Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Η διαπερατή οθόνη του υπολογιστή της.

Ξημέρωσε. Ο ήλιος χτυπά ενοχλητικά προς τη μεριά του κρεβατιού της. Η ώρα έχει περάσει από 10:00 αλλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Μηχανικές κινήσεις. Σηκώθηκε αργά, στο πέρασμά της προς την τουαλέτα άνοιξε τον υπολογιστή, έκανε καφέ. Λάμπει η μέρα, άδεια και νωθρή από το πρωί. Η χθεσινή εφημερίδα δεν έχει ενδιαφέροντα νέα γι' αυτήν - μένει να διαβάζει αφηρημένα τα άρθρα που αποκάλυπταν νέα σκάνδαλα και τα άλλα που ανέλυαν τα παλιότερα, διαφωτίζοντας ή αποπροσανατολίζοντας την. "Κανείς δεν ξέρει, ούτε και γω". Πλησίασε τον υπολογιστή - ο καφές ανανεώθηκε. Ήταν η αγαπημένη στιγμή της μέρας. Το είχε ονομάει ανθρώπινο update. Χοροπηδώντας από μπλογκ σε μπλογκ, και όχι μόνο, χάζεψε πάλι τα όνειρα των διαδικτυακών της "φίλων", έγραψε τα δικά της, έριξε μια ματιά έξω απ' το μπαλκόνι και ήταν σα να είχε αποχωριστεί το σπίτι από το έδαφος και αρμένιζε. "Δεν είμαστε καλά", σκέφτηκε, "πρέπει να κοιμάμαι καλύτερα στο εξής". Ανοιγόκλεισε με δύναμη τα μάτια. Όλα ήταν εκεί. Και το μπαλκόνι, και η πόλη, και το pc... Συνέχισε το διάβασμα των "φίλων". Ψυχική ανάταση ένιωθε καμιά φορά όταν επιβεβαίωνε τις σκέψεις της με αυτές που διάβαζε, σε ένωση με κάποιες ελεύθερες φωνές που τις ένιωθε να ουρλιάζουν σιωπηλά μες το μυαλό της. Παρέα γίναμε, σκέφτηκε. Εκεί, πάνω στην κορύφωση αισθημάτων δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς που την κατέκλυζαν, ξαφνικά ταρακουνήθηκε. "Σεισμός", σκέφτηκε, αλλά αμέσως πρόσεξε ότι οι τοίχοι δεν κουνιόντουσαν. Το σπίτι βούλιαζε αργά μέσα στο έδαφος. Όροφος όροφος χανόταν μέσα στη γη. Ο πέμπτος όροφος που έμενε ήταν ήδη πρώτος. Έκλεισε τα μάτια περιμένοντας πανικόβλητη το τέλος. Ησυχία. Μισανοίγοντας το δεξί μάτι, διαπίστωσε ότι όλα, για μια ακόμα φορά ήταν στη θέση τους. "Στο γιατρό γρήγορα, δεν είμαι καλά..". Πριν προλάβει να σηκωθεί, ο υπολογιστής τρελάθηκε, άρχισε να ανοίγει ασταμάτητα καρτέλες, η οθόνη γέμισε λέξεις και σκέψεις, οι καρτέλες ξεχύνονται και απλώνονται στους τοίχους. Φωνάζει τρομαγμένη, αλλά βλέπει να βγαίνουν από το στόμα της λέξεις γραμμένες αντί για φωνή. Φως και νερό πλημμυρίζουν το δωμάτιο, όλα γίνονται διαπερατά, όλα γίνονται λαμπερά, μια ακατανίκητη έλξη την τραβάει στο φως της οθόνης του υπολογιστή, το χέρι της εισχωρεί μέσα της δάχτυλο δάχτυλο. Φωνάζει Alt Control Delete αλλά δε γίνεται τίποτε. Στριμώχνεται στην οθόνη και τελικά πέφτει μέσα. Και ήταν όλοι εκεί.

5 σχόλια:

kyrmanidis.blogspot.com είπε...

μου θυμιζει λιγο το βιντεο κλιπ απο "A-HA:take on me"

Μυαλά με Θέα είπε...

εμένα το βιντεοκλιπ που λες δε μου θυμίζει τίποτα

Madame Bovary είπε...

εμενα μου θυμίζει Σάββατο πρωί

patsiouri είπε...

Και??? Πως περάσανε???????/

Μυαλά με Θέα είπε...

patsiouri, με πιέζεις να γράψω και το μελαγχολικό κομμάτι της ιστορίας...

Καλύτερα διάλεξε εσύ ένα δικό σου τέλος, γιατί φοβάμαι ότι η κατάληξη δεν είναι αυτή που θα θέλαμε!