Το Μυαλά με Θέα για μια ακόμα φορά τέμνει την παράδοση και παραλλάσσει τα έθιμα. Αναλυτικότερα:
Δεν έχω θρησκευτικά συναισθήματα και δεν ακολουθώ κανένα δόγμα τα τελευταία πολλά χρόνια, κρυφά ή φανερά.
Παρόλα αυτά η θρησκεία είναι μια χωριστή και ενίοτε πολύ συγκεκριμενοποιημένη μορφή της ανθρώπινης έκφρασης, η οποία, ακολουθούσα κανόνες, τυπικό και σχηματοποιημένη εφαρμογή, υποβοηθά στην σχετικά εύκολη τήρηση του δόγματός της και την επίκληση των ουράνιων εκπροσώπων της και την εναπόθεση της ελπίδας σ' αυτούς, ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι (τουλάχιστον) η επικρατούσα στην Ελλάδα θρησκεία διατηρεί - και έτσι πρέπει - μεγάλη ελαστικότητα αναφορικά με την τήρηση των επιταγών της και τη συνέπεια του πιστού απέναντι στις απαγορεύσεις ή προτροπές της.
Θα μου πεις, γιατί τα γράφεις αυτά.
Εμπνευσμένος από το φετινό Πάσχα και αναλογιζόμενος την Σαρακοστή, τη νηστεία, την Εβδομάδα των Παθών, τις κατανυκτικές λειτουργίες των μικρών εκκλησιών, την θλίψη των πασχαλινών ύμνων και την υποβλητικότητα της αναμονής μέχρι την Ανάσταση, την εναλλαγή συναισθημάτων με το χαρμόσυνο, άρρυθμο και άγριο επαναλαμβανόμενο χτύπημα της καμπάνας, συμβολικό της επιβεβαίωσης της πίστης, της αφοσίωσης και της ελπίδας μας, ταυτόχρονα με τον απίστευτα δυνατό μουσικά αναστάσιμο ύμνο (Χριστός Ανέστη), μοναδικά ικανό να εξυψώσει το ηθικό σου και να γεμίσει τις μπαταρίες των ψυχικών σου αποθεμάτων (πολύ πλατείασα αλλά έτσι έχουν τα πράγματα) αποφάσισα το εξής:
Κηρύσσω τη δική μου Σαρακοστή (όχι όμως και τη νηστεία),το δικό μου Πάσχα, τη δική μου Σταύρωση και την επιγενόμενη Ανάσταση μου, και τις δικές μου καμπάνες που θα σημάνουν το τέλος της επίπονης διαδικασίας. Μπορεί να έχω και Ιούδα, μπορεί και τριάντα αργύρια (αναλόγως τα λεφτά της παραγωγής). Δεν υπόσχομαι υπερθέαμα, εγώ πάντως τελικά θα περάσω καλά...
Σάββατο 26 Απριλίου 2008
Άργησα, αλλά το βρήκα.
Σαλάτα εποχής. Το link δεύτερο στη σειρά (βλ. παρακάτω). Απολαύστε το! (μαζί με το αρνί, το κοκορέτσι, το απεριόριστο κρασί και τα λοιπά πασχαλινά έθιμα)
Τετάρτη 23 Απριλίου 2008
Το πρωτόκολλο του Κιότο και η κυρά-Μαρία
Όπως προσφάτως έγινε γνωστό, η Ελλαδάρα μας παραπέμπεται στο Ευρωπαικό Δικαστήριο για (μια ακόμα) παραβίαση κοινοτικού Δικαίου, ήτοι τη μη δημιουργία αξιόπιστων μηχανισμού παρακολούθησης των εκπομπών ρύπων από τις ελληνικές βιομηχανίες, όπως προβλέπεται από το πρωτόκολλο του Κιότο, το οποίο με χαρά υπέγραψε πριν από κάποια χρόνια, σε ένα μάλλον οικολογικό κρεσέντο (ή επειδή απλώς έπρεπε, ή νομίζαμε ότι δε ασχοληθεί κανείς μαζί μας, αφού δεν παράγουμε και τιποτα τρομερό σε επίπεδο βαριάς βιομηχανίας).
Φυσικά υπάρχει ακόμα καιρός, καθώς ακόμα βρισκόμαστε στο στάδιο της παραπομπής και έχουμε ένα ολόκληρο τρίμηνο περιθώριο για να γλιτώσουμε τις καμπάνες. Ήδη συνεστήθησαν ομάδες επιστημόνων (πάντα είχαμε ταχύτατη επί χάρτου ανταπόκριση), οι οποίες εργάζονται νυχθημερόν για να αναπτύξουν και να παρουσιάσουν συστήματα ελέγχου αερίων θερμοκηπίου.
Προκρίνονται οι παρακάτω ιδέες λόγω του υλοποιήσιμού τους και του χαμηλού τους κόστους.
α) Μέθοδος "Μπουγάδα της κυρα-Μαρίας": Μετακομίζουμε την κυρα-Μαρία (χήρα προ δεκαετίας - τον πέθανε τον άνθρωπο - νευρική και γλωσσοκοπάνα), από την Πέρα Παναγιά Άρτας στο φουγάρο επίμαχης επιχείρησης, και στήνουμε το νοικοκυριό της εκεί. Με το αζημίωτο φυσικά - της δίνουμε κουπόνια για δωρεάν ντομάτες στη Λαική και δύο συμμετοχές στην τηλεόραση, μια στη Στεφανίδου και ένα τηλέφωνο στον Αυτιά. Λεφτά δε θέλει, παίρνει ήδη 350 Ευρώ σύνταξη, και άλλωστε τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία (την φέρνουν τα πολλά λεφτά). Η κυρά-Μαρία καθημερινά απλώνει την μπουγάδα της, ρουχαλάκια καθαρά πλυμένα με ΡΟΛ και λουλάκι. Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε αν της τα μαυρίσεις - αν παρελπίδα συμβεί αυτό, η κυρα-Μαρία βάζει τις φωνές στον Διευθύνοντα Σύμβουλο, κατεβάζει καντήλια σε όλο το Δ.Σ. και παίρνει φυσικά τηλέφωνο τον Αυτιά, που είναι μυστικός πράκτωρ και τα σφυρίζει όλα στην κυβέρνηση που πιάνει τους κακούς επιχειρηματίες και τους τραβάει τ'αυτί και τις φαβορίτες ανάποδα μέχρι να συνετιστούν και να μην ξαναεκπέμψουν ρύπους και άλλα συναφή.
β) Κοινωνικός αποκλεισμός: Κλιμάκια της κυβέρνησης μεταμφιεσμένα σε τρέντυ πλουσιόπαιδα παρεισφρύουν σε παρέες υιών και κορασίδων επιχειρηματιών και αφού γίνουνε φίλοι όλοι μεταξύ τους, τους ρωτάνε αθώα: "Από ρύπους πως πάει η επιχειρησούλα σας, και αν ναι, εκπέμπετε πολλούς;". Εδώ σημαντικό ρόλο θα παίξει το γυναικείο στοιχείο, αφού οι μαλακοπίτουρες γιοι θα απαντήσουν σε όλες τις απαγορευμένες ερωτήσεις για να φάνε το βράδυ κοκό στο κότερο του μπαμπά. Μετά την ομολογία, τα εκπαιδευμένα κλιμάκια της κυβέρνησης θα εκβιάσουν τα καλόπαιδα να πείσουν τους γονείς τους να περιορίσουν τις εκπομπές ρύπων διαφορετικά θα φροντίσουν να μην μπορέσουν να μπουν ούτε με σφαίρες (sic) στα κυριλέ clubs της παραλιακής, ούτε να κλείσουν ξανά πρώτο τραπέζι πίστα στην Κοκκίνου και τη Βανδή, ενώ σαν παρεπόμενο μέτρο θα επιβληθεί η αφαίρεση όλων των Louis Vouitton από τις κοπέλες και των Armani από τους άντρες.
γ) Δημόσια εξύβριση: Θα στέλλεται στις παραβιάζουσες το κοινοτικό δίκαιο επιχειρήσεις η κ. Ελένη Λουκά που θα ακολουθεί τα μεγαλοστελέχη παντού (ακόμα και στο χέσιμο) επαναλαμβάνοντας την παρακάτω φράση: "Αλήτες, σατανάδες, six six six, εσείς παραβιάζετε την κοινοτική νομοθεσία και πήζουμε στη βρώμα και το δηλητήριο, να ψοφήσετε από τα αέρια που σκορπάτε και να συγκαείτε παντού, να πάτε στην κόλαση και να'στε τα τσογλανάκια το Βελζεβούλ και γω γυναίκα σας"
. Λογικά θα υπάρξουν άμεσα αποτελέσματα και ανταπόκριση.
δ) Δειγματοληψία, έρευνα, δημοσιότητα, καταστολή: Εξειδικευμένοι επιστήμονες αποστέλλονται απο Α.Δ.Α. που συστήνεται για το σκοπό αυτό, σε όλες τις ύποπτες και όχι μόνο επιχειρήσεις και πραγματοποιούν ενδελεχείς ελέγχους σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Τα αποτελέσματα δημοσιοποιούνται και οι επιχειρήσεις απειλούνται και τελικά τρώνε πρόστιμα εκατομμυρίων ευρώ, ενώ υποχρεούνται να προσαρμόσουν τα φουγάρα και τους ρύπους τους στα πλαίσια των οριζομένων από το πρωτόκολλο του Κιότο. Τώρα που ξυπνήσατε, μην ξεχάσετε να πλύνετε τα δόντια σας.
ε) Όπως πάντα, δεν έχει γιατί δεν προλαβαίνω, καίγομαι.
Φυσικά υπάρχει ακόμα καιρός, καθώς ακόμα βρισκόμαστε στο στάδιο της παραπομπής και έχουμε ένα ολόκληρο τρίμηνο περιθώριο για να γλιτώσουμε τις καμπάνες. Ήδη συνεστήθησαν ομάδες επιστημόνων (πάντα είχαμε ταχύτατη επί χάρτου ανταπόκριση), οι οποίες εργάζονται νυχθημερόν για να αναπτύξουν και να παρουσιάσουν συστήματα ελέγχου αερίων θερμοκηπίου.
Προκρίνονται οι παρακάτω ιδέες λόγω του υλοποιήσιμού τους και του χαμηλού τους κόστους.
α) Μέθοδος "Μπουγάδα της κυρα-Μαρίας": Μετακομίζουμε την κυρα-Μαρία (χήρα προ δεκαετίας - τον πέθανε τον άνθρωπο - νευρική και γλωσσοκοπάνα), από την Πέρα Παναγιά Άρτας στο φουγάρο επίμαχης επιχείρησης, και στήνουμε το νοικοκυριό της εκεί. Με το αζημίωτο φυσικά - της δίνουμε κουπόνια για δωρεάν ντομάτες στη Λαική και δύο συμμετοχές στην τηλεόραση, μια στη Στεφανίδου και ένα τηλέφωνο στον Αυτιά. Λεφτά δε θέλει, παίρνει ήδη 350 Ευρώ σύνταξη, και άλλωστε τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία (την φέρνουν τα πολλά λεφτά). Η κυρά-Μαρία καθημερινά απλώνει την μπουγάδα της, ρουχαλάκια καθαρά πλυμένα με ΡΟΛ και λουλάκι. Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε αν της τα μαυρίσεις - αν παρελπίδα συμβεί αυτό, η κυρα-Μαρία βάζει τις φωνές στον Διευθύνοντα Σύμβουλο, κατεβάζει καντήλια σε όλο το Δ.Σ. και παίρνει φυσικά τηλέφωνο τον Αυτιά, που είναι μυστικός πράκτωρ και τα σφυρίζει όλα στην κυβέρνηση που πιάνει τους κακούς επιχειρηματίες και τους τραβάει τ'αυτί και τις φαβορίτες ανάποδα μέχρι να συνετιστούν και να μην ξαναεκπέμψουν ρύπους και άλλα συναφή.
β) Κοινωνικός αποκλεισμός: Κλιμάκια της κυβέρνησης μεταμφιεσμένα σε τρέντυ πλουσιόπαιδα παρεισφρύουν σε παρέες υιών και κορασίδων επιχειρηματιών και αφού γίνουνε φίλοι όλοι μεταξύ τους, τους ρωτάνε αθώα: "Από ρύπους πως πάει η επιχειρησούλα σας, και αν ναι, εκπέμπετε πολλούς;". Εδώ σημαντικό ρόλο θα παίξει το γυναικείο στοιχείο, αφού οι μαλακοπίτουρες γιοι θα απαντήσουν σε όλες τις απαγορευμένες ερωτήσεις για να φάνε το βράδυ κοκό στο κότερο του μπαμπά. Μετά την ομολογία, τα εκπαιδευμένα κλιμάκια της κυβέρνησης θα εκβιάσουν τα καλόπαιδα να πείσουν τους γονείς τους να περιορίσουν τις εκπομπές ρύπων διαφορετικά θα φροντίσουν να μην μπορέσουν να μπουν ούτε με σφαίρες (sic) στα κυριλέ clubs της παραλιακής, ούτε να κλείσουν ξανά πρώτο τραπέζι πίστα στην Κοκκίνου και τη Βανδή, ενώ σαν παρεπόμενο μέτρο θα επιβληθεί η αφαίρεση όλων των Louis Vouitton από τις κοπέλες και των Armani από τους άντρες.
γ) Δημόσια εξύβριση: Θα στέλλεται στις παραβιάζουσες το κοινοτικό δίκαιο επιχειρήσεις η κ. Ελένη Λουκά που θα ακολουθεί τα μεγαλοστελέχη παντού (ακόμα και στο χέσιμο) επαναλαμβάνοντας την παρακάτω φράση: "Αλήτες, σατανάδες, six six six, εσείς παραβιάζετε την κοινοτική νομοθεσία και πήζουμε στη βρώμα και το δηλητήριο, να ψοφήσετε από τα αέρια που σκορπάτε και να συγκαείτε παντού, να πάτε στην κόλαση και να'στε τα τσογλανάκια το Βελζεβούλ και γω γυναίκα σας"
. Λογικά θα υπάρξουν άμεσα αποτελέσματα και ανταπόκριση.
δ) Δειγματοληψία, έρευνα, δημοσιότητα, καταστολή: Εξειδικευμένοι επιστήμονες αποστέλλονται απο Α.Δ.Α. που συστήνεται για το σκοπό αυτό, σε όλες τις ύποπτες και όχι μόνο επιχειρήσεις και πραγματοποιούν ενδελεχείς ελέγχους σε σύντομα χρονικά διαστήματα. Τα αποτελέσματα δημοσιοποιούνται και οι επιχειρήσεις απειλούνται και τελικά τρώνε πρόστιμα εκατομμυρίων ευρώ, ενώ υποχρεούνται να προσαρμόσουν τα φουγάρα και τους ρύπους τους στα πλαίσια των οριζομένων από το πρωτόκολλο του Κιότο. Τώρα που ξυπνήσατε, μην ξεχάσετε να πλύνετε τα δόντια σας.
ε) Όπως πάντα, δεν έχει γιατί δεν προλαβαίνω, καίγομαι.
Τρίτη 22 Απριλίου 2008
Το χρονικό της μεγάλης πτώσης
Ιδανική μέρα για ποδήλατο! Θα πάω τόσο μακριά που δε θα πιάνει ούτε το κινητό μου!!!
ΑΜΑΝ! Τι μωρό είναι αυτό..????
C'mon George, think fast... prepei kati na kanw gia na thn entypwsiasw... ki ayto to magazaki tipota kalo den exei gia na ths agorasw gamwto...
Για κάτσε...Τι κάνουν αυτοί εδώ?! Τι κόλπα είναι αυτά..? Δες πόσα μωράκια είναι γύρω τους.. I can do that too! Baby, i'm coming for you, hold your breath and check this out!
ΥΙΙΙΙΙΙΙΙΙΗΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! KING OF THE WOOOORLD!!! (thn exw thn gomena - xalara)
Ωχ, ωχ...ouch... ti soupa itan ayti...καλύτερα στην Τρικούπη μου φαίνεται.. που πήγε το μωρό...? Αααααχ, bodyguard call 911 immediately! Πάμε για πασχαλινές διακοπές στο ΚΑΤ.
Τέρμα οι ταρζανιές - αυτό θα αγοράσω μόλις βγω. Ασφαλές και σίγουρο. Ίσως του βάλω και δυο ακόμα βοηθητικές. Χωράει και το μωρό στο πίσω κάθισμα...
Παρασκευή 18 Απριλίου 2008
Τηλεοπτικές προβολές
Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο από τον www.flash.gr:
"H ταινία ΄΄Closer΄΄ βγήκε τελικά πρώτη στις προτιμήσεις των τηλεθεατών του Mega, που για δύο βδομάδες κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε τρεις ταινίες (εκτός από το Closer, διαγωνίζονταν το Secret Window και το Layer Cake), για το ποια θα είναι αυτή που θα προβάλλει το Μεγάλο Κανάλι το Σάββατο, 19 Απριλίου, στις 24:00.
Κάνοντας κλικ στο www.megatv.com/mymegacinema περισσότεροι από 47.000 τηλεθεατές ψήφισαν και επέλεξαν την ταινία CLOSER, με ποσοστό επιλογής 39% έναντι του SECRET WINDOW που έλαβε ποσοστό 36% και του LAYER CAKE με 25%.
Η ψηφοφορία διήρκεσε από τις 30 Μαρτίου έως και 15 Απριλίου με μεγάλη συμμετοχή από το τηλεοπτικό κοινό, ενώ ελάχιστες μέρες πριν από το τελικό αποτέλεσμα, οι ταινίες CLOSER και SECRET WINDOW σημείωσαν σχεδόν ισοψηφία."
Η άμεση δημοκρατία εφαρμόζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά από χιλιάδες χρόνια. Εμείς έχουμε τη δύναμη, εμείς μπορούμε και εμείς θα αποφασίσουμε τι θα βλέπουμε τρώγοντας τη πίτσα του Σαββατόβραδου. ΔΕ ΘΕΛΩ κύριε να δω το SECRET WINDOW, καταλαβαίνεις; ΔΕ ΓΟΥΣΤΆΡΩ, ΠΑΡΤΑ, ΘΑ ΜΠΩ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΩ ΤΡΙΑΝΤΑ ΦΟΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΟ CLOSER.
ΝΙΚΗΣΑΜΕ. ΒΓΗΚΕ. ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΠΑΣΧΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Φοβάμαι για τις αντιδράσεις των αντιφρονούντων. Κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να τους κλείσουμε τα στόματα. Κάτι άκουσα ότι οπαδοί του ανεξάρτητου αμερικανικού συναντήθηκαν με φίλους των μη επιδοτηθέντων σκηνοθετών του Ε.Κ.Κ και ετοιμάζουν αντίποινα. Στη επόμενη ψηφοφορία θα βάλουν λέει πέντε ζαβλακωμένους από την τηλεόραση χοντρούς τύπους να ψηφίζουν την χειρότερη επιλογή για να καταδείξουν την αδυναμία του συστήματος. Αν δεν έχει αποτελέσματα, θα καταλάβουν το mega το επόμενο Σάββατο και θα προβάλλουν ταινία επιλογής τους. Αληθινό coup d'etat στην τηλεοπτική δημοκρατία.
Ίσως και να'μαι υπερβολικός. Μπορεί και να τους αρέσει η ιδέα τελικά. Ιδίως αν βάλουμε και δυο-τρεις επιλογές ακόμα στις ταινίες τα πράγματα θα ηρεμήσουνε.
ΔΕ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ. ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΛΛΟ. Θέλω να έχω λόγο στην τηλεόρασή μου. Το υπόσχομαι, αν με αφήσετε να βλέπω ό,τι θέλω δεν πρόκειται να κουνηθώ από το σπίτι. Κόψτε μου το μισθό, μειώστε μου τη σύνταξη, δώστε μου όμως τη δύναμη να καθορίζω εγώ την απεικόνιση του τέλματός μου. Και θα'μαι καλός, θα δείτε. Θα βλέπω όλες τις διαφημίσεις χωρίς να αλλάζω κανάλι (άλλωστε όλοι μαζί τις βάζετε), θα βλέπω τις ειδήσεις σας και δε θα ψάχνω να βρω την αλήθεια. Θα δω όμως τη EUROVISION όπως την επέλεξα, τη συνταγή του Μαμαλάκη που θέλω εγώ να ετοιμάσω την Κυριακή το μεσημέρι για να εντυπωσιάσω την κοπέλα μου, το μεσημέρι θα δω το προσωπικό δράμα που αντικατοπτρίζει τη δική μου ζωή - όχι, δε με ενδιαφέρει η 33χρονη που τα έφτιαξε με τη συννυφάδα της και παράτησε τα παιδιά και τον άντρα της επειδή την επισκέφτηκε στον ύπνο η νεκρή μάνα της πεθερά της και της αποκάλυψε ότι ο άντρας της παίρνεται με τον αδερφό του.
Εγώ θα καθορίζω και τα διαμάντια και τα σκουπίδια του σπιτιού μου.
Έτσι θα είμαι δυνατός - σαν τον Caotonic.
"H ταινία ΄΄Closer΄΄ βγήκε τελικά πρώτη στις προτιμήσεις των τηλεθεατών του Mega, που για δύο βδομάδες κλήθηκαν να επιλέξουν ανάμεσα σε τρεις ταινίες (εκτός από το Closer, διαγωνίζονταν το Secret Window και το Layer Cake), για το ποια θα είναι αυτή που θα προβάλλει το Μεγάλο Κανάλι το Σάββατο, 19 Απριλίου, στις 24:00.
Κάνοντας κλικ στο www.megatv.com/mymegacinema περισσότεροι από 47.000 τηλεθεατές ψήφισαν και επέλεξαν την ταινία CLOSER, με ποσοστό επιλογής 39% έναντι του SECRET WINDOW που έλαβε ποσοστό 36% και του LAYER CAKE με 25%.
Η ψηφοφορία διήρκεσε από τις 30 Μαρτίου έως και 15 Απριλίου με μεγάλη συμμετοχή από το τηλεοπτικό κοινό, ενώ ελάχιστες μέρες πριν από το τελικό αποτέλεσμα, οι ταινίες CLOSER και SECRET WINDOW σημείωσαν σχεδόν ισοψηφία."
Η άμεση δημοκρατία εφαρμόζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά από χιλιάδες χρόνια. Εμείς έχουμε τη δύναμη, εμείς μπορούμε και εμείς θα αποφασίσουμε τι θα βλέπουμε τρώγοντας τη πίτσα του Σαββατόβραδου. ΔΕ ΘΕΛΩ κύριε να δω το SECRET WINDOW, καταλαβαίνεις; ΔΕ ΓΟΥΣΤΆΡΩ, ΠΑΡΤΑ, ΘΑ ΜΠΩ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΩ ΤΡΙΑΝΤΑ ΦΟΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΟ CLOSER.
ΝΙΚΗΣΑΜΕ. ΒΓΗΚΕ. ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΟ ΠΙΟ ΩΡΑΙΟ ΠΑΣΧΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Φοβάμαι για τις αντιδράσεις των αντιφρονούντων. Κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να τους κλείσουμε τα στόματα. Κάτι άκουσα ότι οπαδοί του ανεξάρτητου αμερικανικού συναντήθηκαν με φίλους των μη επιδοτηθέντων σκηνοθετών του Ε.Κ.Κ και ετοιμάζουν αντίποινα. Στη επόμενη ψηφοφορία θα βάλουν λέει πέντε ζαβλακωμένους από την τηλεόραση χοντρούς τύπους να ψηφίζουν την χειρότερη επιλογή για να καταδείξουν την αδυναμία του συστήματος. Αν δεν έχει αποτελέσματα, θα καταλάβουν το mega το επόμενο Σάββατο και θα προβάλλουν ταινία επιλογής τους. Αληθινό coup d'etat στην τηλεοπτική δημοκρατία.
Ίσως και να'μαι υπερβολικός. Μπορεί και να τους αρέσει η ιδέα τελικά. Ιδίως αν βάλουμε και δυο-τρεις επιλογές ακόμα στις ταινίες τα πράγματα θα ηρεμήσουνε.
ΔΕ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ. ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΛΛΟ. Θέλω να έχω λόγο στην τηλεόρασή μου. Το υπόσχομαι, αν με αφήσετε να βλέπω ό,τι θέλω δεν πρόκειται να κουνηθώ από το σπίτι. Κόψτε μου το μισθό, μειώστε μου τη σύνταξη, δώστε μου όμως τη δύναμη να καθορίζω εγώ την απεικόνιση του τέλματός μου. Και θα'μαι καλός, θα δείτε. Θα βλέπω όλες τις διαφημίσεις χωρίς να αλλάζω κανάλι (άλλωστε όλοι μαζί τις βάζετε), θα βλέπω τις ειδήσεις σας και δε θα ψάχνω να βρω την αλήθεια. Θα δω όμως τη EUROVISION όπως την επέλεξα, τη συνταγή του Μαμαλάκη που θέλω εγώ να ετοιμάσω την Κυριακή το μεσημέρι για να εντυπωσιάσω την κοπέλα μου, το μεσημέρι θα δω το προσωπικό δράμα που αντικατοπτρίζει τη δική μου ζωή - όχι, δε με ενδιαφέρει η 33χρονη που τα έφτιαξε με τη συννυφάδα της και παράτησε τα παιδιά και τον άντρα της επειδή την επισκέφτηκε στον ύπνο η νεκρή μάνα της πεθερά της και της αποκάλυψε ότι ο άντρας της παίρνεται με τον αδερφό του.
Εγώ θα καθορίζω και τα διαμάντια και τα σκουπίδια του σπιτιού μου.
Έτσι θα είμαι δυνατός - σαν τον Caotonic.
Τετάρτη 16 Απριλίου 2008
Δεν προλαβαίνω παρά για δυο γραμμές
Κραταιοί τηλεορασάνθρωποι, κυρίως της Τρίτης βράδυ:
Τα βλέμματα συμπάθειας, ενδιαφέροντος και συμπόνιας, στα μάτια της απορίας στριμώχνονται αληθινά και στης ευπορίας περισσεύουν εμπορικά.
Τα βλέμματα συμπάθειας, ενδιαφέροντος και συμπόνιας, στα μάτια της απορίας στριμώχνονται αληθινά και στης ευπορίας περισσεύουν εμπορικά.
Σάββατο 12 Απριλίου 2008
11 ώρες (Σάββατο πρωί ως το βράδυ)
Ή αλλιώς εξακόσια εξήντα λεπτά ή τριάντα εννιά χιλιάδες εξακόσια δευτερόλεπτα (γουάου).
Κλασική εισαγωγή για να τονίσεις, τι άλλο, το μέγεθος του χρόνου, την πάροδό του και την τερατώδη υποδιαίρεση του σε δευτερόλεπτα που στην νοητική της προβολή πολλαπλασιάζει περισσότερο παρά υποδιαιρεί τελικά.
Είναι προφανές ότι δεν έχω τίποτα να γράψω αυτή τη στιγμή. Πως μπορείς όμως να μην έχεις θέμα όταν τα πάντα είναι θέματα από την ίδια τους την ύπαρξη; Δε θέλω να γράψω ούτε για το Ασφαλιστικό, ούτε για ντοπαρισμένους πρωταθλητές, ούτε για την ονομασία των Σκοπίων - προτιμώ τα μικρά σχόλια στα μεγάλα θέματα (βλέπε παλαιότερα posts). Άλλωστε υπάρχουν πολύ πιο αξιόλογα, ενημερωμένα και δραστήρια blogs για να το κάνουν αυτό. Και το κάνουν άλλωστε με πανέξυπνα κείμενα, και γω τους διαβάζω (βλέπε links).
Στο μη-θέμα μας όμως. Οι 11 ώρες είναι οι ώρες που είμαι σήμερα ξύπνιος. Πολλές δεν είναι; Σε μια καθημερινή μέρα ισοδυναμούν με το νόμιμο ωράριο εργασίας συν την επιστροφή στο σπίτι συν το μεσημεριανό μαζί με το μαγείρεμα και τα ψώνια (είμαι μια νοικοκυρά εγώ...). Σε άλλη περίπτωση, εξίσου συνηθισμένη, είναι το πρώτο οκτάωρο στη δουλειά, ενώ έπονται άλλες δύο, τρεις, ίσως και περισσότερες ώρες.
Στο δικό μου Σάββατο δε συνέβη το ίδιο.
Αν έχει λοιπόν κανένα ενδιαφέρον, παραθέτω την δραστηριότητα της ημέρας:
α) 10:30 πρωινή.
Εγερτήριο αθέλητο, χωρίς ξυπνητήρι και λοιπά τεχνικά μέσα. Το βιολογικό μου ρολόι (μια ακόμα ηλίθια έκφραση της καθομιλουμένης) χτυπά πάντα από τις 8:00 μέχρι τις 11:00 (11:00 σε περιόδους μεγάλου κοπροσκυλιάσματος).
Ακολουθεί χλιαρό βουβό ανακοινωθέν ότι σήμερα θα μελετήσω ως σοβαρός επιστήμων επί οκτάωρο, ξεπερνώντας τις χθεσινές συνταρακτικές επιδόσεις μου (έχω σύντομα κάτι πολύ περίεργες εξετάσεις να δώσω, ο νοών νοείτω)
β) 10:45 πρωινή.
Αδιάφορη φάση, μη ελεγχόμενη, καθώς εντελώς μηχανικά κάνω μισοκοιμισμένος την καθημερινή κούρα ομορφιάς (30 δευτερόλεπτα, άρα μάλλον δεν μιλάμε για κανένα μοντέλο) και ετοιμάζω καφέ (πιο στιγμιαίος δε γίνεται, άλλα 30 δευτερόλεπτα).
γ) 10:46 - 13:00 μεσημεριανή.
Ελέγχω τα mail μου, ετοιμάζω το πλάνο της ημέρας, ετοιμάζω τις δουλειές της ερχόμενης εβδομάδας, ποτίζω τα λουλούδια, ζωγραφίζω ένα τοπίο σε λάδι, κάνω μοντελισμό, πιλάτες και αεροβική γυμναστική και μισή ώρα βάρη. ΣΙΓΑ!
Καναπές στα φόρτε του, καθιερωμένο βρισίδι στην ΤιΒι και την ξεφτίλα της, μουσική, ΚΑΦΕΣ.
δ) 13:01 μεσημεριανή.
Συμπαθής κοπρόσκυλος τηλεφωνεί (μπορεί και γω να τηλεφώνησα,δε θυμάμαι) και κλείνεται ραντεβού για έρευνα αγοράς μετ΄αυτοκινήτου, προς αγοράν αυτοκινήτου. Πετάω τη σκούφια μου για κάτι τέτοια, κι απ' τη χαρά μου μαλακίζομαι μιάμιση ώρα στο Facebook μέχρι να περάσει να με πάρει, με μοναδικό αποτέλεσμα να γίνω λίγο πιο έξυπνος στο who has the biggest brain (τεστάκια για να επιβεβαιώνεσαι είναι αυτά).
ε) 15:00 μεσημεριανή.
Αποδεικνύεται ότι οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων δεν είναι διημερεύοντα φαρμακεία και γυρνάμε άπραγοι σπίτι μου, όπου παραγγέλνουμε πίτσα και πίνουμε καφέ για μια ακόμα φορά σήμερα. Κουτσομπολιό με ολίγη από μελλοντικές στρατηγικές (ή το ανάποδο).
στ) 16:30 μεσημεριανή.
Μόνος πια, αποφασίζω ότι το πανηγύρι έχει τελειώσει για σήμερα. Ετοιμάζω - μάντεψε - καφέ, και στρώνομαι με έναν τόμο του ΕρμΑΚ στο χέρι (κάποιοι ξέρουν τι είναι, οι υπόλοιποι δε χρειάζεται να τα ξέρουν όλα), με σκοπό να ξεπαστρέψω μέχρι το βράδυ τουλάχιστον 160 σελίδες. Τα γράμματα τρεμοπαίζουν, η γραμματοσειρά μικραίνει, τα χέρια μου τρέμουν και ο ΕρμΑΚ σωριάζεται στο πόδι μου. Σωματικό και ψυχολογικό ερείπιο πια, αποφασίζω να σερφάρω λίγο στο δίκτυο για να χαλαρώσω (!!!) μέχρι να μου έρθει η όρεξη να διαβάσω κάτι πιο ελαφρύ, όπως τη συλλογή από Μπλεκ της παιδικής μου ηλικίας.
ζ) 22:00 βραδυνή.
Είναι προφανές ότι είμαι ακόμα μπροστά στο πισί, αποφάσισα να φάω κάτι ελαφρύ αντί να το διαβάσω και μάλιστα νομίζω έριξα λίγο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο στο πληκτρολόγιο (ποτέ μην τρώτε λαδερές σαλάτες ενώ γράφετε post, εγώ φάνηκα τυχερός), και τα πλήκτρα για καλή μου τύχη γράφουν σχεδόν μόνα τους πλέον - άρα δε φέρω σχεδόν καμιά ευθύνη για το σημερινό ποστ.
Θα μου πεις τι νόημα έχουν όλα αυτά; Απολύτως κανένα.
Η ώρα πήγε 23:00, οι καφέδες θα με κρατήσουν για κανένα τετράωρο ακόμα ξύπνιο, έχω κατεβάσει και κάτι ωραίες ταινίες πρόσφατα, ας τελειώσει η μέρα όπως άρχισε...
Κλασική εισαγωγή για να τονίσεις, τι άλλο, το μέγεθος του χρόνου, την πάροδό του και την τερατώδη υποδιαίρεση του σε δευτερόλεπτα που στην νοητική της προβολή πολλαπλασιάζει περισσότερο παρά υποδιαιρεί τελικά.
Είναι προφανές ότι δεν έχω τίποτα να γράψω αυτή τη στιγμή. Πως μπορείς όμως να μην έχεις θέμα όταν τα πάντα είναι θέματα από την ίδια τους την ύπαρξη; Δε θέλω να γράψω ούτε για το Ασφαλιστικό, ούτε για ντοπαρισμένους πρωταθλητές, ούτε για την ονομασία των Σκοπίων - προτιμώ τα μικρά σχόλια στα μεγάλα θέματα (βλέπε παλαιότερα posts). Άλλωστε υπάρχουν πολύ πιο αξιόλογα, ενημερωμένα και δραστήρια blogs για να το κάνουν αυτό. Και το κάνουν άλλωστε με πανέξυπνα κείμενα, και γω τους διαβάζω (βλέπε links).
Στο μη-θέμα μας όμως. Οι 11 ώρες είναι οι ώρες που είμαι σήμερα ξύπνιος. Πολλές δεν είναι; Σε μια καθημερινή μέρα ισοδυναμούν με το νόμιμο ωράριο εργασίας συν την επιστροφή στο σπίτι συν το μεσημεριανό μαζί με το μαγείρεμα και τα ψώνια (είμαι μια νοικοκυρά εγώ...). Σε άλλη περίπτωση, εξίσου συνηθισμένη, είναι το πρώτο οκτάωρο στη δουλειά, ενώ έπονται άλλες δύο, τρεις, ίσως και περισσότερες ώρες.
Στο δικό μου Σάββατο δε συνέβη το ίδιο.
Αν έχει λοιπόν κανένα ενδιαφέρον, παραθέτω την δραστηριότητα της ημέρας:
α) 10:30 πρωινή.
Εγερτήριο αθέλητο, χωρίς ξυπνητήρι και λοιπά τεχνικά μέσα. Το βιολογικό μου ρολόι (μια ακόμα ηλίθια έκφραση της καθομιλουμένης) χτυπά πάντα από τις 8:00 μέχρι τις 11:00 (11:00 σε περιόδους μεγάλου κοπροσκυλιάσματος).
Ακολουθεί χλιαρό βουβό ανακοινωθέν ότι σήμερα θα μελετήσω ως σοβαρός επιστήμων επί οκτάωρο, ξεπερνώντας τις χθεσινές συνταρακτικές επιδόσεις μου (έχω σύντομα κάτι πολύ περίεργες εξετάσεις να δώσω, ο νοών νοείτω)
β) 10:45 πρωινή.
Αδιάφορη φάση, μη ελεγχόμενη, καθώς εντελώς μηχανικά κάνω μισοκοιμισμένος την καθημερινή κούρα ομορφιάς (30 δευτερόλεπτα, άρα μάλλον δεν μιλάμε για κανένα μοντέλο) και ετοιμάζω καφέ (πιο στιγμιαίος δε γίνεται, άλλα 30 δευτερόλεπτα).
γ) 10:46 - 13:00 μεσημεριανή.
Ελέγχω τα mail μου, ετοιμάζω το πλάνο της ημέρας, ετοιμάζω τις δουλειές της ερχόμενης εβδομάδας, ποτίζω τα λουλούδια, ζωγραφίζω ένα τοπίο σε λάδι, κάνω μοντελισμό, πιλάτες και αεροβική γυμναστική και μισή ώρα βάρη. ΣΙΓΑ!
Καναπές στα φόρτε του, καθιερωμένο βρισίδι στην ΤιΒι και την ξεφτίλα της, μουσική, ΚΑΦΕΣ.
δ) 13:01 μεσημεριανή.
Συμπαθής κοπρόσκυλος τηλεφωνεί (μπορεί και γω να τηλεφώνησα,δε θυμάμαι) και κλείνεται ραντεβού για έρευνα αγοράς μετ΄αυτοκινήτου, προς αγοράν αυτοκινήτου. Πετάω τη σκούφια μου για κάτι τέτοια, κι απ' τη χαρά μου μαλακίζομαι μιάμιση ώρα στο Facebook μέχρι να περάσει να με πάρει, με μοναδικό αποτέλεσμα να γίνω λίγο πιο έξυπνος στο who has the biggest brain (τεστάκια για να επιβεβαιώνεσαι είναι αυτά).
ε) 15:00 μεσημεριανή.
Αποδεικνύεται ότι οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων δεν είναι διημερεύοντα φαρμακεία και γυρνάμε άπραγοι σπίτι μου, όπου παραγγέλνουμε πίτσα και πίνουμε καφέ για μια ακόμα φορά σήμερα. Κουτσομπολιό με ολίγη από μελλοντικές στρατηγικές (ή το ανάποδο).
στ) 16:30 μεσημεριανή.
Μόνος πια, αποφασίζω ότι το πανηγύρι έχει τελειώσει για σήμερα. Ετοιμάζω - μάντεψε - καφέ, και στρώνομαι με έναν τόμο του ΕρμΑΚ στο χέρι (κάποιοι ξέρουν τι είναι, οι υπόλοιποι δε χρειάζεται να τα ξέρουν όλα), με σκοπό να ξεπαστρέψω μέχρι το βράδυ τουλάχιστον 160 σελίδες. Τα γράμματα τρεμοπαίζουν, η γραμματοσειρά μικραίνει, τα χέρια μου τρέμουν και ο ΕρμΑΚ σωριάζεται στο πόδι μου. Σωματικό και ψυχολογικό ερείπιο πια, αποφασίζω να σερφάρω λίγο στο δίκτυο για να χαλαρώσω (!!!) μέχρι να μου έρθει η όρεξη να διαβάσω κάτι πιο ελαφρύ, όπως τη συλλογή από Μπλεκ της παιδικής μου ηλικίας.
ζ) 22:00 βραδυνή.
Είναι προφανές ότι είμαι ακόμα μπροστά στο πισί, αποφάσισα να φάω κάτι ελαφρύ αντί να το διαβάσω και μάλιστα νομίζω έριξα λίγο έξτρα παρθένο ελαιόλαδο στο πληκτρολόγιο (ποτέ μην τρώτε λαδερές σαλάτες ενώ γράφετε post, εγώ φάνηκα τυχερός), και τα πλήκτρα για καλή μου τύχη γράφουν σχεδόν μόνα τους πλέον - άρα δε φέρω σχεδόν καμιά ευθύνη για το σημερινό ποστ.
Θα μου πεις τι νόημα έχουν όλα αυτά; Απολύτως κανένα.
Η ώρα πήγε 23:00, οι καφέδες θα με κρατήσουν για κανένα τετράωρο ακόμα ξύπνιο, έχω κατεβάσει και κάτι ωραίες ταινίες πρόσφατα, ας τελειώσει η μέρα όπως άρχισε...
Τελευταία βρέχει πολλές σκοτούρες...
...και για κακή μου τύχη έχουν χαλάσει οι μ-υαλοκαθαριστήρες μου.
Τρίτη 8 Απριλίου 2008
Θέλω και γω...
ένα σκεύασμα που να τονώνει την μνήμη, να εντείνει την προσοχή, να δίνει λάμψη και όγκο στα μαλλιά, να πληρώνει τους λογαριασμούς, να αδυνατίζει γυμνάζοντας (με αποτελέσματα ολυμπιακής προπόνησης), να υποκαθιστά το τσιγάρο και το αλκοόλ, να προσφέρει ασύλληπτο αίσθημα ευφορίας και πνευματικής διαύγειας, να κάνει delete στις ανεπιθύμητες σκέψεις και τα ανεπιθύμητα πρόσωπα, και όλα αυτά σε τρίμηνη προθεσμιακή κούρα.
Όχι, δεν έχω πρόβλημα στο σεξ, παίρνω το Viagra μου κανονικά.
Πολλά ζητάω;
Δευτέρα 7 Απριλίου 2008
Διαβάστε το βράδυ, είναι καταθλιπτικό
Σιδηροδρομικός Σταθμός Πειραιά. Νωρίς το πρωί, χαράματα.
- Καλημέρα αδερφέ, που πηγαίνουμε;
- ...Θεσσαλονίκη. Τι ώρα είναι το πρώτο;
- Εννιά παρά πέντε.
- Δεν έχει νωρίτερα;
- Έχει από σταθμό Λαρίσης, στις εφτά και σαράντα.
Πέντε και μισή η ώρα ακόμα, ίσα που χάραζε ο ήλιος γκριζάροντας τον παλιό πέτρινο σταθμό ακόμα περισσότερο απ’ το πραγματικό του χρώμα.
Έτσι κι αλλιώς, θα έπρεπε να περιμένει.
- Κόψε από δω, δύο. Πόσο κάνουν;
-3200 και 3200, σύνολο 6400. Δε σε βλέπω και πολύ καλά αδερφέ. Πάρε κάνα καφέ από το κυλικείο.
- Καλά καλά, ευχαριστώ.
Μια θυρίδα το κυλικείο και μέσα κανείς. Μέχρι να βρει το κουράγιο να φωνάξει άκουσε κοφτά:
-Νες ή φραπέ;
-Νες, γλυκό.
Η γυναικούλα, ο Θεός να την κάνει, κίνησε αργά στο βάθος του μακρόστενου κυλικείου προς τα καφεδοκούτια. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιο ήταν χειρότερη παλιατσαρία, η γριά ή το κυλικείο. Τουλάχιστον ο καφές ήταν Νές, όχι σαν εκείνα τα υποκατάστατα που του τσίτωναν τα νεύρα ακόμα περισσότερο.
-240. Τίποτα άλλο θέλεις; Έχω κουλούρια Θεσσαλονίκης φρέσκα.
-Όχι, ευχαριστώ.
Ένα χρόνο είχε να καθίσει στα ξύλινα παγκάκια της αίθουσας αναμονής. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. Με το ίδιο τραίνο έφευγε και τότε για τη Σαλονίκη και ίδια χρόνο περίμενε για να ξεκινήσει. Ίδια ακόμα και η απόφαση να μην ανεβεί στον σταθμό Λαρίσης. Ανά δεκάλεπτο έβλεπε κάποιον να περνά μπροστά του όπως και τότε. Ασφαλής στη ζέστη του καφέ τον ρούφαγε αργά και παρατηρούσε. Είναι παράξενος ο κόσμος νωρίς το πρωί χαράματα - μάλλον και αυτός παράξενος θα έδειχνε στους άλλους. Άλλοι απότομα ξύπνιοι από το ξυπνητήρι που τους θύμιζε το ταξίδι στο χωριό, άλλο άγρυπνοι από την πρέζα που την ψάχνανε από το βράδυ μαζί με κανένα ευρώ, άλλοι απλώς ξέμπαρκοι, ερείπια που είχαν έρθει να δούνε και σήμερα τα τραίνα να αναχωρούν για την επάνω Ελλάδα. Έτσι κι αλλιώς να φύγουν θέλανε όλοι.
-Έχεις φωτιά φιλαράκο;
Τον έβγαλε από τη νοσταλγία και τον λήθαργο ο διπλανός του.
-Τώρα! Ναι!
αντέδρασε απότομα, σαν να τον μαλώσανε.
Ανάψανε τσιγάρο.
-Που πας;
-Σαλονίκη.
Α, έχεις δρόμο μπροστά σου εσύ. Εγώ θα κατεβώ Λιανοκλάδι, πάω να κανονίσω κάτι κληρονομικά. Ευκαιρία τώρα που είναι της Παναγίας και θα' χει μαζευτεί το σόι.
-...
-Τι ώρα πήγε;
Έξι και είκοσι.
-Δε μιλάς πολύ ε;
-...Ε, είναι νωρίς ακόμα, είπε ντροπιασμένος.
Δε φαινότανε κακός τύπος. Στην ηλικία του, τριανταφεύγα δηλαδή, μάλλον εργάτης ή τεχνικός, ποιος ξέρει... Δεν είναι ότι δεν ήθελε να του μιλήσει. Ήθελε, αλλά πάντα είχε το ίδιο πρόβλημα με τους ξένους ανθρώπους. Δεν έβρισκε κάτι νέο να τους πει, γιατί ήταν όλα νέα γι’ αυτούς. Και τα παλιά του, θέλανε άραγε να τα ακούσουνε; Σίγουρα θα τον περνούσανε για κανέναν από εκείνους τους μυθομανείς που λένε ιστορίες, έτσι για να κάνουνε εντύπωση ή επειδή έχουν κάποια έμμονη ιδέα.
Ο διπλανός του του έριξε ένα επιτιμητικό βλέμμα και έκατσε παραπέρα. Καλύτερα έτσι. Στην ησυχία του.
Χάραξε για τα καλά. Ξημέρωσε η 13η Αυγούστου. Νιώθει αποκαμωμένος, σαν πέρσι, σαν πρόπερσι, σαν αντιπρόπερσι. Σαν έντεκα χρόνια πριν που γύρισε από την Κρήτη με την Εύη. Δεύτερες διακοπές τους κι ακόμα ερωτευμένοι σαν τρελοί. Όταν μπήκανε στο σταθμό για να κόψουν εισιτήρια, δεν το ξέρανε ότι το τραίνο έφευγε δυόμιση ώρες μετά. Ατυχία, είπανε, και πήρανε καφέ από τη γυναικούλα, νες γλυκό.
Αυτή κοιμήθηκε στην αγκαλιά του κι αυτός έμεινε να κοιτάει τους επιβάτες που μαζευόντουσαν, τους περαστικούς και τα πρεζόνια. Μίλησε με κάνα δυο, αλλά δεν έλεγε και πολλά, για να μην την ξυπνήσουν οι φωνές του. Ήθελε να κοιμηθεί, αλλά δεν ένιωθε το περιβάλλον ασφαλές γι’ αυτήν. Μην έχουμε και τίποτα μπερδέματα τώρα που φτάσαμε στο γυρισμό.
Τελικά δεν κοιμήθηκε αλλά το κεφάλι του γύριζε από την αυπνία. Στο καράβι δεν κοιμήθηκε, δεν βγάλανε εισιτήριο σε καμπίνα κι αυτός είχε τη φαεινή ιδέα να περάσουν την τελευταία νύχτα των διακοπών στο κατάστρωμα πίνοντας μπύρες. Αυτή μία, αυτός οχτώ. Μέχρι να της πει ξανά για τον έρωτά του, να της διηγηθεί ξανά τις διακοπές τους και να κοιτάξει ευτυχισμένος τα αστέρια και τα κύματα, έφτασαν.
Και τώρα είναι στο σταθμό του Πειραιά, κουρασμένος, ξενυχτισμένος και εκνευρισμένος μαζί της που κοιμόταν στο καράβι, που δεν του έκανε παρέα στις βραδυνές του εξομολογήσεις και τώρα κοιμόταν αμέριμνη στην αγκαλιά του λες και είναι το πιο μαλακό στρώμα.
- Σήκω Εύη, το τραίνο φτάνει σε λιγάκι.
Η αμαξοστοιχία ξεκινούσε λίγο παραπίσω και έπαιρνε τους πρώτους επιβάτες από τον σταθμό του Πειραιά. Σηκώθηκαν και οι δυο, αγουροξυπνημένη αυτή, άυπνος αυτός, σήκωσαν τις τσάντες τους και βγήκαν έξω, στην αποβάθρα.
Ηλίθιο ατύχημα. Που να το πεις και ποιος να σε πιστέψει. Κακή συνεννόηση, την ώρα που μπαίνει το τραίνο στον σταθμό, γυρνάει αυτός απότομα να πάρει τα γυαλιά του που ξέχασε στο παγκάκι, γλαρωμένη ακόμα από τον ύπνο της η Εύη, τη σκουντάει κατά λάθος και πριν προλάβει να γυρίσει άκουσε τις κραυγές των διπλανών του.
Γιατί ρε συ Εύη;
Γιατί γυρνάω μόνος μου στη Σαλονίκη κάθε Αύγουστο στις δεκατρείς του μήνα;
- Καλημέρα αδερφέ, που πηγαίνουμε;
- ...Θεσσαλονίκη. Τι ώρα είναι το πρώτο;
- Εννιά παρά πέντε.
- Δεν έχει νωρίτερα;
- Έχει από σταθμό Λαρίσης, στις εφτά και σαράντα.
Πέντε και μισή η ώρα ακόμα, ίσα που χάραζε ο ήλιος γκριζάροντας τον παλιό πέτρινο σταθμό ακόμα περισσότερο απ’ το πραγματικό του χρώμα.
Έτσι κι αλλιώς, θα έπρεπε να περιμένει.
- Κόψε από δω, δύο. Πόσο κάνουν;
-3200 και 3200, σύνολο 6400. Δε σε βλέπω και πολύ καλά αδερφέ. Πάρε κάνα καφέ από το κυλικείο.
- Καλά καλά, ευχαριστώ.
Μια θυρίδα το κυλικείο και μέσα κανείς. Μέχρι να βρει το κουράγιο να φωνάξει άκουσε κοφτά:
-Νες ή φραπέ;
-Νες, γλυκό.
Η γυναικούλα, ο Θεός να την κάνει, κίνησε αργά στο βάθος του μακρόστενου κυλικείου προς τα καφεδοκούτια. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιο ήταν χειρότερη παλιατσαρία, η γριά ή το κυλικείο. Τουλάχιστον ο καφές ήταν Νές, όχι σαν εκείνα τα υποκατάστατα που του τσίτωναν τα νεύρα ακόμα περισσότερο.
-240. Τίποτα άλλο θέλεις; Έχω κουλούρια Θεσσαλονίκης φρέσκα.
-Όχι, ευχαριστώ.
Ένα χρόνο είχε να καθίσει στα ξύλινα παγκάκια της αίθουσας αναμονής. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. Με το ίδιο τραίνο έφευγε και τότε για τη Σαλονίκη και ίδια χρόνο περίμενε για να ξεκινήσει. Ίδια ακόμα και η απόφαση να μην ανεβεί στον σταθμό Λαρίσης. Ανά δεκάλεπτο έβλεπε κάποιον να περνά μπροστά του όπως και τότε. Ασφαλής στη ζέστη του καφέ τον ρούφαγε αργά και παρατηρούσε. Είναι παράξενος ο κόσμος νωρίς το πρωί χαράματα - μάλλον και αυτός παράξενος θα έδειχνε στους άλλους. Άλλοι απότομα ξύπνιοι από το ξυπνητήρι που τους θύμιζε το ταξίδι στο χωριό, άλλο άγρυπνοι από την πρέζα που την ψάχνανε από το βράδυ μαζί με κανένα ευρώ, άλλοι απλώς ξέμπαρκοι, ερείπια που είχαν έρθει να δούνε και σήμερα τα τραίνα να αναχωρούν για την επάνω Ελλάδα. Έτσι κι αλλιώς να φύγουν θέλανε όλοι.
-Έχεις φωτιά φιλαράκο;
Τον έβγαλε από τη νοσταλγία και τον λήθαργο ο διπλανός του.
-Τώρα! Ναι!
αντέδρασε απότομα, σαν να τον μαλώσανε.
Ανάψανε τσιγάρο.
-Που πας;
-Σαλονίκη.
Α, έχεις δρόμο μπροστά σου εσύ. Εγώ θα κατεβώ Λιανοκλάδι, πάω να κανονίσω κάτι κληρονομικά. Ευκαιρία τώρα που είναι της Παναγίας και θα' χει μαζευτεί το σόι.
-...
-Τι ώρα πήγε;
Έξι και είκοσι.
-Δε μιλάς πολύ ε;
-...Ε, είναι νωρίς ακόμα, είπε ντροπιασμένος.
Δε φαινότανε κακός τύπος. Στην ηλικία του, τριανταφεύγα δηλαδή, μάλλον εργάτης ή τεχνικός, ποιος ξέρει... Δεν είναι ότι δεν ήθελε να του μιλήσει. Ήθελε, αλλά πάντα είχε το ίδιο πρόβλημα με τους ξένους ανθρώπους. Δεν έβρισκε κάτι νέο να τους πει, γιατί ήταν όλα νέα γι’ αυτούς. Και τα παλιά του, θέλανε άραγε να τα ακούσουνε; Σίγουρα θα τον περνούσανε για κανέναν από εκείνους τους μυθομανείς που λένε ιστορίες, έτσι για να κάνουνε εντύπωση ή επειδή έχουν κάποια έμμονη ιδέα.
Ο διπλανός του του έριξε ένα επιτιμητικό βλέμμα και έκατσε παραπέρα. Καλύτερα έτσι. Στην ησυχία του.
Χάραξε για τα καλά. Ξημέρωσε η 13η Αυγούστου. Νιώθει αποκαμωμένος, σαν πέρσι, σαν πρόπερσι, σαν αντιπρόπερσι. Σαν έντεκα χρόνια πριν που γύρισε από την Κρήτη με την Εύη. Δεύτερες διακοπές τους κι ακόμα ερωτευμένοι σαν τρελοί. Όταν μπήκανε στο σταθμό για να κόψουν εισιτήρια, δεν το ξέρανε ότι το τραίνο έφευγε δυόμιση ώρες μετά. Ατυχία, είπανε, και πήρανε καφέ από τη γυναικούλα, νες γλυκό.
Αυτή κοιμήθηκε στην αγκαλιά του κι αυτός έμεινε να κοιτάει τους επιβάτες που μαζευόντουσαν, τους περαστικούς και τα πρεζόνια. Μίλησε με κάνα δυο, αλλά δεν έλεγε και πολλά, για να μην την ξυπνήσουν οι φωνές του. Ήθελε να κοιμηθεί, αλλά δεν ένιωθε το περιβάλλον ασφαλές γι’ αυτήν. Μην έχουμε και τίποτα μπερδέματα τώρα που φτάσαμε στο γυρισμό.
Τελικά δεν κοιμήθηκε αλλά το κεφάλι του γύριζε από την αυπνία. Στο καράβι δεν κοιμήθηκε, δεν βγάλανε εισιτήριο σε καμπίνα κι αυτός είχε τη φαεινή ιδέα να περάσουν την τελευταία νύχτα των διακοπών στο κατάστρωμα πίνοντας μπύρες. Αυτή μία, αυτός οχτώ. Μέχρι να της πει ξανά για τον έρωτά του, να της διηγηθεί ξανά τις διακοπές τους και να κοιτάξει ευτυχισμένος τα αστέρια και τα κύματα, έφτασαν.
Και τώρα είναι στο σταθμό του Πειραιά, κουρασμένος, ξενυχτισμένος και εκνευρισμένος μαζί της που κοιμόταν στο καράβι, που δεν του έκανε παρέα στις βραδυνές του εξομολογήσεις και τώρα κοιμόταν αμέριμνη στην αγκαλιά του λες και είναι το πιο μαλακό στρώμα.
- Σήκω Εύη, το τραίνο φτάνει σε λιγάκι.
Η αμαξοστοιχία ξεκινούσε λίγο παραπίσω και έπαιρνε τους πρώτους επιβάτες από τον σταθμό του Πειραιά. Σηκώθηκαν και οι δυο, αγουροξυπνημένη αυτή, άυπνος αυτός, σήκωσαν τις τσάντες τους και βγήκαν έξω, στην αποβάθρα.
Ηλίθιο ατύχημα. Που να το πεις και ποιος να σε πιστέψει. Κακή συνεννόηση, την ώρα που μπαίνει το τραίνο στον σταθμό, γυρνάει αυτός απότομα να πάρει τα γυαλιά του που ξέχασε στο παγκάκι, γλαρωμένη ακόμα από τον ύπνο της η Εύη, τη σκουντάει κατά λάθος και πριν προλάβει να γυρίσει άκουσε τις κραυγές των διπλανών του.
Γιατί ρε συ Εύη;
Γιατί γυρνάω μόνος μου στη Σαλονίκη κάθε Αύγουστο στις δεκατρείς του μήνα;
Παρασκευή 4 Απριλίου 2008
Τέχνες και Ασφαλιστικό
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των οδοκαθαριστών μπορεί να μην έλυσαν το ασφαλιστικό, συνέβαλαν όμως στην προαγωγή των τεχνών και δη, αυτής της πρωτοποριακής γλυπτικής τεχνικής.
Τελικά η ΝΔ, με τον τρόπο της συμβάλλει στον πολιτισμό...
φωτό:
http://the-artists.org/artist/Tim_Noble__Sue_Webster.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Tim_Noble_and_Sue_Webster
Πέμπτη 3 Απριλίου 2008
Υποκειμενικές κρίσεις
κάπου το άκουσα σήμερα:
"ξέρεις, είναι όλα αυτά που τελικά αποτελούν το αλατοπίπερο της ζωής μας"
η πιο χαζή έκφραση που έχω ακούσει ποτέ,
αν σκεφτείς ότι το φαγητό μου είναι πάντα πνιγμένο στο αλάτι και το πιπέρι,
τόσο, που θα νόμιζε κανείς ότι ζω μονίμως σε κανένα αχαλίνωτο πάρτυ.
"ξέρεις, είναι όλα αυτά που τελικά αποτελούν το αλατοπίπερο της ζωής μας"
η πιο χαζή έκφραση που έχω ακούσει ποτέ,
αν σκεφτείς ότι το φαγητό μου είναι πάντα πνιγμένο στο αλάτι και το πιπέρι,
τόσο, που θα νόμιζε κανείς ότι ζω μονίμως σε κανένα αχαλίνωτο πάρτυ.
Μιλάω με στοιχεία:
Αν ο μέσος blogger είναι μεταξύ 25-35, υψηλού μορφωτικού επιπέδου, με πολιτικοκοινωνικές ευαιασθησίες και έφεση στις τέχνες, τον πολιτισμό και τα sports...
...πρέπει να παραδεχτούμε ότι εδώ μέσα κυκλοφορούν οι καλύτεροι γαμπροί...!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Ας σταματήσουν πια να αναρωτιούνται οι γυναίκες "που πήγαν όλοι οι άντρες".
Δείτε και μόνοι σας:
http://ereuna.wordpress.com
...πρέπει να παραδεχτούμε ότι εδώ μέσα κυκλοφορούν οι καλύτεροι γαμπροί...!
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Ας σταματήσουν πια να αναρωτιούνται οι γυναίκες "που πήγαν όλοι οι άντρες".
Δείτε και μόνοι σας:
http://ereuna.wordpress.com
Τρίτη 1 Απριλίου 2008
Bitter sweet
Περιμένω να γυρίσει ο εαυτός μου. Κάτσε να σου πω τι έγινε.
Δεν περιμένω πολλά από αυτόν, τουλάχιστο όπως φερόταν λίγο πριν φύγει, σιγούρα όμως παλιότερα περνούσα καλύτερα μαζί του απ' ότι σήμερα, και αυτός με μένα επίσης.
Σημαντικό να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Έχεις πάντα μια σίγουρη παρέα για το μεσημεριανό φαγητό, μια ζεστή αγκαλιά αν τη χρειαστείς (και αν έχεις μακριά χέρια) και οπωσδήποτε μοιράζεστε τις δουλειές του σπιτιού όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο. Άσε που πληρώνει και το μισό νοίκι και τους λογαριασμούς.
Σου λέω, μου λείπει ο εαυτός μου, πέρυσι γυρνούσαμε από την αγορά μαζί και ξεχάστηκε σε κάτι βιτρίνες. Κατάλαβα ότι ήταν πρόφαση βέβαια, για να φύγω μπροστά και να την κοπανήσει, γιατί ο εαυτός μου ποτέ δε θα κοιτούσε βιτρίνες με σέξυ εσώρουχα (δεν του πηγαίνουνε καθόλου). Ήθελε για εδώ και καιρό να την κάνει, να την κοπανήσει για διακοπές. Κάτι είχα καταλάβει και σχεδίαζα να του τη φέρω πριν απ' αυτόν, αλλά με πρόλαβε το κωλόπαιδο, και όχι τίποτα άλλο μου πήρε φεύγοντας και το σλίπινγκ μπαγκ και χρειάστηκε να αγοράσω άλλο για το καλοκαίρι. Δεν το'χα προσέξει ότι σταδιακά εξαφανίζονταν από το σπίτι μικροπράγματα που δεν είχα προσέξει την απουσία τους- το χαντσ φρι του κινητού, η αλυσίδα του ποδηλάτου μου, τα γυαλιά του κολυμβητηρίου, το λεξικό νομικής ορολογίας στα αγγλικά, όλα αυτά τα χρήσιμα πράγματα εν πάσει περιπτώσει.
Τα βράδια που καθόμασταν σπίτι και τα κουτσοπίναμε - οι φίλοι μου ανησυχούσαν γιατί νόμιζαν ότι αράζω μελαγχολικά σπίτι, εδώ αποκαλύπτεται η αλήθεια - τον είχα κόψει που όλο είχε το μυαλό του αλλού. Θυμάμαι να τον ρωτάω "΄τι σε απασχολεί" και κάτι πρέπει να ξεκίνησε να λέει, αλλά εκείνη την ώρα ήρθε ο πιτσαδόρος και αποσυντονίστηκα. Ήταν νωρίς ακόμη τότε και δεν τον είχα πάρει και πολύ στα σοβαρά. Από τη γενικότερη λαιμαργία μου όταν τρώγαμε δεν είχα προσέξει καν ότι είχε καταντήσει ανορεκτικός. Μία και μία δώρο παραγγέλναμε τις πίτσες και παντα μου έκανε δώρο τη δικιά του. "Αφού είναι δώρο", έλεγε,"στη χαρίζω"- και γω ο αφελής εν αγνοία μου δωροδοκούμουν για να μην προσέξω τα ταξίδια του και τον βάλω να λογοδοτήσει γι' αυτά.
Γιατί δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιά οι συσχετισμοί ήταν αρκετά διαφορετικοί. Εγώ ήμουν ο συγκροτημένος και ο λογικός της παρέας μας και αυτός ημίτρελος, παρορμητικός, στον κόσμο του και τότε, αλλά όχι σαν σήμερα, απών. Τώρα έμοιαζε να είναι περιορισμένος, εγκλωβισμένος στην αναγκαστική μας συγκατοίκηση και αγριεμένος έμοιαζε να γυρίζει στο κλουβί του ψάχνοντας έξοδο που να χωράει μόνο αυτός.
Δεν τον κατηγόρησα που έφυγε. Καθένας έχει τα δικά του, και γω είχα τα δικά μου, αλλά είχα αρχίσει να παίρνω και από τα δικά του και μερικά του γείτονα επίσης, για να προλάβω τις ανάγκες μου. Πόσο να αντέξει κανείς; Δεν αντιλήφθηκα έγκαιρα ότι είχα αρχίσει να τον καπελώνω και να υποτιμώ την τρομερή του ικανότητα να στίβει το καλύτερο μέσα από το χειρότερο χάρη στη μοναδική του αντίληψη των πραγμάτων, οδηγώντας τον, μέσα από την υπερτίμηση των δικών μου ασχολιών και προβλημάτων, σε μια διαρκή στεναχώρια και έννοια για μένα. Δεν μπορούσε όμως να υπάρξει παρά μόνο μέσω εμού, όπως με ήξερε παλιά, και για να μην απωλέσει τον απαραίτητο μου δικό του εαυτό εξαιτίας της κατάργησης στην οποία εγώ τον οδηγούσα, έφυγε.
Θα γυρίσει, έτσι κι αλλιώς. Αφού εδώ είναι το σπίτι του.
:)))
Υ.Γ. το κειμενάκι αφιερώνεται, σαν καμπανάκι κινδύνου και σαν παρηγοριά, σε όλους τους φίλους που περνούν τις συμπληγάδες τους. Δεν πάει μακριά ο εαυτός μας, δεν κάνει χωρίς εμάς.
Δεν περιμένω πολλά από αυτόν, τουλάχιστο όπως φερόταν λίγο πριν φύγει, σιγούρα όμως παλιότερα περνούσα καλύτερα μαζί του απ' ότι σήμερα, και αυτός με μένα επίσης.
Σημαντικό να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Έχεις πάντα μια σίγουρη παρέα για το μεσημεριανό φαγητό, μια ζεστή αγκαλιά αν τη χρειαστείς (και αν έχεις μακριά χέρια) και οπωσδήποτε μοιράζεστε τις δουλειές του σπιτιού όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο. Άσε που πληρώνει και το μισό νοίκι και τους λογαριασμούς.
Σου λέω, μου λείπει ο εαυτός μου, πέρυσι γυρνούσαμε από την αγορά μαζί και ξεχάστηκε σε κάτι βιτρίνες. Κατάλαβα ότι ήταν πρόφαση βέβαια, για να φύγω μπροστά και να την κοπανήσει, γιατί ο εαυτός μου ποτέ δε θα κοιτούσε βιτρίνες με σέξυ εσώρουχα (δεν του πηγαίνουνε καθόλου). Ήθελε για εδώ και καιρό να την κάνει, να την κοπανήσει για διακοπές. Κάτι είχα καταλάβει και σχεδίαζα να του τη φέρω πριν απ' αυτόν, αλλά με πρόλαβε το κωλόπαιδο, και όχι τίποτα άλλο μου πήρε φεύγοντας και το σλίπινγκ μπαγκ και χρειάστηκε να αγοράσω άλλο για το καλοκαίρι. Δεν το'χα προσέξει ότι σταδιακά εξαφανίζονταν από το σπίτι μικροπράγματα που δεν είχα προσέξει την απουσία τους- το χαντσ φρι του κινητού, η αλυσίδα του ποδηλάτου μου, τα γυαλιά του κολυμβητηρίου, το λεξικό νομικής ορολογίας στα αγγλικά, όλα αυτά τα χρήσιμα πράγματα εν πάσει περιπτώσει.
Τα βράδια που καθόμασταν σπίτι και τα κουτσοπίναμε - οι φίλοι μου ανησυχούσαν γιατί νόμιζαν ότι αράζω μελαγχολικά σπίτι, εδώ αποκαλύπτεται η αλήθεια - τον είχα κόψει που όλο είχε το μυαλό του αλλού. Θυμάμαι να τον ρωτάω "΄τι σε απασχολεί" και κάτι πρέπει να ξεκίνησε να λέει, αλλά εκείνη την ώρα ήρθε ο πιτσαδόρος και αποσυντονίστηκα. Ήταν νωρίς ακόμη τότε και δεν τον είχα πάρει και πολύ στα σοβαρά. Από τη γενικότερη λαιμαργία μου όταν τρώγαμε δεν είχα προσέξει καν ότι είχε καταντήσει ανορεκτικός. Μία και μία δώρο παραγγέλναμε τις πίτσες και παντα μου έκανε δώρο τη δικιά του. "Αφού είναι δώρο", έλεγε,"στη χαρίζω"- και γω ο αφελής εν αγνοία μου δωροδοκούμουν για να μην προσέξω τα ταξίδια του και τον βάλω να λογοδοτήσει γι' αυτά.
Γιατί δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιά οι συσχετισμοί ήταν αρκετά διαφορετικοί. Εγώ ήμουν ο συγκροτημένος και ο λογικός της παρέας μας και αυτός ημίτρελος, παρορμητικός, στον κόσμο του και τότε, αλλά όχι σαν σήμερα, απών. Τώρα έμοιαζε να είναι περιορισμένος, εγκλωβισμένος στην αναγκαστική μας συγκατοίκηση και αγριεμένος έμοιαζε να γυρίζει στο κλουβί του ψάχνοντας έξοδο που να χωράει μόνο αυτός.
Δεν τον κατηγόρησα που έφυγε. Καθένας έχει τα δικά του, και γω είχα τα δικά μου, αλλά είχα αρχίσει να παίρνω και από τα δικά του και μερικά του γείτονα επίσης, για να προλάβω τις ανάγκες μου. Πόσο να αντέξει κανείς; Δεν αντιλήφθηκα έγκαιρα ότι είχα αρχίσει να τον καπελώνω και να υποτιμώ την τρομερή του ικανότητα να στίβει το καλύτερο μέσα από το χειρότερο χάρη στη μοναδική του αντίληψη των πραγμάτων, οδηγώντας τον, μέσα από την υπερτίμηση των δικών μου ασχολιών και προβλημάτων, σε μια διαρκή στεναχώρια και έννοια για μένα. Δεν μπορούσε όμως να υπάρξει παρά μόνο μέσω εμού, όπως με ήξερε παλιά, και για να μην απωλέσει τον απαραίτητο μου δικό του εαυτό εξαιτίας της κατάργησης στην οποία εγώ τον οδηγούσα, έφυγε.
Θα γυρίσει, έτσι κι αλλιώς. Αφού εδώ είναι το σπίτι του.
:)))
Υ.Γ. το κειμενάκι αφιερώνεται, σαν καμπανάκι κινδύνου και σαν παρηγοριά, σε όλους τους φίλους που περνούν τις συμπληγάδες τους. Δεν πάει μακριά ο εαυτός μας, δεν κάνει χωρίς εμάς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
