Με ρώτησες πως πέρασα στο χωριό - επειδή δεν ήμουν στο χωριό και το ξέρεις, διάβασε αυτό

Όταν γυρίστηκαν οι 24 ώρες (η σειρά), για κάποιο λόγο είχαν απίστευτη δράση. Δεν έχω δει τη σειρά, αλλά για να είναι σειρά και να έγινε και επιτυχία, δε μπορεί, θα είχε και δράση.

Σκεφτόμουν τις δικές μου εικοσιτέσσερις ώρες σήμερα. Προφανώς δε θα μπορούσαν να γίνουν τηλεοπτικό σενάριο (καλύτερα δες καμιά 10αριά ντοκυμαντέρ για τις διατροφικές συνήθειας της φάλαινας-φυσητήρα στο ΣΚΑΙ, πιο ενδιαφέροντα θα είναι), το κακό όμως είναι ότι δεν κάνουν ούτε για σενάριο καθημερινής μέρας.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή:
Αν η μέρα ξεκινάει από τις 00:00, εγώ εκείνη την ώρα ήμουν έξω. Ωραία ήταν, παρέα, χα χα χα, μπου χου χου, πέρασε η βραδιά. Καλύτερα να μην αναφερθώ στο ότι το βράδυ ήταν το highlight της επόμενης μέρας, δηλαδή του σήμερα.

Γυρνάμε κατά τις 02:30 - παραλείπω περιττές αναφορές σε λοιπά πρόσωπα διότι η ραγδαία αύξηση της δημοτικότητας του blog μετά το σημερινό post θα δημιουργήσει ανεπανορθωτες έριδες και διαπληκτισμούς.

Ω καταραμένη επιλογή, ξυπνάω σε έναν πρωινό εφιάλτη στις 07:00, ίνα διδαχθώ από την μεγαλειότητά του, τον Δάσκαλο, όσοι έχουν δει τον Πόλεμο των Άστρων με πιάνουν. Εδώ είναι απαραίτητη μια παρένθεση για να συνεννοούμαστε.
( )
Τώρα που συνεννοηθήκαμε, να πω ότι είμαι υποψήφιος σε κάτι πολύ κακές εξετάσεις σε λίγο καιρό και ώρες ώρες σκέφτομαι ότι θα προτιμούσα να ήταν ιατρικές εξετάσεις (που σιχαίνομαι) ή εξετάσεις κινητικότητας σπέρματος (που δεν πρέπει να έχει πρόβλημα καθώς είναι τόσο ζωηρό που του βάζω λουρί όταν το βγάζω έξω. Αναγκαστικά λοιπόν, υποχρεούμαι δις την εβδομάδα να διακόπτω τον πρωινό λήθαργο για να τον συνεχίσω ως χουζούρεμα σε κατά τα άλλα συμπαθέστατο φροντιστή.

Η ώρα είναι ήδη 10:00 και έχω ξυπνήσει για τα καλά. Κανείς δε μένει ασυγκίνητος μπροστά στους ακατανόητους δαιδάλους της αναγκαστικής εκτέλεσης και των αναπλειστηριασμών. Απορώ πως έχανα αυτό το πανηγύρι τόσα χρόνια, πρέπει να έιχα απορροφηθεί σε πολύ ρηχά πράγματα τελικά.

10:00 - 15:00 γίνονται διάφορες εντελώς αδιάφορες διαδικαστικές πράξεις, οι οποίες αφήνουν εντελώς αδιάφορο τον αναγνώστη - ενδεικτικά πήγα να βγάλω κάτι φωτοτυπίες και η φωτοτυπού θεώρησε σκόποιμο να μου την πέσει γλιστρώντας στις φωτοτυπίες μου και μια του κώλου της (μάλλον περσινή γιατί δεν θύμιζε σε τίποτα το ταψί που έβλεπα μπρος μου), μου ζητήθηκε να διαφημίσω το φαγάδικο απ' οπου αγόρασα μια τυρόπιτα και τέλος για μια ακόμη φορά κέρδισα δώρο από τα New Day του Βαρδάρη - κάποια φορά πρέπει να ανεβώ να το πάρω, δεν είναι σωστό να είμαι τόσο ακατάδεχτος με εκείνες τις συμπαθητικές κοπέλες.

Και μετά;
Τι έγινε μετά;

Αυτή είναι η μαλακία. Μετά δεν έγινε τίποτα.
Κάτι θα έφταιξε - τόση επιτυχία και ζήτηση στο κέντρο, η σωρεία της δια υπνοπαιδείας γνώσης, το περπάτημα (ως πράξη αυτή καθ' αυτή) - φέρανε την ΚΟΠΩΣΗ. Ή ορθότερα, την ενεργητική τεμπελιά. Είμαι τρομερά ενεργητικός ως τεμπέλης, τόσο που γίνομαι σχεδόν αόρατος στο χώρο. Αδύνατο να με ξεχωρίσεις από τον καναπέ, ειδικά αν φοράω την κόκκινη πυτζάμα (προφανώς ο καναπές είναι κόκκινος. Για τους εντελώς ηλίθιους αναγνώστες η διευκρίνιση).

Δεν έχω να πω τίποτα άλλο για σήμερα. Όλη η παραπάνω ιστορία έγινε επειδή απλώς πιάστηκα στον καναπέ και ήρθα στον υπολογιστή όπου διαπίσωσα ότι κανείς δε μου είχε στείλει μήνυμα στο facebook και δεν είχα τι να κάνω με την αστείρευτη τάση μου για δημιουργία.

Αύριο πάλι.