Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Bye bye...

Αυτό το μαγαζάκι κλείνει οριστικά. ΤΑ ΜΕΓΑΛΟΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΕ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΜΕ ΜΗΝΥΣΕΙΣ. Φυσικά αστειεύομαι.

Απλώς είμαι μεγάλος κόμπλας και προτιμώ, να μείνω στο εξής σε πλήρη ανωνυμία (ίσως και ελευθερία).

Θα ξανανοίξει αύριο με άλλη επωνυμία αλλά χωρίς πελάτες.

Thanx for your attention.
xxx

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2008

Επ' ευκαιρία


Εν όψει της Τσικνοπέμπτης που καταφτάνει, οι οργανωμένες ομάδες των (όχι και τόσο λιλιπούτειων) καρναβαλιστών έκαναν την πρόβα τζενεράλε την χθεσινή Δευτέρα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Έγιναν οι τελευταίες διορθώσεις στα κοστούμια, καταναλώθηκε άφθονη ρετσίνα (αντίδραση στο κατεστημένο της μαυροδάφνης Πατρών) και τα χορευτικά τελειοποιήθηκαν με την αποβολή των ανεπαρκών χορευτών.

Η επιλογή του χώρου δεν ήταν τυχαία καθώς οι απορριφθέντες είχαν τη δυνατότητα να εκφράσουν με ηχηρό τρόπο την απογοήτευση για τα αποτελέσματα των κριτών κάνοντας σάλτο μορτάλε στη θάλασσα, ενώ άλλοι - κυρίως χορεύτριες - προτίμησαν να εκφράσουν την απαξία τους στην κριτική επιτροπή πετώντας τα τακούνια τους πάνω στα μέλη της, κίνηση όμως που αποδείχθηκε μπουμέρανγκ γι' αυτές διότι όλοι κατάλαβαν ότι το τακούνι ήταν ψηλότερο από τις ίδιες και ότι οι πατούσες τους είχαν μυκητίαση.

Πάντως, όλες οι ομάδες, με τον τρόπο της η κάθε μια, ήταν εντυπωσιακές.
Απ'όλα είχε ο μπαχτσές... (αναλυτικότερα άλλη στιγμή, δεν υπάρχει χρόνος)

Κατά τα άλλα η διαδικασίες κύλησαν χωρίς έκτροπα, και παρά τις μικρές απογοητεύσεις το κλίμα ήτανε χαρούμενο και ελπιδοφόρο, χωρίς όμως να καταλαβαίνει κανείς γιατί. Έχει μια περίεργη ιδιότητα το καρναβάλι να ενώνει τους συμμετέχοντες. Ίσως θα έπρεπε απλώς να βρισκόμαστε πιο συχνά μεταξύ μας και για περισσότερο χρόνο οι καρναβαλιστές. Μετά από μια δυο μέρες χορού όλοι κουράζονται και αρχίζουν να γκρινιάζουν, πονέσανε τα πόδια μου, δεν έχει που να κάτσεις εδώ πέρα, πολλοί μαζευτήκαμε και ο χώρος δεν μας έπαιρνε τελικά, έπρεπε να νοικιάσουμε μεγαλύτερη αίθουσα και άλλα τέτοια. Και όχι τίποτα άλλο, άντε να σηκώσεις το γηραιότερο από την καρέκλα που βρήκε. Είναι και πρακτικά ανέφικτο βέβαια γιατί πολλοί εκ των μεγαλυτέρων σφηνώνουνε στις καρέκλες. Έπρεπε να υπάρχει πρόνοια για πολυθρόνες και καναπέδες για μερικούς...
και κάνα σκαμπό για τους υπόλοιπους.

Η σάμπα είναι γρήγορος χορός - δεν αντέχει κανείς να είναι όλη τη μέρα όρθιος. Και η αδελφοσύνη των χορευτών, φαίνεται μετά το καρναβάλι -πάντως μέχρι την Δευτέρα θα ξέρουμε την ποια θα είναι η βασίλισσα του χορού...

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Ιατρικά


Αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι ότι προτεινόμενη μέθοδος για την καταπολέμηση του άγχους και της υπερκινητικότητας είναι η εργασιοθεραπεία.



ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΩ;;;
Αι στο διάολο Κυριακάτικα...

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2008

Evolution

Άντε βρε, σας βάλαμε και ρολογάκι για να μην ξεχνιέστε με τις ώρες εδώ μέσα, χε χε..!!!

Σύντομα θα μπουν και καμιά διακοσαριά links σε τσοντοsites μεταμφιεσμένα σε φιλολογικές παραπομπές, μπας και γίνει ενδιαφέρον το πράγμα...

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

το βλέμμα της

δεν έχω αλήθειες να σου πω. νομίζω ότι κατά βάθος τις ξέρεις. και να μην τις ξέρεις, δεν αισθάνομαι ότι εμένα περιμένεις να τις ακούσεις. θα σου πω όμως κάτι που πρόσεξα σήμερα.

μια γυναίκα γύρω στα σαράντα που άκουγε συγκινημένα εκστατική ένα τραγούδι. σα να αιωρούνταν. την κατάλαβα, δεν μπορούσε να με ξεγελάσει, δε νομίζω να το ήθελε κιόλας. ήταν σχεδόν προφανές, σαν να το ομολόγησε εκείνη τη στιγμή και η ίδια στον εαυτό της τόσο ηχηρά που η σκέψη της την πρόδωσε: κάποιο λάθος έκανα εγώ με τη ζωή μου, εγώ για άλλα ήμουνα, τι κάνω εγώ εδώ, κάποτε ονειρεύτηκα ήλιο, διάφανο αέρα, δροσιά και ζέστη για μένα και για σένα, όχι άδεια προσώπα και σκοτεινά χαμόγελα, δεν ήμουν εγώ αυτή που χαμογελούσε κατά τις επιταγές τους, ούτε για τους λόγους τους, εγώ σε άλλα πίστευα και άλλα περίμενα, γιατί ήμουνα τόσο χρόνια συνεπής; συνέπεια απείθαρχη στην κοινωνική επιβολή είναι η αληθινή επιθυμία, ό,τι σκατά έχτιζα τόσο καιρό και για δες με που κλήθηκα να παίξω θέατρο από τα 25 μέχρι σήμερα, το αστείο είναι ότι ποτέ δεν πίστευα ότι έκανα για ηθοποιός, σε σκηνή πράγματι με φανταζόμουνα κάποτε, αλλά τότε τραγουδούσα, τότε, πριν με πιάσει πανικός, πριν κρεμάσω την κιθάρα μου στον τοίχο μαζί με τις άλλες αναμνήσεις. 15 χρόνια καριέρα κλείνω σε λίγο στο πάλκο και καταξίωση δεν ένιωσα, παράσταση χωρίς κοινό και χειροκρότημα από κασέτα - αν με καταλαβαίνεις

όσα πρόλαβα να νιώσω αληθινά ήταν δωρεάν, μετά άρχισα να πληρώνω, και όσα παραπάνω έδινα τόσο παραπάνω ένιωθα. τι πρέζα είναι πάλι αυτή; γιατί πληρώνω αυτό που είχα τσάμπα σε αφθονία; δεν είναι η δουλειά, ούτε τα λεφτά, αυτά τα συνήθισα να μου λείπουν πια, τα βρίζω ακόμα, κι ας τα έχω ανάγκη, δε φταίνε μόνο αυτά, αν και διεκδικούν μερίδιο ευθύνης - είναι που με αποβάλλουν οι ίδιες μου οι σκέψεις από την κοινωνία που ακόμα ανέχομαι, και δεν το αντέχω πια ό,τι ζητάω να κοστίζει τόσο, ή απλώς να κοστίζει

αυτά που λέμε λάθη όμως γίνονται για να επαληθεύουν τις αλήθειες μας και να τις στεριώνουν, ή καλό τουλάχιστον είναι να τα αντιμετωπίζουμε έτσι, γιαυτό και γω σήμερα πάλι θα αναιρέσω στο μυαλό μου τα λάθη μου και θα τα θυμηθώ ξανά από την αρχή και θα τα βάλω πάλι μπροστά μου, μέχρι να τα νικήσω και να τα υπερβώ - δεν είναι τυχαίο που εγκλωβιζόμαστε στα λάθη μας ξέρεις, αποτελούν το εισιτήριο μας στο σήμερα, μην τα υποτιμάς.

το πιο περιεκτικό βλέμμα που έχω δει ως σήμερα

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Oil


Σήμερα άκουσα ότι το πετρέλαιο έκανε νέο ρεκόρ ξεπερνώντας το φράγμα των 100 δολαρίων το βαρέλι - kανένα πρόβλημα. Το μόνο που πρέπει να αλλάξει είναι η μονάδα μέτρησης του πετρελαίου και δε θα παραπονιέται κανείς, ούτε θα ασχολείται με αυτές τις δηλώσεις εντυπωσιασμού, ενώ όλοι αυτόματα θα προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Aν αποθήκευαν το πετρέλαιο σε γυάλινα design μπουκαλάκια αποκλείεται να ξεπερνούσε την τιμή του ενός δολαρίου έκαστο, επιπλέον δε, θα είχαμε και μια πολύ chic συναλλαγή. Σα να αγοράζεις κάποιο άρωμα βρε παιδί μου (BRENT Νο 5). Στις ονομαστικές εορτές θα ήταν ένα must δώρο, μαζί με τα σοκολατάκια και τα λουλούδια. Και πάλι όλοι ευχαριστημένοι. Απορώ που το STAR δεν το πρότεινε ακόμα.

Αν είχε χιόνι πάντως, θα έφτιαχνα ένα igloo στην αυλή του σπιτιού μου και θα καθόμουν εκεί μέσα γιατί το πετρέλαιο που πλήρωσα αυτό το μήνα πριν από 5 χρόνια θα πήγαινε καράβι στην Κύπρο.

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

Εξυπνάδες...















Το διάβασμα είναι σαν το σεξ: όσο περισσότερο κρατήσει, τόσο αποδοτικότερο είναι.

...δεν αισθάνεστε όμως τέλεια όταν ξεμπερδεύετε με το διάβασμα στα γρήγορα;;!

(πλάκα κάνω καλέ κορίτσια)

Fast Food

Τα λαγωνικά μας βγήκαν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης για μια ακόμα μυστική έρευνα - ή ώρα του μεγάλου comeback έφτασε κι ακόμα το κοινό (που με προσήλωση παρακολουθεί τις έρευνες και τα αποκαλυπτικά αποτελέσματα των που σφυγμομετρούν καθημερινά τον παλμό της τοπικής αλλά και γιατί όχι, της ελληνικής κοινωνίας) παραληρεί απο τα τελευταία μας πορίσματα που αλλάξανε τον ρου της καθημερινότητας και ωθήσανε πολλούς συμπολίτες σε αναθεώρηση απόψεων που λειτουργούσαν εντός τους ως αξιώματα. Σκόπιμο να αναφέρουμε δυο λόγια για τον ρεπόρτερ και τη δουλειά του:

Όλοι θυμόμαστε ότι ο δαιμόνιος ρεπόρτερ Τσίου (του οποίου το πραγματικό όνομα παραμένει κρυφό γιατί ήδη in cognito συλλέγει στοιχεία για την προαναφερθείσα έρευνα), δρων σε μυστική πολυεπίπεδη αποστολή από το 1997 έως την ημέρα της δημοσίευσης της έρευνας (προ διμήνου), επισκέφτηκε δια ζώσης και τηλεφωνικώς Ο Λ Α τα γυράδικα και ψητοπωλεία του κέντρου, με σκοπό να μάθει τα πάντα για την προμήθεια των υλικών, την παρασκευή, την πέμπτη, την γεύση και την ταχύτητα διακόμισης 2 πίτα γύρων στο βεληνεκές του delivery εκάστου καταστήματος, αλλά και τις συνέπειες της βρώσης αυτών στον καταναλωτή.

Λίαν συντόμως (αφού η πλήρης έκθεση έχει κατασχεθεί και ο συμπαθής Τσίου έχει επικηρυχθεί από τα 394 γυράδικα του Κέντρου):

1) Είναι ΜΥΘΟΣ ότι για την παρασκευή του γύρου χρησιμοποιούνται αυτιά και μύτες γουρουνιών ως κύρια πρώτη ύλη. ΜΟΝΟ οι μύτες γίνονται γύρος καθώς τα αυτιά, μετά την κατάλληλη επεξεργασία, σερβίρονται ως χωριάτικη σαλάτα σε εκλεκτά ουζερί της πόλης.

2) ΜΥΘΟΣ ότι στα 100 γραμ. γύρου αντιστοιχούν 74 γραμ. λίπους. Αντιστοιχούν 78.

3) Τρία βαπόρια από την Ανατολία προμήθευσαν με παράνομα μπαχαρικά την Ένωση Ψητοπωλών και διανεμήθηκαν κατά το τελευταίο τρίμηνο του 2007, διότι αν αγόραζαν από τον Μασούτη θα καρφωνόντουσαν και εν πάσει περιπτώσει, κάπως έπρεπε να βγει η ζημιά από τις μύτες που κοστίζουν 3 ευρώ τα χίλια ρουθούνια.

4) Οι λαδερές πίτες που ενίοτε φτάνουν στα χέρια του πεινασμένου φοιτητή και όχι μόνο, ΣΚΟΠΙΜΑ είναι τέτοιες, αφού οι ψητοπώλες προτιμούν τις αφράτες πιτούλες διότι απορροφούν περισσότερο λάδι με αποτέλεσμα τον καθαρισμό των ψηστικών πλακών, που παρουσιάζονται στον παρόντα πελάτη πάντα καθαρές, ενώ ο απών πελάτης τρώει όλον τον κατσίγαρο (sic).

5) Το διαγνωστικό μας κέντρο (L.A.D.A inc.) κατέληξε ότι το πιο υγιεινό μέρος του γύρου είναι το περιτύλιγμα. ΦΑΤΕ το άφοβα.

6) Η γεύση δεν είναι αντιστρόφως ανάλογη της ποιότητας. Είναι ευθέως ανάλογη με το χρησιμοποιούμενο αλάτι.

7) Ο γύρος αλατίζεται με τον φρέσκο ιδρώτα του παρασκευαστή, διότι απορροφάται καλύτερα και "πιάνει".

8) ΠΟΤΕ μην εμπιστεύστε delivery μετά τις 23:30 - όλοι έχουμε τις αντοχές μας και πακετάς τις δικές του. Και ξέρει πως να σας εκδικηθεί.

9) Το L.A.D.A. inc. αποκάλυψε ότι κρύα κομμάτια γύρου μπορούν, και χρησιμοποιούνται ως οικοδομικό υλικό υψηλής αντισεισμικής προστασίας, λόγω της σχετικής ελαστικότητας του παγωμένου λίπους.

10) Συντριπτικό ποσοστό των σταθερών πελατών (82%)παρουσίασε χαρακτηριστική άυξηση βάρους εντός του πρώτου τριμήνου κατανάλωσης (κυρίως love handles και πατσόκοιλα), ενώ ο δαιμόνιος ρεπόρτερ λόγω υπερβάλλοντος ζήλου το παράκανε και τώρα οι έρευνες που αναλαμβάνει είναι όλες μέσω internet καθώς δεν μοπρούμε να τον σηκώσουμε από την καρέκλα χωρίς ανυψωτικό.

11) Συμπτώματα μανιοκατάθλιψης παρουσιάζει ο μέσος καταναλωτής όταν συνειδητοποιεί ότι η σηνήθεια είναι εθιστική σε βαθμό ψύχωσης. Επιπλέον, τέσσερις υπέρβαροι καταναλωτές ανευρέθησαν στα σπίτια τους με μια συλλογή ζεστών πιτόγυρων να τους περιτριγυρίζουν ενώ αυτοί έπαιζαν α-μπε-μπα-μπλομ για τη σειρά βρώσης αυτών, ενώ σημειώθηκαν και συναισθηματικές εξάρσεις όταν δύο από αυτούς πιάστηκαν να χαιδολογάνε ένα ανυποψίαστο πιτόγυρο απευθύνοντας σε αυτό γλυκόλογα.

Η αυνολική μελέτη θα δημοσιευθεί μόλις ανευρεθεί.
Για την ώρα υπεθυμίζουμε ότι περιμένουμε τα αποτελέσματα της έρευνας του υπέρβαρου ρεπόρτερ Tsiou που ονομάζεται "Internet-λαγνεία και cyber-πάθος". Αν καταφέρουμε να τον ξεκολλήσουμε από το YouPorn.

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Tarifa story

Γύρισα πριν από λίγο σπίτι.

Μπήκα σε ένα ταξί και ο οδηγός (δε λέω ταρίφας γιατί κατηγορώ και πρέπει να είμαι πολιτικώς ορθός, αφήνοντας σε σένα τον χαρακτηρισμό) με ρωτάει: Πού πάμε;
Και του λέω: Καλημέρα, στα Κάστρα.

Για τον μη Θεσσαλονικιό αναγνώστη, ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω κι ένας, τα Κάστρα είναι μια περιοχή της Θεσσαλονίκης που ανήκει ουσιαστικά στο Κέντρο, αλλά για να μην σας μπερδεύω, απέχει με τα πόδια 15 λεπτά ποδαράτο από αυτό. Συνεπώς είναι αναμφισβήτητα στο Κέντρο, με ταξί ένα πεντάλεπτο το πολύ. Για κάποιο λόγο παρόλα αυτά όταν ζητάς να σε ανεβάσουν στα Κάστρα νιώθεις σαν να τους ζητάς να κάνουν το Παρίσι - Ντακάρ και πίσω, και το βλέμμα τους, αν δεν είναι ευθέως επιθετικό, είναι μια μείξη παράκλησης, απαξίας και απελπισίας, τόσο που αν είσαι μια ευαίσθητη και τρυφερή ψυχή μπορεί και να κατεβείς (αφου πληρώσεις την ελάχιστη) ζητώντας ευγενικά συγνώμη for the inconvience.

Εγώ δεν είμαι ευγενικός με τον κάθε μαλάκα.

Γενικότερα πάντως είμαι εξωφρενικά ευγενικός.
Νωρίτερα, στο μπαρ που ήμουνα, η γκαρσόνα μου έφερε το ποτό και της είπα από κεκτημένη ταχύτητα συγνώμη. Λίγο μετά με κέρασε ένα σφηνάκι. Επειδή είμαι μεγάλη μπέκρα, ξαναζήτησα συγνώμη όταν περνούσε από μπροστά μου μπας και πιάσει πάλι το κόλπο, αλλά την είδα μετά να συζητάει χαμηλόφωνα το θέμα μου με τον μπαρμαν. Άρχισα να αναθεωρώ μερικές απόψεις μου. Αυτό όμως είναι άλλο ζήτημα, που θα πιάσουμε σε άλλο post.

Στο θέμα μας και πάλι.

Του λέω: Ναι, στα Κάστρα (η αγένειά μου τον έκανε σκουπίδι).
Και μου λέει: δε μου είπε τίποτα, στράβωσε έτοιμος να με ψεκάσει με το αναισθητικό σπρέυ (σιγά μην είχε δηλαδή, το πολύ πολύ να μου έριχνε κάνα μπερντάχι Εγνατία με Αγγελάκη), και γκάζωσε λες και του είπα να ακολουθήσει τη Ferrari μπροστά μας.

Σκέφτηκα να του πω ότι με τέτοια γκάζια θα έχανε σε πετρέλαιο ότι θα έβγαζε από τη διαδρομή.
Και του το είπα.

Αυτοί οι τύποι κάτι τέτοια περιμένουν. Από εκείνη τη στιγμή ήμουν ο πελάτης της βραδιάς γι' αυτόν. Έβαλε μια τρίτη στις χίλιες στροφές και με πήγε σπίτι σε ρυθμούς περιήγησης εξομολογούμενος τον πόνο του.

Εγώ ήμουν λίγο ζαλισμένος (μωρό μου ψέματα λέω, είναι μια φανταστική ιστορία και τίποτα άλλο πέρα από αυτό, σε διαβεβαιώ) και βιαζόμουνα να επιστρέψω για να γράψω όλα αυτά τα τρομερά που διαβάζεις τώρα. Παρά τη ζαλάδα μου και την ακατανίκητη επιθυμία να τον στείλω πρωινιάτικα στο πλυντήριο αυτοκινήτων κρατήθηκα.
Το τι άκουσα όμως δεν περιγράφεται. Δε θέλω να μακρηγορήσω διότι νυστάζω αφόρητα και η διαύγεια μου με έχει εγκαταλείψει εδώ και αρκετή ώρα, αλλά το ζουμί είναι ότι, κατά καποιον ανεξήγητο τρόπο, ΕΓΩ έφταιγα για την αναδουλειά, τα φτηνά ναύλα των ταξί, τα κέρατα της γυναίκας του και την αποτυχία των γόνων του στις Πανελλαδικές. Σκέφτηκα να του απαντήσω, αλλά θα έπρεπε να με πάει στα Κάστρα μέσω Κατερίνης οπότε κρατήθηκα και πάλι.

Και του είπα: "Ναι, ναι", "Τι να λέμε, έτσι που είναι τα πράγματα", "Τι τα θες, όλες πουτάνες είναι", "Δεν πειράζει, θα έχουν και του χρόνου ευκαιρία και θα τα καταφέρουν"

Με τα πολλά φτάσαμε.

ΚΑΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΝΟΜΙΖΕ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΣΟΥΡΩΜΕΝΟΣ, ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ 6 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ 3,40!!!

Το τι έγινε και τι ειπώθηκε δεν έχει σημασία.
Πάντως εγώ ανέβηκα στα Κάστρα με 3,40.
Ο ταρίφας ακόμα περιφέρει στην πόλη το θλιβερό του σαρκίο και τρώει κέρατο το βράδυ, ενώ οι γόνοι τρώνε τις εισπράξεις.

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

.........

Μέσα από τη βροχή θα ‘ρθεις και θα ‘ναι καλοκαίρι τότε
Και ‘να φως θα λούσει την παγωμένη γη που πατάω και
Θα με ζεστάνει απ’ έξω προς τα μέσα
Μέχρι να φτάσει στην καρδιά και να χαμογελάσεις
Με κείνο το γνωστό χαμόγελο σου το πλατύ αλλά δειλό
Αυτό που ερωτεύτηκα την πρώτη φορά τότε,
Και κείνο το βλέμμα το ψεύτικο άλλοτε αφελές και άλλοτε
αληθινά περίεργο
Περίεργο όπως ο τρόπος που σε κοίταξα και σε κοιτάζω ακόμα
Ανίκανος μπροστά σου, ανίκανος μπροστά στο απόλυτο
Πόσα πρόσωπα έχει ο έρωτας;
Ποιο είναι το δικό σου;
Φτιαγμένο για σένα, αυτό που κοιτάς και ερωτεύεσαι
Δε φτάνω εγώ, θέλω και σένα εδώ κοντά μου, θα’ ρθεις..;
Ε, θες;
Έλα, δε σου υπόσχομαι τίποτα, ξέρω
Απλώς ξέρω

Μια μικρή γλυκιά ιστορία (όχι δική μου, αγνώστου προελεύσεως)

I WISH YOU ENOUGH
What is enough?

Recently I overheard a mother and daughter in their
last moments
together at the airport. They had announced the
departure. Standing near
the security gate, they hugged and the mother said "I
love you and I wish you enough"

The daughter replied, "Mom, our life together has
been more than enough.
Your love is all I ever needed. I wish you enough,
too, Mom"

They kissed and the daughter left. The mother walked
over to the window
where I was seated. Standing there I could see she
wanted and needed to
cry.


I tried not to intrude on her privacy but she
welcomed me in by asking
"Did you ever say goodbye to someone knowing it would
be forever?".


"Yes, I have," I replied. "Forgive me for asking, but
why is this a
forever goodbye?"

"I am old and she lives so far away. I have
challenges ahead and the
reality is -- the next trip back will be for my
funeral" she said.


"When you were saying goodbye, I heard you say 'I
wish you enough'. May
I ask what that means?"

She began to smile. "That's a wish that has been
handed down from other
generations. My parents used to say it to everyone."
She paused a moment
and looked up as if trying to remember it in detail,
and she smiled even
more. "When we said 'I wish you enough' we were
wanting the other person
to have a life filled with just enough good things to
sustain them."

Then, turning toward me, she shared the following as
if she were
reciting from memory, and said:

"I wish you enough sun to keep your attitude bright.
I wish you enough rain to appreciate the sun more.
I wish you enough happiness to keep your spirit
alive.
I wish you enough pain so that the smallest joys in
life appear much
bigger.
I wish you enough gain to satisfy your wanting.
I wish you enough loss to appreciate all that you
possess.
I wish you enough hellos to get you through the final
good-bye."

She then began to cry and walked away.

Σκόρπιες σκέψεις

Παρασκευή μεσημέρι και εγώ εξακολουθώ να σας έχω βαρεθεί όλους κι αν είχα αρχίδια τώρα θα έφευγα και δε θα καθόμουν εδώ για να δικαιώνω το μπάσταρδο σύστημά σας και την ολιγοκρατία σας για την ώρα όμως έχω μπλέξει με την πάρτη σας αλλά έτσι ή αλλιώς είναι λίγες οι ώρες σας γιατί ρε καργιόληδες πίσω έχει η αχλάδα την ουρά από εκεί που δεν το περιμένετε από εκεί και θα το βρείτε αλλά τι σας νοιάζει τώρα για την ώρα κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου βαυκαλιζόμενοι στα ωραία σας διαμερίσματα και τις μονοκατοικίες και όπου στο διάλο μένετε εσείς οι νεόπλουτοι κραταιοί και βολεμένοι κόπανοι άμα το ήξερα από την αρχή που πήγαινα να μπλέξω σίγουρα θα σας είχα αποφύγει έλα όμως που αυτά και τα υπόλοιπα τα μαθαίνεις μόνο αν βάλεις το κεφάλι στα σκατά γιατί νωρίτερα ακόμα διατηρείς αυτό το ωραίο συναίσθημα που γεννάει η άγνοια και λέγεται αισιοδοξία μα λίγο μετά και μπόλικα χαστούκια έπειτα μετατρέπεται στο μοναδικό συναίσθημα – συμπεριφορά που αξίζει αυτή η κοινωνία: κυνισμός

Κυνισμός σε όλα, κυνισμός σε ότι μας είχε απομείνει και αυτό ακόμα νίκη σας είναι ρε μπάσταρδοι που η ανθρωπιά μιλάει σήμερα έτσι αλλά στο είπα και πριν πάλι πάνω σου θα γυρίσει και το φίδι που τρέφεις στον κόρφο σου αυτό είναι που θα γυρίσει και θα σε δαγκώσει να’ σαι σίγουρος και αυτά μπορεί αν τα γράφω τώρα σαν μανιακός και σαν άσκηση ταχύτητας στον υπολογιστή αλλά για δες το χέρι μου τώρα είναι πιο γρήγορο από τη σκέψη μου και η γραφή είναι πια μια αντανακλαστική κίνηση γιατί όταν ήταν να σκεφτώ το σκέφτηκα και τώρα που ρίζωσε μικρέ μου μπάσταρδε δεν έχεις πια επιλογή γιατί αυτή είναι μια και είναι πια δική μου: ή κάθομαι στην κοινωνία σου και σε δαγκώνω εκεί που δεν το περιμένεις ή αν είσαι τυχερός διαλέγω τις αρχές που πίστεψα τότε που άνοιγαν τα μυαλά μου και η καρδιά μου και την κοπανάω και αποστασιοποιούμαι και μετά με αναφέρεις με νοσταλγία και λες να ο ρομαντικός, αχ, αυτοί ξέρουνε να ζούνε, όχι σαν εμάς που βασανιζόμαστε, αλλά ποτέ δεν το πίστεψες αυτό γιατί γεννήθηκες με τα πόδια μέσα στο μπετόν του συμβιβασμού με τις πλαστικές του διεξόδους αλήθεια όμως τόσο όμορφα χρωματισμένες που και μένα με ξεγελούν τώρα τόσο χρόνια ανάθεμα που βρίσκω το κουράγιο να κοιτάξω πίσω από όλα αυτά όταν αυτά είναι μέσα σε βαθιά ομίχλη και μη νομίσεις ούτε λεπτό ότι χαίρομαι με την επιτυχία αυτή για να λυπάμαι είμαι που δεν τα καταφέρνω να σε απαρνηθώ και επιμένω να σε πολεμάω με τα μέσα μου και να σε κρίνω με όπλο το μοναδικό που πήρα από σένα: τον κυνισμό

Θα στα φώναζα και στην Αριστοτέλους αλλά δε θα σου κάνω τη χάρη να μου περάσεις κουδούνια όχι ρε καργιόλη θύτη των ψυχών δε σου αξίζει άλλο θέαμα κι αν στο έδινα θα στο πουλούσα στο θέατρο για κάνα πενηντάευρω το κεφάλι για να πεις στην ξανθιά που σε συνοδεύει ότι αυτό είναι ποιότητα και να ξεστραβωθεί λιγάκι που έχει όλη την ώρα το μυαλό της στον Χόντο τον Αέρα και την πούτσα αλλά δεν έκατσε ποτέ να τα βάλει κάτω στη ζωή της μόνο μέσα της τα έβαζε και τα ρουφούσε σε κάθε κρεβάτι και καλύτερα γιατί η γνώση και το μυαλό της ήταν τόση που ήξερε ότι ο ανταγωνισμός στην πουτανιά είναι σήμερα μεγαλύτερος από ποτέ και θέλει γερά σαγόνια για να ξεχωρίσει κανείς – καμιά σήμερα αλλά καθείς εφ’ ω ετάχθη και η ξανθιά ετάχθη εκεί και μην τολμήσεις να με πεις ρατσιστή ξανθιές είστε όλοι απλώς αυτές προλάβανε τον ορισμό της πουτάνας ας ήσασταν πιο γρήγοροι αν προτιμούσατε άλλο χαρακτηρισμό

Δημοσίευση μιας τρελής βραδιάς (26.3.2007)

Ποτό

Τελικά είναι θέμα ποιότητας η ποσότητα.
Όσο καλύτερη είναι η πρώτη, τόσο μεγαλύτερη είναι η δεύτερη.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008

Με ρώτησες πως πέρασα στο χωριό - επειδή δεν ήμουν στο χωριό και το ξέρεις, διάβασε αυτό

Όταν γυρίστηκαν οι 24 ώρες (η σειρά), για κάποιο λόγο είχαν απίστευτη δράση. Δεν έχω δει τη σειρά, αλλά για να είναι σειρά και να έγινε και επιτυχία, δε μπορεί, θα είχε και δράση.

Σκεφτόμουν τις δικές μου εικοσιτέσσερις ώρες σήμερα. Προφανώς δε θα μπορούσαν να γίνουν τηλεοπτικό σενάριο (καλύτερα δες καμιά 10αριά ντοκυμαντέρ για τις διατροφικές συνήθειας της φάλαινας-φυσητήρα στο ΣΚΑΙ, πιο ενδιαφέροντα θα είναι), το κακό όμως είναι ότι δεν κάνουν ούτε για σενάριο καθημερινής μέρας.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή:
Αν η μέρα ξεκινάει από τις 00:00, εγώ εκείνη την ώρα ήμουν έξω. Ωραία ήταν, παρέα, χα χα χα, μπου χου χου, πέρασε η βραδιά. Καλύτερα να μην αναφερθώ στο ότι το βράδυ ήταν το highlight της επόμενης μέρας, δηλαδή του σήμερα.

Γυρνάμε κατά τις 02:30 - παραλείπω περιττές αναφορές σε λοιπά πρόσωπα διότι η ραγδαία αύξηση της δημοτικότητας του blog μετά το σημερινό post θα δημιουργήσει ανεπανορθωτες έριδες και διαπληκτισμούς.

Ω καταραμένη επιλογή, ξυπνάω σε έναν πρωινό εφιάλτη στις 07:00, ίνα διδαχθώ από την μεγαλειότητά του, τον Δάσκαλο, όσοι έχουν δει τον Πόλεμο των Άστρων με πιάνουν. Εδώ είναι απαραίτητη μια παρένθεση για να συνεννοούμαστε.
( )
Τώρα που συνεννοηθήκαμε, να πω ότι είμαι υποψήφιος σε κάτι πολύ κακές εξετάσεις σε λίγο καιρό και ώρες ώρες σκέφτομαι ότι θα προτιμούσα να ήταν ιατρικές εξετάσεις (που σιχαίνομαι) ή εξετάσεις κινητικότητας σπέρματος (που δεν πρέπει να έχει πρόβλημα καθώς είναι τόσο ζωηρό που του βάζω λουρί όταν το βγάζω έξω. Αναγκαστικά λοιπόν, υποχρεούμαι δις την εβδομάδα να διακόπτω τον πρωινό λήθαργο για να τον συνεχίσω ως χουζούρεμα σε κατά τα άλλα συμπαθέστατο φροντιστή.

Η ώρα είναι ήδη 10:00 και έχω ξυπνήσει για τα καλά. Κανείς δε μένει ασυγκίνητος μπροστά στους ακατανόητους δαιδάλους της αναγκαστικής εκτέλεσης και των αναπλειστηριασμών. Απορώ πως έχανα αυτό το πανηγύρι τόσα χρόνια, πρέπει να έιχα απορροφηθεί σε πολύ ρηχά πράγματα τελικά.

10:00 - 15:00 γίνονται διάφορες εντελώς αδιάφορες διαδικαστικές πράξεις, οι οποίες αφήνουν εντελώς αδιάφορο τον αναγνώστη - ενδεικτικά πήγα να βγάλω κάτι φωτοτυπίες και η φωτοτυπού θεώρησε σκόποιμο να μου την πέσει γλιστρώντας στις φωτοτυπίες μου και μια του κώλου της (μάλλον περσινή γιατί δεν θύμιζε σε τίποτα το ταψί που έβλεπα μπρος μου), μου ζητήθηκε να διαφημίσω το φαγάδικο απ' οπου αγόρασα μια τυρόπιτα και τέλος για μια ακόμη φορά κέρδισα δώρο από τα New Day του Βαρδάρη - κάποια φορά πρέπει να ανεβώ να το πάρω, δεν είναι σωστό να είμαι τόσο ακατάδεχτος με εκείνες τις συμπαθητικές κοπέλες.

Και μετά;
Τι έγινε μετά;

Αυτή είναι η μαλακία. Μετά δεν έγινε τίποτα.
Κάτι θα έφταιξε - τόση επιτυχία και ζήτηση στο κέντρο, η σωρεία της δια υπνοπαιδείας γνώσης, το περπάτημα (ως πράξη αυτή καθ' αυτή) - φέρανε την ΚΟΠΩΣΗ. Ή ορθότερα, την ενεργητική τεμπελιά. Είμαι τρομερά ενεργητικός ως τεμπέλης, τόσο που γίνομαι σχεδόν αόρατος στο χώρο. Αδύνατο να με ξεχωρίσεις από τον καναπέ, ειδικά αν φοράω την κόκκινη πυτζάμα (προφανώς ο καναπές είναι κόκκινος. Για τους εντελώς ηλίθιους αναγνώστες η διευκρίνιση).

Δεν έχω να πω τίποτα άλλο για σήμερα. Όλη η παραπάνω ιστορία έγινε επειδή απλώς πιάστηκα στον καναπέ και ήρθα στον υπολογιστή όπου διαπίσωσα ότι κανείς δε μου είχε στείλει μήνυμα στο facebook και δεν είχα τι να κάνω με την αστείρευτη τάση μου για δημιουργία.

Αύριο πάλι.