Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

Σκόρπιες σκέψεις

Παρασκευή μεσημέρι και εγώ εξακολουθώ να σας έχω βαρεθεί όλους κι αν είχα αρχίδια τώρα θα έφευγα και δε θα καθόμουν εδώ για να δικαιώνω το μπάσταρδο σύστημά σας και την ολιγοκρατία σας για την ώρα όμως έχω μπλέξει με την πάρτη σας αλλά έτσι ή αλλιώς είναι λίγες οι ώρες σας γιατί ρε καργιόληδες πίσω έχει η αχλάδα την ουρά από εκεί που δεν το περιμένετε από εκεί και θα το βρείτε αλλά τι σας νοιάζει τώρα για την ώρα κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου βαυκαλιζόμενοι στα ωραία σας διαμερίσματα και τις μονοκατοικίες και όπου στο διάλο μένετε εσείς οι νεόπλουτοι κραταιοί και βολεμένοι κόπανοι άμα το ήξερα από την αρχή που πήγαινα να μπλέξω σίγουρα θα σας είχα αποφύγει έλα όμως που αυτά και τα υπόλοιπα τα μαθαίνεις μόνο αν βάλεις το κεφάλι στα σκατά γιατί νωρίτερα ακόμα διατηρείς αυτό το ωραίο συναίσθημα που γεννάει η άγνοια και λέγεται αισιοδοξία μα λίγο μετά και μπόλικα χαστούκια έπειτα μετατρέπεται στο μοναδικό συναίσθημα – συμπεριφορά που αξίζει αυτή η κοινωνία: κυνισμός

Κυνισμός σε όλα, κυνισμός σε ότι μας είχε απομείνει και αυτό ακόμα νίκη σας είναι ρε μπάσταρδοι που η ανθρωπιά μιλάει σήμερα έτσι αλλά στο είπα και πριν πάλι πάνω σου θα γυρίσει και το φίδι που τρέφεις στον κόρφο σου αυτό είναι που θα γυρίσει και θα σε δαγκώσει να’ σαι σίγουρος και αυτά μπορεί αν τα γράφω τώρα σαν μανιακός και σαν άσκηση ταχύτητας στον υπολογιστή αλλά για δες το χέρι μου τώρα είναι πιο γρήγορο από τη σκέψη μου και η γραφή είναι πια μια αντανακλαστική κίνηση γιατί όταν ήταν να σκεφτώ το σκέφτηκα και τώρα που ρίζωσε μικρέ μου μπάσταρδε δεν έχεις πια επιλογή γιατί αυτή είναι μια και είναι πια δική μου: ή κάθομαι στην κοινωνία σου και σε δαγκώνω εκεί που δεν το περιμένεις ή αν είσαι τυχερός διαλέγω τις αρχές που πίστεψα τότε που άνοιγαν τα μυαλά μου και η καρδιά μου και την κοπανάω και αποστασιοποιούμαι και μετά με αναφέρεις με νοσταλγία και λες να ο ρομαντικός, αχ, αυτοί ξέρουνε να ζούνε, όχι σαν εμάς που βασανιζόμαστε, αλλά ποτέ δεν το πίστεψες αυτό γιατί γεννήθηκες με τα πόδια μέσα στο μπετόν του συμβιβασμού με τις πλαστικές του διεξόδους αλήθεια όμως τόσο όμορφα χρωματισμένες που και μένα με ξεγελούν τώρα τόσο χρόνια ανάθεμα που βρίσκω το κουράγιο να κοιτάξω πίσω από όλα αυτά όταν αυτά είναι μέσα σε βαθιά ομίχλη και μη νομίσεις ούτε λεπτό ότι χαίρομαι με την επιτυχία αυτή για να λυπάμαι είμαι που δεν τα καταφέρνω να σε απαρνηθώ και επιμένω να σε πολεμάω με τα μέσα μου και να σε κρίνω με όπλο το μοναδικό που πήρα από σένα: τον κυνισμό

Θα στα φώναζα και στην Αριστοτέλους αλλά δε θα σου κάνω τη χάρη να μου περάσεις κουδούνια όχι ρε καργιόλη θύτη των ψυχών δε σου αξίζει άλλο θέαμα κι αν στο έδινα θα στο πουλούσα στο θέατρο για κάνα πενηντάευρω το κεφάλι για να πεις στην ξανθιά που σε συνοδεύει ότι αυτό είναι ποιότητα και να ξεστραβωθεί λιγάκι που έχει όλη την ώρα το μυαλό της στον Χόντο τον Αέρα και την πούτσα αλλά δεν έκατσε ποτέ να τα βάλει κάτω στη ζωή της μόνο μέσα της τα έβαζε και τα ρουφούσε σε κάθε κρεβάτι και καλύτερα γιατί η γνώση και το μυαλό της ήταν τόση που ήξερε ότι ο ανταγωνισμός στην πουτανιά είναι σήμερα μεγαλύτερος από ποτέ και θέλει γερά σαγόνια για να ξεχωρίσει κανείς – καμιά σήμερα αλλά καθείς εφ’ ω ετάχθη και η ξανθιά ετάχθη εκεί και μην τολμήσεις να με πεις ρατσιστή ξανθιές είστε όλοι απλώς αυτές προλάβανε τον ορισμό της πουτάνας ας ήσασταν πιο γρήγοροι αν προτιμούσατε άλλο χαρακτηρισμό

Δημοσίευση μιας τρελής βραδιάς (26.3.2007)

2 σχόλια:

kyrmanidis.blogspot.com είπε...

αν ειναι δικο σου:10
αν οχι:10!

Ανώνυμος είπε...

1) Auto akrivos skeftomoun ki ego ekeini tin imera.

2) Re Kyrmanidi, gamithikes me ta sxolia re aderfaki mou.

Χ. Π.