Προπέρσινη ταινία, την είδα λίγο καθυστερημένα απ' ότι φαίνεται, αλλά αξίζει τον κόπο μια αναφορά.
La Sconosciuta, "Η άγνωστη" ελληνικά, 2006, ψυχολογικό θρίλερ, μυστηρίου, του Τορνατόρε (Σινεμά ο Παράδεισος, Μαλένα κλπ).
Δύο ώρες καταιγιστικής ροής, που κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον όχι γιατί όλοι ξάφνου σκοτώνονται με απίθανους τρόπους, ούτε γιατί τα οπτικά εφέ κατάφεραν επιτέλους να μας εντυπωσιάσουν μετά από τις συνεχείς τους επαναλήψεις.
Όλη η ταινία βασισμένη σε εξαιρετικά στιβαρό σενάριο(δύσκολα βρίσκεις τρύπα, όχι σαν τα αμερικάνικα που είναι σαν γραβιέρες και απευθύνονται σε μπούφους που βλέπουν μόνο το τρισδιάστατο μαμούνι που τους τρώει όλους), εύστοχες εναλλαγές σε παρόν - παρελθόν που δίνουν σταγόνα σταγόνα τα στοιχεία για τον προβληματισμό (που όλο νομίζεις ότι κάτι κατάλαβες αλλά όλο κάτι δε σου κολλάει - ακόμη), σκηνοθεσία γρήγορη, άλλοτε "στρωμένη", άλλοτε πιο ριζοσπαστική (θα μου πεις θρίλερ είναι, επιτρέπονται αυτά), και για το τέλος, ένα κερασάκι στην τούρτα, που αλλάζει λίγο τα πράγματα (όχι ανατροπή, αλλά ένα "έεεεεελα ρε συυυυ, το λες").
Τα υπόλοιπα είναι έργο των κριτικών, εγώ τη γνώμη μου λέω.
http://www.imdb.com/title/tt0494271/ (για λεπτομέρειες)
Μην τη χάσετε, αγοράστε το ντιβιντί, νοικιάστε το καμιά εικοσαριά φορές και απαιτήστε να ξαναβγεί στις αίθουσες (α ρε Τζιουζέπε, στείλε κάνα ευρώ αδερφέ, σε αποθέωσα)
Υ.Γ. τρομερή η μουσική της, στέκεται και μόνη της, χωρίς την ταινία (τουλάχιστον αν είσαι λίγο σκοταδόψυχος και δε φοβάσαι τη σκιά σου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου