Η ώρα πήγε 23:00, οι καφέδες θα με κρατήσουν για κανένα τετράωρο ακόμα ξύπνιο, έχω κατεβάσει και κάτι ωραίες ταινίες πρόσφατα, ας τελειώσει η μέρα όπως άρχισε...
Τελευταία βρέχει πολλές σκοτούρες...
...και για κακή μου τύχη έχουν χαλάσει οι μ-υαλοκαθαριστήρες μου.
Τρίτη 8 Απριλίου 2008
Θέλω και γω...
ένα σκεύασμα που να τονώνει την μνήμη, να εντείνει την προσοχή, να δίνει λάμψη και όγκο στα μαλλιά, να πληρώνει τους λογαριασμούς, να αδυνατίζει γυμνάζοντας (με αποτελέσματα ολυμπιακής προπόνησης), να υποκαθιστά το τσιγάρο και το αλκοόλ, να προσφέρει ασύλληπτο αίσθημα ευφορίας και πνευματικής διαύγειας, να κάνει delete στις ανεπιθύμητες σκέψεις και τα ανεπιθύμητα πρόσωπα, και όλα αυτά σε τρίμηνη προθεσμιακή κούρα.
Όχι, δεν έχω πρόβλημα στο σεξ, παίρνω το Viagra μου κανονικά.
Πολλά ζητάω;
Δευτέρα 7 Απριλίου 2008
Διαβάστε το βράδυ, είναι καταθλιπτικό
Σιδηροδρομικός Σταθμός Πειραιά. Νωρίς το πρωί, χαράματα.
- Καλημέρα αδερφέ, που πηγαίνουμε;
- ...Θεσσαλονίκη. Τι ώρα είναι το πρώτο;
- Εννιά παρά πέντε.
- Δεν έχει νωρίτερα;
- Έχει από σταθμό Λαρίσης, στις εφτά και σαράντα.
Πέντε και μισή η ώρα ακόμα, ίσα που χάραζε ο ήλιος γκριζάροντας τον παλιό πέτρινο σταθμό ακόμα περισσότερο απ’ το πραγματικό του χρώμα.
Έτσι κι αλλιώς, θα έπρεπε να περιμένει.
- Κόψε από δω, δύο. Πόσο κάνουν;
-3200 και 3200, σύνολο 6400. Δε σε βλέπω και πολύ καλά αδερφέ. Πάρε κάνα καφέ από το κυλικείο.
- Καλά καλά, ευχαριστώ.
Μια θυρίδα το κυλικείο και μέσα κανείς. Μέχρι να βρει το κουράγιο να φωνάξει άκουσε κοφτά:
-Νες ή φραπέ;
-Νες, γλυκό.
Η γυναικούλα, ο Θεός να την κάνει, κίνησε αργά στο βάθος του μακρόστενου κυλικείου προς τα καφεδοκούτια. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιο ήταν χειρότερη παλιατσαρία, η γριά ή το κυλικείο. Τουλάχιστον ο καφές ήταν Νές, όχι σαν εκείνα τα υποκατάστατα που του τσίτωναν τα νεύρα ακόμα περισσότερο.
-240. Τίποτα άλλο θέλεις; Έχω κουλούρια Θεσσαλονίκης φρέσκα.
-Όχι, ευχαριστώ.
Ένα χρόνο είχε να καθίσει στα ξύλινα παγκάκια της αίθουσας αναμονής. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. Με το ίδιο τραίνο έφευγε και τότε για τη Σαλονίκη και ίδια χρόνο περίμενε για να ξεκινήσει. Ίδια ακόμα και η απόφαση να μην ανεβεί στον σταθμό Λαρίσης. Ανά δεκάλεπτο έβλεπε κάποιον να περνά μπροστά του όπως και τότε. Ασφαλής στη ζέστη του καφέ τον ρούφαγε αργά και παρατηρούσε. Είναι παράξενος ο κόσμος νωρίς το πρωί χαράματα - μάλλον και αυτός παράξενος θα έδειχνε στους άλλους. Άλλοι απότομα ξύπνιοι από το ξυπνητήρι που τους θύμιζε το ταξίδι στο χωριό, άλλο άγρυπνοι από την πρέζα που την ψάχνανε από το βράδυ μαζί με κανένα ευρώ, άλλοι απλώς ξέμπαρκοι, ερείπια που είχαν έρθει να δούνε και σήμερα τα τραίνα να αναχωρούν για την επάνω Ελλάδα. Έτσι κι αλλιώς να φύγουν θέλανε όλοι.
-Έχεις φωτιά φιλαράκο;
Τον έβγαλε από τη νοσταλγία και τον λήθαργο ο διπλανός του.
-Τώρα! Ναι!
αντέδρασε απότομα, σαν να τον μαλώσανε.
Ανάψανε τσιγάρο.
-Που πας;
-Σαλονίκη.
Α, έχεις δρόμο μπροστά σου εσύ. Εγώ θα κατεβώ Λιανοκλάδι, πάω να κανονίσω κάτι κληρονομικά. Ευκαιρία τώρα που είναι της Παναγίας και θα' χει μαζευτεί το σόι.
-...
-Τι ώρα πήγε;
Έξι και είκοσι.
-Δε μιλάς πολύ ε;
-...Ε, είναι νωρίς ακόμα, είπε ντροπιασμένος.
Δε φαινότανε κακός τύπος. Στην ηλικία του, τριανταφεύγα δηλαδή, μάλλον εργάτης ή τεχνικός, ποιος ξέρει... Δεν είναι ότι δεν ήθελε να του μιλήσει. Ήθελε, αλλά πάντα είχε το ίδιο πρόβλημα με τους ξένους ανθρώπους. Δεν έβρισκε κάτι νέο να τους πει, γιατί ήταν όλα νέα γι’ αυτούς. Και τα παλιά του, θέλανε άραγε να τα ακούσουνε; Σίγουρα θα τον περνούσανε για κανέναν από εκείνους τους μυθομανείς που λένε ιστορίες, έτσι για να κάνουνε εντύπωση ή επειδή έχουν κάποια έμμονη ιδέα.
Ο διπλανός του του έριξε ένα επιτιμητικό βλέμμα και έκατσε παραπέρα. Καλύτερα έτσι. Στην ησυχία του.
Χάραξε για τα καλά. Ξημέρωσε η 13η Αυγούστου. Νιώθει αποκαμωμένος, σαν πέρσι, σαν πρόπερσι, σαν αντιπρόπερσι. Σαν έντεκα χρόνια πριν που γύρισε από την Κρήτη με την Εύη. Δεύτερες διακοπές τους κι ακόμα ερωτευμένοι σαν τρελοί. Όταν μπήκανε στο σταθμό για να κόψουν εισιτήρια, δεν το ξέρανε ότι το τραίνο έφευγε δυόμιση ώρες μετά. Ατυχία, είπανε, και πήρανε καφέ από τη γυναικούλα, νες γλυκό.
Αυτή κοιμήθηκε στην αγκαλιά του κι αυτός έμεινε να κοιτάει τους επιβάτες που μαζευόντουσαν, τους περαστικούς και τα πρεζόνια. Μίλησε με κάνα δυο, αλλά δεν έλεγε και πολλά, για να μην την ξυπνήσουν οι φωνές του. Ήθελε να κοιμηθεί, αλλά δεν ένιωθε το περιβάλλον ασφαλές γι’ αυτήν. Μην έχουμε και τίποτα μπερδέματα τώρα που φτάσαμε στο γυρισμό.
Τελικά δεν κοιμήθηκε αλλά το κεφάλι του γύριζε από την αυπνία. Στο καράβι δεν κοιμήθηκε, δεν βγάλανε εισιτήριο σε καμπίνα κι αυτός είχε τη φαεινή ιδέα να περάσουν την τελευταία νύχτα των διακοπών στο κατάστρωμα πίνοντας μπύρες. Αυτή μία, αυτός οχτώ. Μέχρι να της πει ξανά για τον έρωτά του, να της διηγηθεί ξανά τις διακοπές τους και να κοιτάξει ευτυχισμένος τα αστέρια και τα κύματα, έφτασαν.
Και τώρα είναι στο σταθμό του Πειραιά, κουρασμένος, ξενυχτισμένος και εκνευρισμένος μαζί της που κοιμόταν στο καράβι, που δεν του έκανε παρέα στις βραδυνές του εξομολογήσεις και τώρα κοιμόταν αμέριμνη στην αγκαλιά του λες και είναι το πιο μαλακό στρώμα.
- Σήκω Εύη, το τραίνο φτάνει σε λιγάκι.
Η αμαξοστοιχία ξεκινούσε λίγο παραπίσω και έπαιρνε τους πρώτους επιβάτες από τον σταθμό του Πειραιά. Σηκώθηκαν και οι δυο, αγουροξυπνημένη αυτή, άυπνος αυτός, σήκωσαν τις τσάντες τους και βγήκαν έξω, στην αποβάθρα.
Ηλίθιο ατύχημα. Που να το πεις και ποιος να σε πιστέψει. Κακή συνεννόηση, την ώρα που μπαίνει το τραίνο στον σταθμό, γυρνάει αυτός απότομα να πάρει τα γυαλιά του που ξέχασε στο παγκάκι, γλαρωμένη ακόμα από τον ύπνο της η Εύη, τη σκουντάει κατά λάθος και πριν προλάβει να γυρίσει άκουσε τις κραυγές των διπλανών του.
Γιατί ρε συ Εύη;
Γιατί γυρνάω μόνος μου στη Σαλονίκη κάθε Αύγουστο στις δεκατρείς του μήνα;
- Καλημέρα αδερφέ, που πηγαίνουμε;
- ...Θεσσαλονίκη. Τι ώρα είναι το πρώτο;
- Εννιά παρά πέντε.
- Δεν έχει νωρίτερα;
- Έχει από σταθμό Λαρίσης, στις εφτά και σαράντα.
Πέντε και μισή η ώρα ακόμα, ίσα που χάραζε ο ήλιος γκριζάροντας τον παλιό πέτρινο σταθμό ακόμα περισσότερο απ’ το πραγματικό του χρώμα.
Έτσι κι αλλιώς, θα έπρεπε να περιμένει.
- Κόψε από δω, δύο. Πόσο κάνουν;
-3200 και 3200, σύνολο 6400. Δε σε βλέπω και πολύ καλά αδερφέ. Πάρε κάνα καφέ από το κυλικείο.
- Καλά καλά, ευχαριστώ.
Μια θυρίδα το κυλικείο και μέσα κανείς. Μέχρι να βρει το κουράγιο να φωνάξει άκουσε κοφτά:
-Νες ή φραπέ;
-Νες, γλυκό.
Η γυναικούλα, ο Θεός να την κάνει, κίνησε αργά στο βάθος του μακρόστενου κυλικείου προς τα καφεδοκούτια. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιο ήταν χειρότερη παλιατσαρία, η γριά ή το κυλικείο. Τουλάχιστον ο καφές ήταν Νές, όχι σαν εκείνα τα υποκατάστατα που του τσίτωναν τα νεύρα ακόμα περισσότερο.
-240. Τίποτα άλλο θέλεις; Έχω κουλούρια Θεσσαλονίκης φρέσκα.
-Όχι, ευχαριστώ.
Ένα χρόνο είχε να καθίσει στα ξύλινα παγκάκια της αίθουσας αναμονής. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. Με το ίδιο τραίνο έφευγε και τότε για τη Σαλονίκη και ίδια χρόνο περίμενε για να ξεκινήσει. Ίδια ακόμα και η απόφαση να μην ανεβεί στον σταθμό Λαρίσης. Ανά δεκάλεπτο έβλεπε κάποιον να περνά μπροστά του όπως και τότε. Ασφαλής στη ζέστη του καφέ τον ρούφαγε αργά και παρατηρούσε. Είναι παράξενος ο κόσμος νωρίς το πρωί χαράματα - μάλλον και αυτός παράξενος θα έδειχνε στους άλλους. Άλλοι απότομα ξύπνιοι από το ξυπνητήρι που τους θύμιζε το ταξίδι στο χωριό, άλλο άγρυπνοι από την πρέζα που την ψάχνανε από το βράδυ μαζί με κανένα ευρώ, άλλοι απλώς ξέμπαρκοι, ερείπια που είχαν έρθει να δούνε και σήμερα τα τραίνα να αναχωρούν για την επάνω Ελλάδα. Έτσι κι αλλιώς να φύγουν θέλανε όλοι.
-Έχεις φωτιά φιλαράκο;
Τον έβγαλε από τη νοσταλγία και τον λήθαργο ο διπλανός του.
-Τώρα! Ναι!
αντέδρασε απότομα, σαν να τον μαλώσανε.
Ανάψανε τσιγάρο.
-Που πας;
-Σαλονίκη.
Α, έχεις δρόμο μπροστά σου εσύ. Εγώ θα κατεβώ Λιανοκλάδι, πάω να κανονίσω κάτι κληρονομικά. Ευκαιρία τώρα που είναι της Παναγίας και θα' χει μαζευτεί το σόι.
-...
-Τι ώρα πήγε;
Έξι και είκοσι.
-Δε μιλάς πολύ ε;
-...Ε, είναι νωρίς ακόμα, είπε ντροπιασμένος.
Δε φαινότανε κακός τύπος. Στην ηλικία του, τριανταφεύγα δηλαδή, μάλλον εργάτης ή τεχνικός, ποιος ξέρει... Δεν είναι ότι δεν ήθελε να του μιλήσει. Ήθελε, αλλά πάντα είχε το ίδιο πρόβλημα με τους ξένους ανθρώπους. Δεν έβρισκε κάτι νέο να τους πει, γιατί ήταν όλα νέα γι’ αυτούς. Και τα παλιά του, θέλανε άραγε να τα ακούσουνε; Σίγουρα θα τον περνούσανε για κανέναν από εκείνους τους μυθομανείς που λένε ιστορίες, έτσι για να κάνουνε εντύπωση ή επειδή έχουν κάποια έμμονη ιδέα.
Ο διπλανός του του έριξε ένα επιτιμητικό βλέμμα και έκατσε παραπέρα. Καλύτερα έτσι. Στην ησυχία του.
Χάραξε για τα καλά. Ξημέρωσε η 13η Αυγούστου. Νιώθει αποκαμωμένος, σαν πέρσι, σαν πρόπερσι, σαν αντιπρόπερσι. Σαν έντεκα χρόνια πριν που γύρισε από την Κρήτη με την Εύη. Δεύτερες διακοπές τους κι ακόμα ερωτευμένοι σαν τρελοί. Όταν μπήκανε στο σταθμό για να κόψουν εισιτήρια, δεν το ξέρανε ότι το τραίνο έφευγε δυόμιση ώρες μετά. Ατυχία, είπανε, και πήρανε καφέ από τη γυναικούλα, νες γλυκό.
Αυτή κοιμήθηκε στην αγκαλιά του κι αυτός έμεινε να κοιτάει τους επιβάτες που μαζευόντουσαν, τους περαστικούς και τα πρεζόνια. Μίλησε με κάνα δυο, αλλά δεν έλεγε και πολλά, για να μην την ξυπνήσουν οι φωνές του. Ήθελε να κοιμηθεί, αλλά δεν ένιωθε το περιβάλλον ασφαλές γι’ αυτήν. Μην έχουμε και τίποτα μπερδέματα τώρα που φτάσαμε στο γυρισμό.
Τελικά δεν κοιμήθηκε αλλά το κεφάλι του γύριζε από την αυπνία. Στο καράβι δεν κοιμήθηκε, δεν βγάλανε εισιτήριο σε καμπίνα κι αυτός είχε τη φαεινή ιδέα να περάσουν την τελευταία νύχτα των διακοπών στο κατάστρωμα πίνοντας μπύρες. Αυτή μία, αυτός οχτώ. Μέχρι να της πει ξανά για τον έρωτά του, να της διηγηθεί ξανά τις διακοπές τους και να κοιτάξει ευτυχισμένος τα αστέρια και τα κύματα, έφτασαν.
Και τώρα είναι στο σταθμό του Πειραιά, κουρασμένος, ξενυχτισμένος και εκνευρισμένος μαζί της που κοιμόταν στο καράβι, που δεν του έκανε παρέα στις βραδυνές του εξομολογήσεις και τώρα κοιμόταν αμέριμνη στην αγκαλιά του λες και είναι το πιο μαλακό στρώμα.
- Σήκω Εύη, το τραίνο φτάνει σε λιγάκι.
Η αμαξοστοιχία ξεκινούσε λίγο παραπίσω και έπαιρνε τους πρώτους επιβάτες από τον σταθμό του Πειραιά. Σηκώθηκαν και οι δυο, αγουροξυπνημένη αυτή, άυπνος αυτός, σήκωσαν τις τσάντες τους και βγήκαν έξω, στην αποβάθρα.
Ηλίθιο ατύχημα. Που να το πεις και ποιος να σε πιστέψει. Κακή συνεννόηση, την ώρα που μπαίνει το τραίνο στον σταθμό, γυρνάει αυτός απότομα να πάρει τα γυαλιά του που ξέχασε στο παγκάκι, γλαρωμένη ακόμα από τον ύπνο της η Εύη, τη σκουντάει κατά λάθος και πριν προλάβει να γυρίσει άκουσε τις κραυγές των διπλανών του.
Γιατί ρε συ Εύη;
Γιατί γυρνάω μόνος μου στη Σαλονίκη κάθε Αύγουστο στις δεκατρείς του μήνα;
Παρασκευή 4 Απριλίου 2008
Τέχνες και Ασφαλιστικό
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των οδοκαθαριστών μπορεί να μην έλυσαν το ασφαλιστικό, συνέβαλαν όμως στην προαγωγή των τεχνών και δη, αυτής της πρωτοποριακής γλυπτικής τεχνικής.
Τελικά η ΝΔ, με τον τρόπο της συμβάλλει στον πολιτισμό...
φωτό:
http://the-artists.org/artist/Tim_Noble__Sue_Webster.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Tim_Noble_and_Sue_Webster
Πέμπτη 3 Απριλίου 2008
Υποκειμενικές κρίσεις
κάπου το άκουσα σήμερα:
"ξέρεις, είναι όλα αυτά που τελικά αποτελούν το αλατοπίπερο της ζωής μας"
η πιο χαζή έκφραση που έχω ακούσει ποτέ,
αν σκεφτείς ότι το φαγητό μου είναι πάντα πνιγμένο στο αλάτι και το πιπέρι,
τόσο, που θα νόμιζε κανείς ότι ζω μονίμως σε κανένα αχαλίνωτο πάρτυ.
"ξέρεις, είναι όλα αυτά που τελικά αποτελούν το αλατοπίπερο της ζωής μας"
η πιο χαζή έκφραση που έχω ακούσει ποτέ,
αν σκεφτείς ότι το φαγητό μου είναι πάντα πνιγμένο στο αλάτι και το πιπέρι,
τόσο, που θα νόμιζε κανείς ότι ζω μονίμως σε κανένα αχαλίνωτο πάρτυ.
Μιλάω με στοιχεία:
Αν ο μέσος blogger είναι μεταξύ 25-35, υψηλού μορφωτικού επιπέδου, με πολιτικοκοινωνικές ευαιασθησίες και έφεση στις τέχνες, τον πολιτισμό και τα sports...
...πρέπει να παραδεχτούμε ότι εδώ μέσα κυκλοφορούν οι καλύτεροι γαμπροί...!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Ας σταματήσουν πια να αναρωτιούνται οι γυναίκες "που πήγαν όλοι οι άντρες".
Δείτε και μόνοι σας:
http://ereuna.wordpress.com
...πρέπει να παραδεχτούμε ότι εδώ μέσα κυκλοφορούν οι καλύτεροι γαμπροί...!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Ας σταματήσουν πια να αναρωτιούνται οι γυναίκες "που πήγαν όλοι οι άντρες".
Δείτε και μόνοι σας:
http://ereuna.wordpress.com
Τρίτη 1 Απριλίου 2008
Bitter sweet
Περιμένω να γυρίσει ο εαυτός μου. Κάτσε να σου πω τι έγινε.
Δεν περιμένω πολλά από αυτόν, τουλάχιστο όπως φερόταν λίγο πριν φύγει, σιγούρα όμως παλιότερα περνούσα καλύτερα μαζί του απ' ότι σήμερα, και αυτός με μένα επίσης.
Σημαντικό να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Έχεις πάντα μια σίγουρη παρέα για το μεσημεριανό φαγητό, μια ζεστή αγκαλιά αν τη χρειαστείς (και αν έχεις μακριά χέρια) και οπωσδήποτε μοιράζεστε τις δουλειές του σπιτιού όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο. Άσε που πληρώνει και το μισό νοίκι και τους λογαριασμούς.
Σου λέω, μου λείπει ο εαυτός μου, πέρυσι γυρνούσαμε από την αγορά μαζί και ξεχάστηκε σε κάτι βιτρίνες. Κατάλαβα ότι ήταν πρόφαση βέβαια, για να φύγω μπροστά και να την κοπανήσει, γιατί ο εαυτός μου ποτέ δε θα κοιτούσε βιτρίνες με σέξυ εσώρουχα (δεν του πηγαίνουνε καθόλου). Ήθελε για εδώ και καιρό να την κάνει, να την κοπανήσει για διακοπές. Κάτι είχα καταλάβει και σχεδίαζα να του τη φέρω πριν απ' αυτόν, αλλά με πρόλαβε το κωλόπαιδο, και όχι τίποτα άλλο μου πήρε φεύγοντας και το σλίπινγκ μπαγκ και χρειάστηκε να αγοράσω άλλο για το καλοκαίρι. Δεν το'χα προσέξει ότι σταδιακά εξαφανίζονταν από το σπίτι μικροπράγματα που δεν είχα προσέξει την απουσία τους- το χαντσ φρι του κινητού, η αλυσίδα του ποδηλάτου μου, τα γυαλιά του κολυμβητηρίου, το λεξικό νομικής ορολογίας στα αγγλικά, όλα αυτά τα χρήσιμα πράγματα εν πάσει περιπτώσει.
Τα βράδια που καθόμασταν σπίτι και τα κουτσοπίναμε - οι φίλοι μου ανησυχούσαν γιατί νόμιζαν ότι αράζω μελαγχολικά σπίτι, εδώ αποκαλύπτεται η αλήθεια - τον είχα κόψει που όλο είχε το μυαλό του αλλού. Θυμάμαι να τον ρωτάω "΄τι σε απασχολεί" και κάτι πρέπει να ξεκίνησε να λέει, αλλά εκείνη την ώρα ήρθε ο πιτσαδόρος και αποσυντονίστηκα. Ήταν νωρίς ακόμη τότε και δεν τον είχα πάρει και πολύ στα σοβαρά. Από τη γενικότερη λαιμαργία μου όταν τρώγαμε δεν είχα προσέξει καν ότι είχε καταντήσει ανορεκτικός. Μία και μία δώρο παραγγέλναμε τις πίτσες και παντα μου έκανε δώρο τη δικιά του. "Αφού είναι δώρο", έλεγε,"στη χαρίζω"- και γω ο αφελής εν αγνοία μου δωροδοκούμουν για να μην προσέξω τα ταξίδια του και τον βάλω να λογοδοτήσει γι' αυτά.
Γιατί δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιά οι συσχετισμοί ήταν αρκετά διαφορετικοί. Εγώ ήμουν ο συγκροτημένος και ο λογικός της παρέας μας και αυτός ημίτρελος, παρορμητικός, στον κόσμο του και τότε, αλλά όχι σαν σήμερα, απών. Τώρα έμοιαζε να είναι περιορισμένος, εγκλωβισμένος στην αναγκαστική μας συγκατοίκηση και αγριεμένος έμοιαζε να γυρίζει στο κλουβί του ψάχνοντας έξοδο που να χωράει μόνο αυτός.
Δεν τον κατηγόρησα που έφυγε. Καθένας έχει τα δικά του, και γω είχα τα δικά μου, αλλά είχα αρχίσει να παίρνω και από τα δικά του και μερικά του γείτονα επίσης, για να προλάβω τις ανάγκες μου. Πόσο να αντέξει κανείς; Δεν αντιλήφθηκα έγκαιρα ότι είχα αρχίσει να τον καπελώνω και να υποτιμώ την τρομερή του ικανότητα να στίβει το καλύτερο μέσα από το χειρότερο χάρη στη μοναδική του αντίληψη των πραγμάτων, οδηγώντας τον, μέσα από την υπερτίμηση των δικών μου ασχολιών και προβλημάτων, σε μια διαρκή στεναχώρια και έννοια για μένα. Δεν μπορούσε όμως να υπάρξει παρά μόνο μέσω εμού, όπως με ήξερε παλιά, και για να μην απωλέσει τον απαραίτητο μου δικό του εαυτό εξαιτίας της κατάργησης στην οποία εγώ τον οδηγούσα, έφυγε.
Θα γυρίσει, έτσι κι αλλιώς. Αφού εδώ είναι το σπίτι του.
:)))
Υ.Γ. το κειμενάκι αφιερώνεται, σαν καμπανάκι κινδύνου και σαν παρηγοριά, σε όλους τους φίλους που περνούν τις συμπληγάδες τους. Δεν πάει μακριά ο εαυτός μας, δεν κάνει χωρίς εμάς.
Δεν περιμένω πολλά από αυτόν, τουλάχιστο όπως φερόταν λίγο πριν φύγει, σιγούρα όμως παλιότερα περνούσα καλύτερα μαζί του απ' ότι σήμερα, και αυτός με μένα επίσης.
Σημαντικό να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Έχεις πάντα μια σίγουρη παρέα για το μεσημεριανό φαγητό, μια ζεστή αγκαλιά αν τη χρειαστείς (και αν έχεις μακριά χέρια) και οπωσδήποτε μοιράζεστε τις δουλειές του σπιτιού όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο. Άσε που πληρώνει και το μισό νοίκι και τους λογαριασμούς.
Σου λέω, μου λείπει ο εαυτός μου, πέρυσι γυρνούσαμε από την αγορά μαζί και ξεχάστηκε σε κάτι βιτρίνες. Κατάλαβα ότι ήταν πρόφαση βέβαια, για να φύγω μπροστά και να την κοπανήσει, γιατί ο εαυτός μου ποτέ δε θα κοιτούσε βιτρίνες με σέξυ εσώρουχα (δεν του πηγαίνουνε καθόλου). Ήθελε για εδώ και καιρό να την κάνει, να την κοπανήσει για διακοπές. Κάτι είχα καταλάβει και σχεδίαζα να του τη φέρω πριν απ' αυτόν, αλλά με πρόλαβε το κωλόπαιδο, και όχι τίποτα άλλο μου πήρε φεύγοντας και το σλίπινγκ μπαγκ και χρειάστηκε να αγοράσω άλλο για το καλοκαίρι. Δεν το'χα προσέξει ότι σταδιακά εξαφανίζονταν από το σπίτι μικροπράγματα που δεν είχα προσέξει την απουσία τους- το χαντσ φρι του κινητού, η αλυσίδα του ποδηλάτου μου, τα γυαλιά του κολυμβητηρίου, το λεξικό νομικής ορολογίας στα αγγλικά, όλα αυτά τα χρήσιμα πράγματα εν πάσει περιπτώσει.
Τα βράδια που καθόμασταν σπίτι και τα κουτσοπίναμε - οι φίλοι μου ανησυχούσαν γιατί νόμιζαν ότι αράζω μελαγχολικά σπίτι, εδώ αποκαλύπτεται η αλήθεια - τον είχα κόψει που όλο είχε το μυαλό του αλλού. Θυμάμαι να τον ρωτάω "΄τι σε απασχολεί" και κάτι πρέπει να ξεκίνησε να λέει, αλλά εκείνη την ώρα ήρθε ο πιτσαδόρος και αποσυντονίστηκα. Ήταν νωρίς ακόμη τότε και δεν τον είχα πάρει και πολύ στα σοβαρά. Από τη γενικότερη λαιμαργία μου όταν τρώγαμε δεν είχα προσέξει καν ότι είχε καταντήσει ανορεκτικός. Μία και μία δώρο παραγγέλναμε τις πίτσες και παντα μου έκανε δώρο τη δικιά του. "Αφού είναι δώρο", έλεγε,"στη χαρίζω"- και γω ο αφελής εν αγνοία μου δωροδοκούμουν για να μην προσέξω τα ταξίδια του και τον βάλω να λογοδοτήσει γι' αυτά.
Γιατί δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιά οι συσχετισμοί ήταν αρκετά διαφορετικοί. Εγώ ήμουν ο συγκροτημένος και ο λογικός της παρέας μας και αυτός ημίτρελος, παρορμητικός, στον κόσμο του και τότε, αλλά όχι σαν σήμερα, απών. Τώρα έμοιαζε να είναι περιορισμένος, εγκλωβισμένος στην αναγκαστική μας συγκατοίκηση και αγριεμένος έμοιαζε να γυρίζει στο κλουβί του ψάχνοντας έξοδο που να χωράει μόνο αυτός.
Δεν τον κατηγόρησα που έφυγε. Καθένας έχει τα δικά του, και γω είχα τα δικά μου, αλλά είχα αρχίσει να παίρνω και από τα δικά του και μερικά του γείτονα επίσης, για να προλάβω τις ανάγκες μου. Πόσο να αντέξει κανείς; Δεν αντιλήφθηκα έγκαιρα ότι είχα αρχίσει να τον καπελώνω και να υποτιμώ την τρομερή του ικανότητα να στίβει το καλύτερο μέσα από το χειρότερο χάρη στη μοναδική του αντίληψη των πραγμάτων, οδηγώντας τον, μέσα από την υπερτίμηση των δικών μου ασχολιών και προβλημάτων, σε μια διαρκή στεναχώρια και έννοια για μένα. Δεν μπορούσε όμως να υπάρξει παρά μόνο μέσω εμού, όπως με ήξερε παλιά, και για να μην απωλέσει τον απαραίτητο μου δικό του εαυτό εξαιτίας της κατάργησης στην οποία εγώ τον οδηγούσα, έφυγε.
Θα γυρίσει, έτσι κι αλλιώς. Αφού εδώ είναι το σπίτι του.
:)))
Υ.Γ. το κειμενάκι αφιερώνεται, σαν καμπανάκι κινδύνου και σαν παρηγοριά, σε όλους τους φίλους που περνούν τις συμπληγάδες τους. Δεν πάει μακριά ο εαυτός μας, δεν κάνει χωρίς εμάς.
Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008
Μπήκε, μπαίνει, έρχεται!!!
Άνοιξη.
Μιας και τα καιρικά φαινόμενα δεν μας επιτρέπουν πλέον να οριοθετούμε τις εποχές με την αλλαγή του καιρού, αρκούμαι σε δύο γεγονότα: την πάροδο της εαρινής ισημερίας (21 Μαρτίου) και την αλλαγή της ώρας.
Και να που σήμερα οι Κυριακάτικοι περίπατοι γίνονται ήδη ως τις 20:00 και ο αέρας μυρίζει λίγο διαφορετικά, σαν να έχει ένα αδιόρατο άρωμα ώρες ώρες.
Τι μου λες τώρα, θα σκέφτεσαι, ξύπνησα στις 7:30 να πάω στη δουλειά, έχω χίλια πράγματα στο μυαλό μου, ένα πρόβλημα λύνω και τρία ξεφυτρώνουν, το παιδί άρρωστο, δεν έχω λεφτά, ο παππούς κλείνει μήνα στο νοσοκομείο και έχω πεθάνει στο πήγαινέλα και συ σκέφτεσαι αρώματα και ηλιοβασιλέματα.
Και γω πηγμένος είμαι, και συ κι ο γείτονας.
Γιατί όμως όταν μπαίνει η άνοιξη κάθε χρονιά σε βλέπω στο δρόμο να περνάς, άγνωστη, λίγο πιο χαμογελαστή και ανάλαφρη..?
Κυριακή 30 Μαρτίου 2008
Νέα στήλη. Όχι ότι υπήρχε και παλιά στήλη αλλά λέμε τώρα.
Προπέρσινη ταινία, την είδα λίγο καθυστερημένα απ' ότι φαίνεται, αλλά αξίζει τον κόπο μια αναφορά.
La Sconosciuta, "Η άγνωστη" ελληνικά, 2006, ψυχολογικό θρίλερ, μυστηρίου, του Τορνατόρε (Σινεμά ο Παράδεισος, Μαλένα κλπ).
Δύο ώρες καταιγιστικής ροής, που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον όχι γιατί όλοι ξάφνου σκοτώνονται με απίθανους τρόπους, ούτε γιατί τα οπτικά εφέ κατάφεραν επιτέλους να μας εντυπωσιάσουν μετά από τις συνεχείς τους επαναλήψεις.
Όλη η ταινία βασισμένη σε εξαιρετικά στιβαρό σενάριο(δύσκολα βρίσκεις τρύπα, όχι σαν τα αμερικάνικα που είναι σαν γραβιέρες και απευθύνονται σε μπούφους που βλέπουν μόνο το τρισδιάστατο μαμούνι που τους τρώει όλους), εύστοχες εναλλαγές σε παρόν - παρελθόν που δίνουν σταγόνα σταγόνα τα στοιχεία για τον προβληματισμό (που όλο νομίζεις ότι κάτι κατάλαβες αλλά όλο κάτι δε σου κολλάει - ακόμη), σκηνοθεσία γρήγορη, άλλοτε "στρωμένη", άλλοτε πιο ριζοσπαστική (θα μου πεις θρίλερ είναι, επιτρέπονται αυτά), και για το τέλος, ένα κερασάκι στην τούρτα, που αλλάζει λίγο τα πράγματα (όχι ανατροπή, αλλά ένα "έεεεεελα ρε συυυυ, το λες").
Τα υπόλοιπα είναι έργο των κριτικών, εγώ τη γνώμη μου λέω.
http://www.imdb.com/title/tt0494271/ (για λεπτομέρειες)
Μην τη χάσετε, αγοράστε το ντιβιντί, νοικιάστε το καμιά εικοσαριά φορές και απαιτήστε να ξαναβγεί στις αίθουσες (α ρε Τζιουζέπε, στείλε κάνα ευρώ αδερφέ, σε αποθέωσα)
Υ.Γ. τρομερή η μουσική της, στέκεται και μόνη της, χωρίς την ταινία (τουλάχιστον αν είσαι λίγο σκοταδόψυχος και δε φοβάσαι τη σκιά σου).
Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008
Άλλα στραβά κι ανάποδα, κι άλλα περίεργα
Ο κόσμος κατεβαίνει καθημερινά στους δρόμους και απεργεί για το ασφαλιστικό, αλλά ολονών οι φάτσες όμως είναι ήδη πεπεισμένες ότι τελικά θα πάρουν τον πούλο.
Μετά την πορεία όλοι πάνε περιχαρείς για τσίπουρα σε μεταμοντέρνα νεοκλασικά.
Η βάφτιση των Σκοπίων παίζει για λιγότερο χρόνο στην ΤιΒι από τη βάφτιση του κουτσούβελου της Πόπης Μαλλιωτάκη (Ποπάρα) πριν από είκοσι χρόνια.
Η Μπήλιω Τσουκαλά όσο μεγαλώνει ομορφαίνει και δε λέει το μυστικό πουθενά.
Συγγραφέας μιλάει σε κρατικό κανάλι για το πόσο σημαντικός είναι και πόσο μεγάλη επιρροή ασκεί στο αφοσιωμένο κοινό του που, απ' ότι φαίνεται, εκλιπαρεί για μια του λέξη και δήλωση. (μια έρευνα που διάβασα πρόσφατα κατέληγε ότι το 8,6% των Ελλήνων διαβάζει ένα βιβλίο το χρόνο ενώ οι υπόλοιποι μάλλον βλέπουν Στεφανίδου. Μάλλον όλοι οι διαβαστεροί Έλληνες διαβάζουν μόνο τον συγκεκριμένο συγγραφέα)
Η αδερφή της Τζούλιας Αλεξανδράτου θα γράψει βιβλίο που θα περιέχει ερωτικά στοιχεία, περιπέτειας και εμπειρίες (sic). α) ελπίζω να το εικονoγραφήσει με τα βυζιά της, β) ξεκάθαρη απειλή εις βάρος του παραπάνω συγγραφέα.
Ο πιτσιρίκος κλείνει το blog του αναπάντεχα! (η χαρισματική του γραφή θα ηχήσει ελπίζω αλλού, το ξεπέρασα από το πρωί που το διάβασα)
Οι χρήστες του facebook που ανέβασαν φωτογραφίες γίνονται πρωταγωνιστές διαδικτυακής διαφήμισης (ούτε εγώ διάβασα το terms and conditions δυστυχώς).
Ο αέρας που αναπνέω είναι παχυντικός (υποκειμενική αλήθεια).
Μέλη του ΠΑΣΟΚ καπελώνουν τεχνηέντως ομιλία της blogger Κωνσταντίνας Δελημήτρου στην Καβάλα. Ο ΓΑΠ ζητάει συγνώμη μέσω του δικτυακού του τόπου. Οι bloggers ξεχέζουν πατόκορφα το ΠΑΣΟΚ και τους σκατάδες του.
Τα blogakia γίνονται φορείς ιδεών και απόψεων και ενίοτε γεγονότων, σταδιακά δε αρχίζουν να επικοινωνούν μεταξύ τους συγκροτώντας ένα υγιώς και αξιοπρεπώς διαλεγόμενο σύνολο. Να' ναι καλά η ανωνυμία και η δωρεάν χρήση.
Έχουμε Εθνική ομάδα χόκευ επί πάγου. (!!!)
(μοναδικό συμπέρασμα: είδα μπόλικη τηλεόραση σήμερα)
Μετά την πορεία όλοι πάνε περιχαρείς για τσίπουρα σε μεταμοντέρνα νεοκλασικά.
Η βάφτιση των Σκοπίων παίζει για λιγότερο χρόνο στην ΤιΒι από τη βάφτιση του κουτσούβελου της Πόπης Μαλλιωτάκη (Ποπάρα) πριν από είκοσι χρόνια.
Η Μπήλιω Τσουκαλά όσο μεγαλώνει ομορφαίνει και δε λέει το μυστικό πουθενά.
Συγγραφέας μιλάει σε κρατικό κανάλι για το πόσο σημαντικός είναι και πόσο μεγάλη επιρροή ασκεί στο αφοσιωμένο κοινό του που, απ' ότι φαίνεται, εκλιπαρεί για μια του λέξη και δήλωση. (μια έρευνα που διάβασα πρόσφατα κατέληγε ότι το 8,6% των Ελλήνων διαβάζει ένα βιβλίο το χρόνο ενώ οι υπόλοιποι μάλλον βλέπουν Στεφανίδου. Μάλλον όλοι οι διαβαστεροί Έλληνες διαβάζουν μόνο τον συγκεκριμένο συγγραφέα)
Η αδερφή της Τζούλιας Αλεξανδράτου θα γράψει βιβλίο που θα περιέχει ερωτικά στοιχεία, περιπέτειας και εμπειρίες (sic). α) ελπίζω να το εικονoγραφήσει με τα βυζιά της, β) ξεκάθαρη απειλή εις βάρος του παραπάνω συγγραφέα.
Ο πιτσιρίκος κλείνει το blog του αναπάντεχα! (η χαρισματική του γραφή θα ηχήσει ελπίζω αλλού, το ξεπέρασα από το πρωί που το διάβασα)
Οι χρήστες του facebook που ανέβασαν φωτογραφίες γίνονται πρωταγωνιστές διαδικτυακής διαφήμισης (ούτε εγώ διάβασα το terms and conditions δυστυχώς).
Ο αέρας που αναπνέω είναι παχυντικός (υποκειμενική αλήθεια).
Μέλη του ΠΑΣΟΚ καπελώνουν τεχνηέντως ομιλία της blogger Κωνσταντίνας Δελημήτρου στην Καβάλα. Ο ΓΑΠ ζητάει συγνώμη μέσω του δικτυακού του τόπου. Οι bloggers ξεχέζουν πατόκορφα το ΠΑΣΟΚ και τους σκατάδες του.
Τα blogakia γίνονται φορείς ιδεών και απόψεων και ενίοτε γεγονότων, σταδιακά δε αρχίζουν να επικοινωνούν μεταξύ τους συγκροτώντας ένα υγιώς και αξιοπρεπώς διαλεγόμενο σύνολο. Να' ναι καλά η ανωνυμία και η δωρεάν χρήση.
Έχουμε Εθνική ομάδα χόκευ επί πάγου. (!!!)
(μοναδικό συμπέρασμα: είδα μπόλικη τηλεόραση σήμερα)
Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008
Κατέληξα σε αυτό:
Το μόνο ίσως που πραγματικά περιορίζει την αναβλητικότητα είναι το πεπερασμένο της ανθρώπινης ζωής.
Εκνευριστικές ευχές ή το στρουμφάκι που το λέγανε Γκρινιάρη
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ!!!
"μα τι ωραία καιρό έχει σήμερα...μπήκε η άνοιξη...λοιπόν...έχω να πληρώσω τη ΔΕΗ που έχει λήξει εδώ και κανένα μήνα (η ουρά θα περιστρέφεται γύρω από τη ΔΕΗ μάλλον), πρέπει να περάσω οπωσδήποτε από δικαστήρια, να τηλεφωνήσω στον ... για εκείνη τη δουλειά που λέγαμε και σε κάτι άλλους επίσης, να περάσω να αφήσω εκείνα τα βιβλία για φωτοτύπηση, να ξαναπεράσω από δικαστήρια γιατί σίγουρα κάτι θα ξεχάσω, να περάσω να πάρω τα βιβλία όταν είναι έτοιμα, να τα πάω εκεί που τα πήρα, να κάνω το ραντεβού με την ..., το απόγευμα θα κάνω τη φορολογική μου δήλωση, α, έχω να γράψω και κάτι ως το μεσημέρι, να βάλω σκούπα και να μαγειρέψω, να θυμηθώ να φάω όμως το 1/4 απ' ότι μαγειρέψω γιατί μπαίνει καλοκαίρι, να είμαι χαρούμενος και ευχάριστος (γιατί όχι;), να πάρω αντιβίωση για την ωτίτιδα και να πάω στη γιατρό για επανέλεγχο, το βράδυ να πάω στο ΚΤΕΛ να πάρω εκείνο τον φίλο μου, να βγω το βράδυ μαζί του, να τα πούμε ως το πρωί γιατί έχουμε καιρό να βρεθούμε - αύριο να σηκωθώ νωρίς γιατί παρότι αργία έχω διάβασμα και δε με παίρνει, να πάω όμως καμιά βόλτα για να μη μιζεριάσω που όλοι θα κάθονται, να...."
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ...???!!!
Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008
Οφθαλμός αντί οφθαλμού
Ο αείμνηστος Ηλίας Πετρόπουλος (να ναι καλά) πριν από κάμποσα χρόνια έγραψε ότι "η επόμενη επανάσταση θα γίνει από τους κλέφτες, τους πούστηδες και τις πουτάνες".
Προσπερνώ την συμπαθή πρώτη και τρίτη κατηγορία και λέω το εξής:
Οι ομοφυλόφιλοι ας μην μυξοκλαίγονται σε κανάλια και blogs για την αντισυνταγματικότητα του νόμου περί του συμφώνου συμβίωσης, ούτε να ζητιανεύουν την εξομοίωση τους με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους.
Να την πέσουν στους γιους τους, να ψήσουν τις κόρες τους σε όμορφα λεσβιακά βράδια (με τα οποία περιέργως καβλώνουν οι πιο πολλοί straight άντρες που ξέρω, και γω straight είμαι και το επιβεβαιώνω), να κάνουν την κοινωνία ένα απέραντο πουσταριό, όπως πιθανότατα θα το χαρακτήριζαν οι περισσότεροι, μέχρι να είναι μισά μισά τα ζευγάρια gay και straight. Να βγαίνει να μιλήσει ο Άνθιμος στον Άγιο Δημητριο την Κυριακή και να είναι πιασμένοι χέρι χέρι οι εκκλησιαζόμενοι (χωρισμένοι όμως σε άντρες και γυναίκες, κατά το γνωστό τρόπο).
Θα είναι άραγε τότε το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων κόκκινο πανί άραγε;
Ή θα έχει ανατρέψει τα σημεία αναφοράς η σημερινή μειοψηφία;
Εμπρός για την επανάσταση της πουστιάς...
(σημ. Ο ίδιος φόβος, οι ίδιες ανασφάλειες, οι ίδιες σκέψεις διακατέχουν τον ετερόφυλο άντρα και γυναίκα πριν την με όποιο τρόπο ένωσή του με κάποιον άνθρωπο του άλλου φύλου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι. Δεν υπάρχει ούτε κίνδυνος κατάχρησης, ούτε μόδας σχετικά με την εφαρμογή του θεσμού. Για συμβίωση μιλάμε. Περισσότερα ως σχόλιο στο post Μισές Δουλειές στο www.skylos.gr}
Προσπερνώ την συμπαθή πρώτη και τρίτη κατηγορία και λέω το εξής:
Οι ομοφυλόφιλοι ας μην μυξοκλαίγονται σε κανάλια και blogs για την αντισυνταγματικότητα του νόμου περί του συμφώνου συμβίωσης, ούτε να ζητιανεύουν την εξομοίωση τους με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους.
Να την πέσουν στους γιους τους, να ψήσουν τις κόρες τους σε όμορφα λεσβιακά βράδια (με τα οποία περιέργως καβλώνουν οι πιο πολλοί straight άντρες που ξέρω, και γω straight είμαι και το επιβεβαιώνω), να κάνουν την κοινωνία ένα απέραντο πουσταριό, όπως πιθανότατα θα το χαρακτήριζαν οι περισσότεροι, μέχρι να είναι μισά μισά τα ζευγάρια gay και straight. Να βγαίνει να μιλήσει ο Άνθιμος στον Άγιο Δημητριο την Κυριακή και να είναι πιασμένοι χέρι χέρι οι εκκλησιαζόμενοι (χωρισμένοι όμως σε άντρες και γυναίκες, κατά το γνωστό τρόπο).
Θα είναι άραγε τότε το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων κόκκινο πανί άραγε;
Ή θα έχει ανατρέψει τα σημεία αναφοράς η σημερινή μειοψηφία;
Εμπρός για την επανάσταση της πουστιάς...
(σημ. Ο ίδιος φόβος, οι ίδιες ανασφάλειες, οι ίδιες σκέψεις διακατέχουν τον ετερόφυλο άντρα και γυναίκα πριν την με όποιο τρόπο ένωσή του με κάποιον άνθρωπο του άλλου φύλου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι. Δεν υπάρχει ούτε κίνδυνος κατάχρησης, ούτε μόδας σχετικά με την εφαρμογή του θεσμού. Για συμβίωση μιλάμε. Περισσότερα ως σχόλιο στο post Μισές Δουλειές στο www.skylos.gr}
Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008
Μ' εντυπωσιάζει...
...η ταχύτητα και η χάρη με την οποία κινούμαι μεταξύ της ιδιότητας του "πειναλέοντος" και του "υπναλέοντος".
Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008
Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008
Απόκριες 2007 προς Απόκριες 2008
Φέτος προτίμησα να περάσω τις Απόκριες σε πρώην τόπο συνάντησης ρευματικών ραμολιμέντων και νυν τρέντυ θέρετρο με σπα, μπουρμπουλήθρες και δε συμμαζεύεται.
Μέχρι πέρυσι ξεκωλονόμουνα σε κολασμένα λάτιν χορευτικά (έχω τρομερά ευλύγιστο δεξί κωλομέρι)και παραδοσιακά πρόστυχα τραγούδια (και πολύ πρόστυχο μυαλό) σε ότι παρακμιακό καρναβάλι και πανηγύρι έβρισκα πρόχειρο (επίσης πίνω σαν φίδι).Μαμά, γερνάω...;
Το ερώτημα στο μυαλό μου ξεπήδησε σαν μανιτάρι μετά τη βροχή (ή το σαλιγκάρι το κάνει αυτό, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, ίσως και τα δύο. Εν πάσει περιπτώσει δεν έχει σημασία).
Η απάντηση δόθηκε πριν καν τελειώσει ο συλλογισμός μου.
Εκεί που περιμένω το ασανσέρ στο ξενοδοχείο για να ξεκουράσω το σμιλεμένο από έμπειρα χέρια μασέρ κορμί, να σου μπροστά μου, η συμπάθειά μου, ο Πανίκας (κι όμως!!!). Έσφιξα τα δόντια και περίμενα να περάσει (η αλήθεια είναι ότι αναφώνησα "Ο ΖΟΡΟ!!", αλλά δεν πρέπει να το άκουσε, ευτυχώς δηλαδή γιατί κινδύνευα να μου χαράξει κανένα Ζ στο δεξί μου κωλάράκι, το ευλύγιστο), και κατάλαβα ευθύς ότι του χρόνου πρέπει να πάω στο Ρίο, ακόμα κι αν αυτό είναι απέναντι από το Αντίρριο.
Αύριο (ή μεθαύριο): φιλοσοφικές αναζητήσεις σχετικά με το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών σε ολοκαίνουριες ξενοδοχειακές μονάδες, ευρωπαικές επιδοτήσεις άπαξ ή δια βίου, προσωπικά ανταλλάγματα του επιδοτούμενου για τη λήψη αυτών κλπ.
Σάββατο 8 Μαρτίου 2008
Love story
Οι εκκλήσεις σας τώρα δικαιώνονται.
Μετά από εκατοντάδες e-mail που ζητούν εναγωνίως την αποκάλυψη της ταυτότητάς μου, αποφάσισα να δώσω σε όλους ένα κομμάτι από την προσωπική μου ζωή.
Είναι από την πρώτη μου και τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση σε αμερικανικό show.
Η κούκλα είναι η πρώτη μου κοπέλα (την λένε Μαρία, και αν βλέπει το βίντεο, να επικοινωνήσει την παρακαλώ). Διατηρήσαμε μια υγιή σεξουαλική σχέση για δύο περίπου χρόνια. Μετά πήγα στα νήπια και έκανα νέες γνωριμίες (φυστίκωνα με πάθος τη δασκάλα μου, η οποία όταν την παράτησα τα φτιαξε με έναν πραγματικό ΚΟΥΚΛΟ από τα ZARA).
Την Μαρία (την πρώτη μου κοπέλα), συνάντησα ξανά στα δεκαοχτώ μου χρόνια, συγυρίζοντας την αποθήκη. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και την ίδια στιγμή οι αναμνήσεις μας πλυμμύρισαν.
Δεν χρειάστηκαν πάνω από πέντε λεπτά μέχρι να βρώ και την παιδική μου κούνια και να ξεχυθούμε ο ένας στον άλλο. Με χαρά τρυγούσα και πάλι το κορμί της και αυτή το δικό μου. Όταν κορυφώθηκε το ερωτικό μας γαιτανάκι (η αλήθεια είναι ότι η Μαρία παρέμενε very fit, εγώ άλλαξα λιγάκι ομολογουμένως), η κούνια διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια, παρασύροντας όλες τις αναμνήσεις και τα όνειρα που κάναμε παιδιά.
Δεν την ξαναείδα από τότε.
Μαρία, αν μ'ακούς επικοινώνησε...
Μετά από εκατοντάδες e-mail που ζητούν εναγωνίως την αποκάλυψη της ταυτότητάς μου, αποφάσισα να δώσω σε όλους ένα κομμάτι από την προσωπική μου ζωή.
Είναι από την πρώτη μου και τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση σε αμερικανικό show.
Η κούκλα είναι η πρώτη μου κοπέλα (την λένε Μαρία, και αν βλέπει το βίντεο, να επικοινωνήσει την παρακαλώ). Διατηρήσαμε μια υγιή σεξουαλική σχέση για δύο περίπου χρόνια. Μετά πήγα στα νήπια και έκανα νέες γνωριμίες (φυστίκωνα με πάθος τη δασκάλα μου, η οποία όταν την παράτησα τα φτιαξε με έναν πραγματικό ΚΟΥΚΛΟ από τα ZARA).
Την Μαρία (την πρώτη μου κοπέλα), συνάντησα ξανά στα δεκαοχτώ μου χρόνια, συγυρίζοντας την αποθήκη. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και την ίδια στιγμή οι αναμνήσεις μας πλυμμύρισαν.
Δεν χρειάστηκαν πάνω από πέντε λεπτά μέχρι να βρώ και την παιδική μου κούνια και να ξεχυθούμε ο ένας στον άλλο. Με χαρά τρυγούσα και πάλι το κορμί της και αυτή το δικό μου. Όταν κορυφώθηκε το ερωτικό μας γαιτανάκι (η αλήθεια είναι ότι η Μαρία παρέμενε very fit, εγώ άλλαξα λιγάκι ομολογουμένως), η κούνια διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια, παρασύροντας όλες τις αναμνήσεις και τα όνειρα που κάναμε παιδιά.
Δεν την ξαναείδα από τότε.
Μαρία, αν μ'ακούς επικοινώνησε...
Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008
Μετά από μια ακόμα διακοπή ρεύματος
Οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις της ΔΕΗ, αντίθετα καταρχήν με την προβοκατόρικη φημολογία περί ελλειπών υπηρεσιών και χαλασμένων προιόντων στα super market, τονώσανε την αγορά και ωθήσανε τον πάντα ευρηματικό Έλληνα στην υπερανάπτυξη των συναφών με την απεργία επαγγελματικών κάδων. 
Εργαστήρια κηροπλαστικής, επιχειρήσεις προμήθειας φιαλών υγραερίου ξεπετάγονται ταχύτατα, ενώ έχουν εκτοξευτεί οι πωλήσεις μπαταριών στον Γερμανό. Ήδη κάθε γωνιά της πόλης έχει το δικό της "Candle Shop", ενώ περιοδεύοντα τρίκυκλα γυρνάνε στις πιο απομακρυσμένες γειτονιές διαλαλώντας την πραμάτειά τους, θυμίζοντας στους μεγαλύτερους τον καιρό του γαλατά, του νερουλά και του αβγουλά που περιδιαβαίνανε με το γαιδουράκι τους στους μαχαλάδες της πόλης. Πάντως, όταν έχει ρεύμα, οι πλανόδιοι πωλητές δέχονται και παραγγελίες των 10, 100 ή 1000 κεριών μέσω e-mail, συγκεράζοντας αρμονικά την παράδοση με τις νέες τεχνολογίες. Κάθε νέα κοπέλα που ως τώρα γέμιζε την άδεια της ζωή με capoeira, pilates, αγγειοπλαστική και κηροπλαστική τώρα δικαιώνεται ως προς την τέταρτη επιλογή της, και αποκτά το δικαίωμα να αντιπροβάλλει την πρακτική χρησιμότητα αυτής της τόσο πολύτιμης γνώσης απέναντι στο αναντίρρητο ως αυτή τη στιγμή επιχείρημα του συντρόφου της ότι εκεί που τρέχει ψάχνει για γκόμενο. Όταν γίνει κάνενας πόλεμος, μπορεί να δικαιωθεί και για το capoeira (ως μεθόδου αυτοάμυνας), ενώ δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τις άλλες δύο επιλογές.
Κάθε σπιτικό έχει προμηθευτεί τη δική του γκαζόλαμπα (λουξ), μερικοί μάλιστα παρασυρόμενοι έστησαν στις πιλοτές των οικοδομών τους τα καλοκαιρινά τους αντίσκηνα, ψήνουνε ολημερίς κοψίδια και παίζουν μανιωδώς κιθάρα, νομίζοντας ότι βρίσκονται Ιούλιο στον Αρμενιστή. Ευτυχώς, σήμερα έβρεξε και πουντιάσανε, όποτε συμμαζεύτηκαν λιγάκι.
Σημαντικότερη όμως συνέπεια των, υποτίθεται, δύσκολων αυτών ημερών της απεργίας των ΔΕΗτζίδων είναι η σύσφιγξη των ανθρωπίνων σχέσεων , σε καιρούς που η αποξένωση και η αδιαφορία κυριαρχεί. Λίγο που όλοι βγήκανε στις εισόδους των διαμερισμάτων τους "μα καλά, πάλι το κόψανε..!" βραδιάτικα με τα μποξεράκια και τις κομπιναιζόν (!), λίγο που έκλεισε η τηλεόραση, λίγο που κόπηκε το internet, και όλοι ξαφνικά ανακαλύψανε την όμορφη φοιτήτρια γειτόνισσα, τον νταβραντισμένο περιπτερά, την γοητευτική κηροπλάστρια. Πολλοί μάλιστα προτείνουν η ΔΕΗ στο εξής να λειτουργεί με διπλή ιδιότητα: αφενός με τη ιδιότητα του παρόχου ηλεκτρικού ρεύματος και αφετέρου ως Γραφείο Γνωριμιών με ελεγχόμενες κατά τόπους διακοπές της παροχής. Οι υπάλληλοι θα πληρώνονται για διπλές υπηρεσίες και θα κατέχουν νόμιμα τις δυο ιδιότητες, του τεχνικού και της προξενήτρας, ενώ ανάλογες θα είναι και οι απολαβές κατά τη συνταξιοδότησή τους. 
Αληθινοί ηττημένοι πάντως της όλης κατάστασης είναι οι bloggers, που πάνω που είχαν πάρει τα πάνω τους (καθώς πολλαπλασιάζονται σαν τα κουνέλια) συνειδητοποίησαν ξάφνου πως είναι δέσμιοι τησ ΔΕΗ και του ηλεκτρικού ρεύματος. Ήδη πρωτοπόροι bloggers μελετούν τη δυνατότητα ανάρτησης post με σήματα καπνού και την αποστολή σχολίων με ταχυδρομικά περιστέρια.
Σε πολιτικό επίπεδο πάντως, η κατάσταση κρίνεται μάλλον γελοία, με την σκατοκυβέρνηση της Ν.Δ. να προάγει την κόντρα απεργών και πολιτών κατά την προσφιλή τακτική, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη με το ψευδο-θέμα του αν οι διακοπές του ρεύματος είναι απαραίτητες, και αν ναι, πόσες ώρες της ημέρας και που. Λες και το πρόβλημα είναι αυτό. Το μπλογκ όμως δεν είναι πολιτικό και δεν θέλει να γίνει, γι' αυτό τελειώνω κλείνοντας μόνο με αυτό: Η πολιτική ωρίμανση ή εξέλιξη του μέσου ψηφοφόρου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την παρακάτω αναλογία: της σταδιακής και κλιμακούμενης υποβάθμισης του μεγέθους και της ποιότητας του ίδιου ωφέλους του ψηφοφόρου από οποιοδήποτε από τα 2 μεγάλα κόμματα, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη αύξηση και σταδιακά κορύφωση της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης του ίδιου ψηφοφόρου, ο οποίος συνειδητοποιεί την ύπαρξη του γενικότερου προβλήματος όταν αυτό πλέον αντικατοπτρίζεται στην ατομικότητα του.
Οι μέρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες.
Ελπίζω τουλάχιστον.
(για δες όμως, που ήδη άρχισε η προπαγάνδα κατά του "πολιτικά ανώριμου" ΣΥΡΙΖΑ - αλλά είπαμε, αυτό το μπλογκ δεν είναι πολιτικό)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
