Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008
Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008
Σκατά στον τάφο του ή στον δικό τους..?
Ο νεκρός δεδικαίωται. Μια ρήση με την οποία δεν συμφωνώ καθόλου γενικά, καθώς στον κόσμο αυτόν για μένα δεν υπάρχουν αφέσεις αμαρτιών, ακόμα περισσότερο επειδή θεωρώ ότι δεν υπάρχουν καν αμαρτίες.
Οπωσδήποτε όμως υπάρχουν πράξεις, που πρακαλούν αντι-πράξεις (κατά το δράσεις και αντιδράσεις φυσικά). Η αντίδραση σε μια δράση είναι αρνητική ή θετική, αναλόγως της προσωπικής σχέσης του πράξαντος με τον αντιπράττοντα, του διακυβευόμενου συμφέροντος του καθενός σε άλλες περιπτώσεις, ή της επίδρασης μιας πράξης στο ευρύ κοινό κατά θετικό ή αρνητικό τρόπο. Εν πάσει περιπτώσει κάθε κρίση ή πράξη που ακολουθεί μια άλλη σηματοδοτεί μια υγιή διαδικασία, απόλυτα άνθρώπινη για έλλογα και λογικά όντα.
Εν προκειμένω, εδώ και δύο μέρες όποτε ανοίγω την τηλεόραση (και το κάνω συχνά καθώς τον καιρό αυτό περνάω αρκετές ώρες την ημέρα στο σπίτι, καθώς και στην τηλεόραση), βλέπω σε όλο φάσμα των ειδησεογραφικών, κοινωνικού περιεχομένου (πρωινομεσημεριανά) και άλλων εκπομπών ένα πανηγύρι στημένο γύρω από το πτώμα του δολοφονηθέντος Νίκου Σεργιανόπουλου, που απαρτίζεται από δεκάδες μασκαράδες της ελληνικής τηλεόρασης (ραδιόφωνο δεν άκουσα αλλά υποθέτω ότι εκεί πρέπει να είναι λίγο καλύτερη η κατάσταση, για άλλους λόγους όμως), παρουσιαστές, καλεσμένους, συγχωριανούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους, συγκροτημένους σε σώμα γελοίων και αναίσχυντων ανθρωπάριων να κλαίνε, να χασκολογούν, να αυτοπροβάλλονται (πιθανότατα), να κάνουν ασκήσεις λεκτικής γλαφυρότητας αιωρούμενες στο απόλυτο κενό, ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ και ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ως προς την ενημέρωση για ένα εξαρχής πολύ συγκεκριμένο ειδησεογραφικό θέμα: τη δολοφονία ενός γνωστού ηθοποιού από άγνωστο δράστη. Αυτό είναι το θέμα. Κανένα άλλο πέρα από αυτό. Τουλάχιστον μέχρι η προανάκριση να οδηγήσει σε πραγματικά περιστατικά που αποτελούν αυθύπαρκτα είδηση.
Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια στον θανόντα, δεν παρακολουθώ φανατικά την καλλιτεχνική του πορεία, ούτε το παίζω σωστός δημοσιογράφος - άλλωστε δεν είμαι δημοσιογράφος. Χαζή παρατήρηση η παραπάνω, απαραίτητη ίσως όμως για να τονίσω ότι το ποστ ουδεμιά σχέση έχει με τον Σεργιανόπουλο.
Ο νεκρός δεν δικαιώνεται ούτε και σταυρώνεται, ο νεκρός είναι η συνολική πορεία ενός ανθρώπου στον κόσμο μας, που κομμάτι κομμάτι χτίστηκε, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, όποια κι αν είναι, σε άλλους αρέσει και σε άλλους δεν αρέσει, και σίγουρα οι πράξεις του προκάλεσαν αντιδράσεις, όπως και οι δικές μου, όπως και οι δικές σου αναγνώστη. Και ξέρουμε όλοι μας τόσο καλά τις αντιδράσεις στις πράξεις μας, το πόσο αυτές ταρακούνησαν τον κόσμο μας και τον κόσμο όλο. Με τη ζωή καθενός δεν μπορούν να ασχολούνται όλοι. Μπορούνε κάποιοι. Και όταν λόγω θέσης (καλή ώρα) ασχολούνται όλοι, πρέπει πριν απ' όλα να διακρίνουν ΠΟΙΟ είναι το θέμα της είδησης και ΓΙΑΤΙ αυτό είναι είδηση. Γιατί οτιδήποτε άλλο είναι περιττό, από τις κολακείες στην αυλή των νεκρών, από τις υπονοούμενες πιπεράτες λεπτομέρειες που βήχοντας λέγονται και σαν σφαίρα καρφώνονται στα αδηφάγα αυτιά, μέχρι τους ξυλευάμενους την όποια προσωπική επαφή για αθεμέλιωτη και πρόσκαιρη προβολή του αξιοθρήνητου εαυτού τους.
Εν πάσει περιπτώσει, R.I.P. και φρόντισε εκεί που είσαι να μη δεις ΤιΒι για κανένα πενθήμερο ακόμα. Άσε να σε φάνε τα λιοντάρια και μετά.
Οπωσδήποτε όμως υπάρχουν πράξεις, που πρακαλούν αντι-πράξεις (κατά το δράσεις και αντιδράσεις φυσικά). Η αντίδραση σε μια δράση είναι αρνητική ή θετική, αναλόγως της προσωπικής σχέσης του πράξαντος με τον αντιπράττοντα, του διακυβευόμενου συμφέροντος του καθενός σε άλλες περιπτώσεις, ή της επίδρασης μιας πράξης στο ευρύ κοινό κατά θετικό ή αρνητικό τρόπο. Εν πάσει περιπτώσει κάθε κρίση ή πράξη που ακολουθεί μια άλλη σηματοδοτεί μια υγιή διαδικασία, απόλυτα άνθρώπινη για έλλογα και λογικά όντα.
Εν προκειμένω, εδώ και δύο μέρες όποτε ανοίγω την τηλεόραση (και το κάνω συχνά καθώς τον καιρό αυτό περνάω αρκετές ώρες την ημέρα στο σπίτι, καθώς και στην τηλεόραση), βλέπω σε όλο φάσμα των ειδησεογραφικών, κοινωνικού περιεχομένου (πρωινομεσημεριανά) και άλλων εκπομπών ένα πανηγύρι στημένο γύρω από το πτώμα του δολοφονηθέντος Νίκου Σεργιανόπουλου, που απαρτίζεται από δεκάδες μασκαράδες της ελληνικής τηλεόρασης (ραδιόφωνο δεν άκουσα αλλά υποθέτω ότι εκεί πρέπει να είναι λίγο καλύτερη η κατάσταση, για άλλους λόγους όμως), παρουσιαστές, καλεσμένους, συγχωριανούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους, συγκροτημένους σε σώμα γελοίων και αναίσχυντων ανθρωπάριων να κλαίνε, να χασκολογούν, να αυτοπροβάλλονται (πιθανότατα), να κάνουν ασκήσεις λεκτικής γλαφυρότητας αιωρούμενες στο απόλυτο κενό, ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ και ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ ως προς την ενημέρωση για ένα εξαρχής πολύ συγκεκριμένο ειδησεογραφικό θέμα: τη δολοφονία ενός γνωστού ηθοποιού από άγνωστο δράστη. Αυτό είναι το θέμα. Κανένα άλλο πέρα από αυτό. Τουλάχιστον μέχρι η προανάκριση να οδηγήσει σε πραγματικά περιστατικά που αποτελούν αυθύπαρκτα είδηση.
Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια στον θανόντα, δεν παρακολουθώ φανατικά την καλλιτεχνική του πορεία, ούτε το παίζω σωστός δημοσιογράφος - άλλωστε δεν είμαι δημοσιογράφος. Χαζή παρατήρηση η παραπάνω, απαραίτητη ίσως όμως για να τονίσω ότι το ποστ ουδεμιά σχέση έχει με τον Σεργιανόπουλο.
Ο νεκρός δεν δικαιώνεται ούτε και σταυρώνεται, ο νεκρός είναι η συνολική πορεία ενός ανθρώπου στον κόσμο μας, που κομμάτι κομμάτι χτίστηκε, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, όποια κι αν είναι, σε άλλους αρέσει και σε άλλους δεν αρέσει, και σίγουρα οι πράξεις του προκάλεσαν αντιδράσεις, όπως και οι δικές μου, όπως και οι δικές σου αναγνώστη. Και ξέρουμε όλοι μας τόσο καλά τις αντιδράσεις στις πράξεις μας, το πόσο αυτές ταρακούνησαν τον κόσμο μας και τον κόσμο όλο. Με τη ζωή καθενός δεν μπορούν να ασχολούνται όλοι. Μπορούνε κάποιοι. Και όταν λόγω θέσης (καλή ώρα) ασχολούνται όλοι, πρέπει πριν απ' όλα να διακρίνουν ΠΟΙΟ είναι το θέμα της είδησης και ΓΙΑΤΙ αυτό είναι είδηση. Γιατί οτιδήποτε άλλο είναι περιττό, από τις κολακείες στην αυλή των νεκρών, από τις υπονοούμενες πιπεράτες λεπτομέρειες που βήχοντας λέγονται και σαν σφαίρα καρφώνονται στα αδηφάγα αυτιά, μέχρι τους ξυλευάμενους την όποια προσωπική επαφή για αθεμέλιωτη και πρόσκαιρη προβολή του αξιοθρήνητου εαυτού τους.
Εν πάσει περιπτώσει, R.I.P. και φρόντισε εκεί που είσαι να μη δεις ΤιΒι για κανένα πενθήμερο ακόμα. Άσε να σε φάνε τα λιοντάρια και μετά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
