Tarifa story

Γύρισα πριν από λίγο σπίτι.

Μπήκα σε ένα ταξί και ο οδηγός (δε λέω ταρίφας γιατί κατηγορώ και πρέπει να είμαι πολιτικώς ορθός, αφήνοντας σε σένα τον χαρακτηρισμό) με ρωτάει: Πού πάμε;
Και του λέω: Καλημέρα, στα Κάστρα.

Για τον μη Θεσσαλονικιό αναγνώστη, ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω κι ένας, τα Κάστρα είναι μια περιοχή της Θεσσαλονίκης που ανήκει ουσιαστικά στο Κέντρο, αλλά για να μην σας μπερδεύω, απέχει με τα πόδια 15 λεπτά ποδαράτο από αυτό. Συνεπώς είναι αναμφισβήτητα στο Κέντρο, με ταξί ένα πεντάλεπτο το πολύ. Για κάποιο λόγο παρόλα αυτά όταν ζητάς να σε ανεβάσουν στα Κάστρα νιώθεις σαν να τους ζητάς να κάνουν το Παρίσι - Ντακάρ και πίσω, και το βλέμμα τους, αν δεν είναι ευθέως επιθετικό, είναι μια μείξη παράκλησης, απαξίας και απελπισίας, τόσο που αν είσαι μια ευαίσθητη και τρυφερή ψυχή μπορεί και να κατεβείς (αφου πληρώσεις την ελάχιστη) ζητώντας ευγενικά συγνώμη for the inconvience.

Εγώ δεν είμαι ευγενικός με τον κάθε μαλάκα.

Γενικότερα πάντως είμαι εξωφρενικά ευγενικός.
Νωρίτερα, στο μπαρ που ήμουνα, η γκαρσόνα μου έφερε το ποτό και της είπα από κεκτημένη ταχύτητα συγνώμη. Λίγο μετά με κέρασε ένα σφηνάκι. Επειδή είμαι μεγάλη μπέκρα, ξαναζήτησα συγνώμη όταν περνούσε από μπροστά μου μπας και πιάσει πάλι το κόλπο, αλλά την είδα μετά να συζητάει χαμηλόφωνα το θέμα μου με τον μπαρμαν. Άρχισα να αναθεωρώ μερικές απόψεις μου. Αυτό όμως είναι άλλο ζήτημα, που θα πιάσουμε σε άλλο post.

Στο θέμα μας και πάλι.

Του λέω: Ναι, στα Κάστρα (η αγένειά μου τον έκανε σκουπίδι).
Και μου λέει: δε μου είπε τίποτα, στράβωσε έτοιμος να με ψεκάσει με το αναισθητικό σπρέυ (σιγά μην είχε δηλαδή, το πολύ πολύ να μου έριχνε κάνα μπερντάχι Εγνατία με Αγγελάκη), και γκάζωσε λες και του είπα να ακολουθήσει τη Ferrari μπροστά μας.

Σκέφτηκα να του πω ότι με τέτοια γκάζια θα έχανε σε πετρέλαιο ότι θα έβγαζε από τη διαδρομή.
Και του το είπα.

Αυτοί οι τύποι κάτι τέτοια περιμένουν. Από εκείνη τη στιγμή ήμουν ο πελάτης της βραδιάς γι' αυτόν. Έβαλε μια τρίτη στις χίλιες στροφές και με πήγε σπίτι σε ρυθμούς περιήγησης εξομολογούμενος τον πόνο του.

Εγώ ήμουν λίγο ζαλισμένος (μωρό μου ψέματα λέω, είναι μια φανταστική ιστορία και τίποτα άλλο πέρα από αυτό, σε διαβεβαιώ) και βιαζόμουνα να επιστρέψω για να γράψω όλα αυτά τα τρομερά που διαβάζεις τώρα. Παρά τη ζαλάδα μου και την ακατανίκητη επιθυμία να τον στείλω πρωινιάτικα στο πλυντήριο αυτοκινήτων κρατήθηκα.
Το τι άκουσα όμως δεν περιγράφεται. Δε θέλω να μακρηγορήσω διότι νυστάζω αφόρητα και η διαύγεια μου με έχει εγκαταλείψει εδώ και αρκετή ώρα, αλλά το ζουμί είναι ότι, κατά καποιον ανεξήγητο τρόπο, ΕΓΩ έφταιγα για την αναδουλειά, τα φτηνά ναύλα των ταξί, τα κέρατα της γυναίκας του και την αποτυχία των γόνων του στις Πανελλαδικές. Σκέφτηκα να του απαντήσω, αλλά θα έπρεπε να με πάει στα Κάστρα μέσω Κατερίνης οπότε κρατήθηκα και πάλι.

Και του είπα: "Ναι, ναι", "Τι να λέμε, έτσι που είναι τα πράγματα", "Τι τα θες, όλες πουτάνες είναι", "Δεν πειράζει, θα έχουν και του χρόνου ευκαιρία και θα τα καταφέρουν"

Με τα πολλά φτάσαμε.

ΚΑΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΝΟΜΙΖΕ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΣΟΥΡΩΜΕΝΟΣ, ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ 6 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ 3,40!!!

Το τι έγινε και τι ειπώθηκε δεν έχει σημασία.
Πάντως εγώ ανέβηκα στα Κάστρα με 3,40.
Ο ταρίφας ακόμα περιφέρει στην πόλη το θλιβερό του σαρκίο και τρώει κέρατο το βράδυ, ενώ οι γόνοι τρώνε τις εισπράξεις.