Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Bitter sweet

Περιμένω να γυρίσει ο εαυτός μου. Κάτσε να σου πω τι έγινε.

Δεν περιμένω πολλά από αυτόν, τουλάχιστο όπως φερόταν λίγο πριν φύγει, σιγούρα όμως παλιότερα περνούσα καλύτερα μαζί του απ' ότι σήμερα, και αυτός με μένα επίσης.

Σημαντικό να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Έχεις πάντα μια σίγουρη παρέα για το μεσημεριανό φαγητό, μια ζεστή αγκαλιά αν τη χρειαστείς (και αν έχεις μακριά χέρια) και οπωσδήποτε μοιράζεστε τις δουλειές του σπιτιού όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο. Άσε που πληρώνει και το μισό νοίκι και τους λογαριασμούς.

Σου λέω, μου λείπει ο εαυτός μου, πέρυσι γυρνούσαμε από την αγορά μαζί και ξεχάστηκε σε κάτι βιτρίνες. Κατάλαβα ότι ήταν πρόφαση βέβαια, για να φύγω μπροστά και να την κοπανήσει, γιατί ο εαυτός μου ποτέ δε θα κοιτούσε βιτρίνες με σέξυ εσώρουχα (δεν του πηγαίνουνε καθόλου). Ήθελε για εδώ και καιρό να την κάνει, να την κοπανήσει για διακοπές. Κάτι είχα καταλάβει και σχεδίαζα να του τη φέρω πριν απ' αυτόν, αλλά με πρόλαβε το κωλόπαιδο, και όχι τίποτα άλλο μου πήρε φεύγοντας και το σλίπινγκ μπαγκ και χρειάστηκε να αγοράσω άλλο για το καλοκαίρι. Δεν το'χα προσέξει ότι σταδιακά εξαφανίζονταν από το σπίτι μικροπράγματα που δεν είχα προσέξει την απουσία τους- το χαντσ φρι του κινητού, η αλυσίδα του ποδηλάτου μου, τα γυαλιά του κολυμβητηρίου, το λεξικό νομικής ορολογίας στα αγγλικά, όλα αυτά τα χρήσιμα πράγματα εν πάσει περιπτώσει.

Τα βράδια που καθόμασταν σπίτι και τα κουτσοπίναμε - οι φίλοι μου ανησυχούσαν γιατί νόμιζαν ότι αράζω μελαγχολικά σπίτι, εδώ αποκαλύπτεται η αλήθεια - τον είχα κόψει που όλο είχε το μυαλό του αλλού. Θυμάμαι να τον ρωτάω "΄τι σε απασχολεί" και κάτι πρέπει να ξεκίνησε να λέει, αλλά εκείνη την ώρα ήρθε ο πιτσαδόρος και αποσυντονίστηκα. Ήταν νωρίς ακόμη τότε και δεν τον είχα πάρει και πολύ στα σοβαρά. Από τη γενικότερη λαιμαργία μου όταν τρώγαμε δεν είχα προσέξει καν ότι είχε καταντήσει ανορεκτικός. Μία και μία δώρο παραγγέλναμε τις πίτσες και παντα μου έκανε δώρο τη δικιά του. "Αφού είναι δώρο", έλεγε,"στη χαρίζω"- και γω ο αφελής εν αγνοία μου δωροδοκούμουν για να μην προσέξω τα ταξίδια του και τον βάλω να λογοδοτήσει γι' αυτά.

Γιατί δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιά οι συσχετισμοί ήταν αρκετά διαφορετικοί. Εγώ ήμουν ο συγκροτημένος και ο λογικός της παρέας μας και αυτός ημίτρελος, παρορμητικός, στον κόσμο του και τότε, αλλά όχι σαν σήμερα, απών. Τώρα έμοιαζε να είναι περιορισμένος, εγκλωβισμένος στην αναγκαστική μας συγκατοίκηση και αγριεμένος έμοιαζε να γυρίζει στο κλουβί του ψάχνοντας έξοδο που να χωράει μόνο αυτός.

Δεν τον κατηγόρησα που έφυγε. Καθένας έχει τα δικά του, και γω είχα τα δικά μου, αλλά είχα αρχίσει να παίρνω και από τα δικά του και μερικά του γείτονα επίσης, για να προλάβω τις ανάγκες μου. Πόσο να αντέξει κανείς; Δεν αντιλήφθηκα έγκαιρα ότι είχα αρχίσει να τον καπελώνω και να υποτιμώ την τρομερή του ικανότητα να στίβει το καλύτερο μέσα από το χειρότερο χάρη στη μοναδική του αντίληψη των πραγμάτων, οδηγώντας τον, μέσα από την υπερτίμηση των δικών μου ασχολιών και προβλημάτων, σε μια διαρκή στεναχώρια και έννοια για μένα. Δεν μπορούσε όμως να υπάρξει παρά μόνο μέσω εμού, όπως με ήξερε παλιά, και για να μην απωλέσει τον απαραίτητο μου δικό του εαυτό εξαιτίας της κατάργησης στην οποία εγώ τον οδηγούσα, έφυγε.

Θα γυρίσει, έτσι κι αλλιώς. Αφού εδώ είναι το σπίτι του.

:)))

Υ.Γ. το κειμενάκι αφιερώνεται, σαν καμπανάκι κινδύνου και σαν παρηγοριά, σε όλους τους φίλους που περνούν τις συμπληγάδες τους. Δεν πάει μακριά ο εαυτός μας, δεν κάνει χωρίς εμάς.

7 σχόλια:

kyrmanidis.blogspot.com είπε...

τελειο ρε πουστη...να ξερα που τα σκεφτεσαι!

Ανώνυμος είπε...

Απλώς τέλειο. Παρανοϊκά τέλειο. Κρατάω τον εαυτό μου μην το διαβάσει και αρχίσουν να του μπαίνουν ιδέες.

sterkof

Μυαλά με Θέα είπε...

ευχαριστώ παιδιά. ντρέπομαι λίγο τώρα.

Λυδία είπε...

Μα πως τα καταφέρνουμε και χανόμαστε πάντα έτσι... κάνουμε λάθη και σωστά πράγματα μακρυά του αλλά εγωιστής όπως είναι, αν δεν τον ψάξουμε δεν έρχεται μόνος του ποτέ....

Πολύ όμορφο... Την καλημέρα μου!

She είπε...

Ανανεωμένο ανοιξιάτικο blog, και έξυπνο ποστ ;)
Καλή (ξανά) αρχή! :P
Άντε και με το καλό να τον δεχτείς!

Μυαλά με Θέα είπε...

λυδία και she: τηλεφώνησε, είπε να μην τον ψάχνω, γιατί κατέληξε μαζί με έναν ακόμη φυγά εαυτό σε κάτι γαλάζια νερά και λιάζεται... μια χαρά περνάει το καθίκι - θα γυρίσει όμως και θα του πω δυο λογάκια
:)))

Ανώνυμος είπε...

exeis talento ..sou to xw xsanapei.