το βλέμμα της

δεν έχω αλήθειες να σου πω. νομίζω ότι κατά βάθος τις ξέρεις. και να μην τις ξέρεις, δεν αισθάνομαι ότι εμένα περιμένεις να τις ακούσεις. θα σου πω όμως κάτι που πρόσεξα σήμερα.

μια γυναίκα γύρω στα σαράντα που άκουγε συγκινημένα εκστατική ένα τραγούδι. σα να αιωρούνταν. την κατάλαβα, δεν μπορούσε να με ξεγελάσει, δε νομίζω να το ήθελε κιόλας. ήταν σχεδόν προφανές, σαν να το ομολόγησε εκείνη τη στιγμή και η ίδια στον εαυτό της τόσο ηχηρά που η σκέψη της την πρόδωσε: κάποιο λάθος έκανα εγώ με τη ζωή μου, εγώ για άλλα ήμουνα, τι κάνω εγώ εδώ, κάποτε ονειρεύτηκα ήλιο, διάφανο αέρα, δροσιά και ζέστη για μένα και για σένα, όχι άδεια προσώπα και σκοτεινά χαμόγελα, δεν ήμουν εγώ αυτή που χαμογελούσε κατά τις επιταγές τους, ούτε για τους λόγους τους, εγώ σε άλλα πίστευα και άλλα περίμενα, γιατί ήμουνα τόσο χρόνια συνεπής; συνέπεια απείθαρχη στην κοινωνική επιβολή είναι η αληθινή επιθυμία, ό,τι σκατά έχτιζα τόσο καιρό και για δες με που κλήθηκα να παίξω θέατρο από τα 25 μέχρι σήμερα, το αστείο είναι ότι ποτέ δεν πίστευα ότι έκανα για ηθοποιός, σε σκηνή πράγματι με φανταζόμουνα κάποτε, αλλά τότε τραγουδούσα, τότε, πριν με πιάσει πανικός, πριν κρεμάσω την κιθάρα μου στον τοίχο μαζί με τις άλλες αναμνήσεις. 15 χρόνια καριέρα κλείνω σε λίγο στο πάλκο και καταξίωση δεν ένιωσα, παράσταση χωρίς κοινό και χειροκρότημα από κασέτα - αν με καταλαβαίνεις

όσα πρόλαβα να νιώσω αληθινά ήταν δωρεάν, μετά άρχισα να πληρώνω, και όσα παραπάνω έδινα τόσο παραπάνω ένιωθα. τι πρέζα είναι πάλι αυτή; γιατί πληρώνω αυτό που είχα τσάμπα σε αφθονία; δεν είναι η δουλειά, ούτε τα λεφτά, αυτά τα συνήθισα να μου λείπουν πια, τα βρίζω ακόμα, κι ας τα έχω ανάγκη, δε φταίνε μόνο αυτά, αν και διεκδικούν μερίδιο ευθύνης - είναι που με αποβάλλουν οι ίδιες μου οι σκέψεις από την κοινωνία που ακόμα ανέχομαι, και δεν το αντέχω πια ό,τι ζητάω να κοστίζει τόσο, ή απλώς να κοστίζει

αυτά που λέμε λάθη όμως γίνονται για να επαληθεύουν τις αλήθειες μας και να τις στεριώνουν, ή καλό τουλάχιστον είναι να τα αντιμετωπίζουμε έτσι, γιαυτό και γω σήμερα πάλι θα αναιρέσω στο μυαλό μου τα λάθη μου και θα τα θυμηθώ ξανά από την αρχή και θα τα βάλω πάλι μπροστά μου, μέχρι να τα νικήσω και να τα υπερβώ - δεν είναι τυχαίο που εγκλωβιζόμαστε στα λάθη μας ξέρεις, αποτελούν το εισιτήριο μας στο σήμερα, μην τα υποτιμάς.

το πιο περιεκτικό βλέμμα που έχω δει ως σήμερα