Περιστεράς

Σαν παιδιά του τα έχει. Τον παρατηρώ εδώ και καιρό. Τα γυμνάζει, τους μιλάει, περνάει αρκετές ώρες μαζί τους στην ταράτσα όταν έχει καλό καιρό. Και αυτά ακούν τα παραγγέλματά του, σχίζουν στα δυο τον ουρανό μέχρι να τα χάσει το μάτι σου, πετούν σε σχηματισμούς ή εφορμούν κάθετα ανάλογα με τα προστάγματα που τους δίνει με το ραβδί του. Καρφώνει το βλέμμα του πάνω τους, και μετά το ξεκουράζει στην πόλη που κρέμεται κάτω του. Ώρες ώρες τον ζηλεύω. Κάτι ξέρει που δεν ξέρουμε οι υπόλοιποι.