Πάσχα

Το Μυαλά με Θέα για μια ακόμα φορά τέμνει την παράδοση και παραλλάσσει τα έθιμα. Αναλυτικότερα:

Δεν έχω θρησκευτικά συναισθήματα και δεν ακολουθώ κανένα δόγμα τα τελευταία πολλά χρόνια, κρυφά ή φανερά.

Παρόλα αυτά η θρησκεία είναι μια χωριστή και ενίοτε πολύ συγκεκριμενοποιημένη μορφή της ανθρώπινης έκφρασης, η οποία, ακολουθούσα κανόνες, τυπικό και σχηματοποιημένη εφαρμογή, υποβοηθά στην σχετικά εύκολη τήρηση του δόγματός της και την επίκληση των ουράνιων εκπροσώπων της και την εναπόθεση της ελπίδας σ' αυτούς, ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι (τουλάχιστον) η επικρατούσα στην Ελλάδα θρησκεία διατηρεί - και έτσι πρέπει - μεγάλη ελαστικότητα αναφορικά με την τήρηση των επιταγών της και τη συνέπεια του πιστού απέναντι στις απαγορεύσεις ή προτροπές της.

Θα μου πεις, γιατί τα γράφεις αυτά.
Εμπνευσμένος από το φετινό Πάσχα και αναλογιζόμενος την Σαρακοστή, τη νηστεία, την Εβδομάδα των Παθών, τις κατανυκτικές λειτουργίες των μικρών εκκλησιών, την θλίψη των πασχαλινών ύμνων και την υποβλητικότητα της αναμονής μέχρι την Ανάσταση, την εναλλαγή συναισθημάτων με το χαρμόσυνο, άρρυθμο και άγριο επαναλαμβανόμενο χτύπημα της καμπάνας, συμβολικό της επιβεβαίωσης της πίστης, της αφοσίωσης και της ελπίδας μας, ταυτόχρονα με τον απίστευτα δυνατό μουσικά αναστάσιμο ύμνο (Χριστός Ανέστη), μοναδικά ικανό να εξυψώσει το ηθικό σου και να γεμίσει τις μπαταρίες των ψυχικών σου αποθεμάτων (πολύ πλατείασα αλλά έτσι έχουν τα πράγματα) αποφάσισα το εξής:

Κηρύσσω τη δική μου Σαρακοστή (όχι όμως και τη νηστεία),το δικό μου Πάσχα, τη δική μου Σταύρωση και την επιγενόμενη Ανάσταση μου, και τις δικές μου καμπάνες που θα σημάνουν το τέλος της επίπονης διαδικασίας. Μπορεί να έχω και Ιούδα, μπορεί και τριάντα αργύρια (αναλόγως τα λεφτά της παραγωγής). Δεν υπόσχομαι υπερθέαμα, εγώ πάντως τελικά θα περάσω καλά...